«Βρίσκομαι ξανά σ’ αυτή την αμήχανη θέση που μια φωνή μέσα μου ουρλιάζει πως “κανείς δεν πρέπει να έχει όπλο” και μια άλλη ουρλιάζει “γαμώτο, πρέπει να πάρω όπλο, θα με φάνε λάχανο”»
Όταν διάβασα αυτό το τουίτ ενός θορυβημένου νεαρού Αφροαμερικανού, δύο μέρες μετά το μακελειό κατά μαύρων σε σούπερ μάρκετ στο Μπάφαλο και πριν γίνει το νέο μακελειό σε Δημοτικό σχολείο του Τέξας, μπήκα για λίγο στα παπούτσια ενός ανθρώπου στις ΗΠΑ που βλέπει τους πάντες γύρω του να οπλοφορούν, φοβάται -απολύτως δικαιολογημένα- για τη ζωή του και σκέφτεται για λίγο μήπως, αφού κανείς άλλος δεν πρόκειται να τον προστατεύσει, πρέπει να το κάνει ο ίδιος πάση θυσία.
Φυσικά, το δίλημμα είναι φαύλο. Δεν αρκεί να πάρεις ένα όπλο στα χέρια σου, αυτό άλλωστε είναι το ευκολότερο κομμάτι· πας στο σούπερ μάρκετ και όπως περνάς από τον πάγκο με τα αλλαντικά, τον πάγκο με τα τυριά και τον διάδρομο με τα απορρυπαντικά, έτσι περνάς και από τον πάγκο με τα όπλα, συμπληρώνεις μια αίτηση της πλάκας και βάζεις στο καρότσι σου, δίπλα στα γιαούρτια και τις πάνες για το παιδί σου, ένα αυτόματο τουφέκι και μια καραβιά σφαίρες που, αν είσαι τυχερός και πέσεις σε προσφορά, τις παίρνεις και δώρο.
Το δίλημμα είναι φαύλο διότι δεν αρκεί να πάρεις κι εσύ ένα όπλο για να αμυνθείς απέναντι στο σύστημα. Απέναντί σου δεν έχεις σκόρπια άτομα σαν εσένα που πήραν ένα όπλο από το σούπερ μάρκετ και δεν ξέρουν τι να το κάνουν, αλλά μια πανίσχυρη και πολύ συγκροτημένη Ακροδεξιά που δεν θέλει τα όπλα ως διακοσμητικά πάνω από το τζάκι, αλλά ως μέσο για να διώξει από τη μητέρα πατρίδα κάθε τι ξένο, αλλόθρησκο, προοδευτικό, ελευθεριακό. Εχουν λεφτά, ελέγχουν γερουσιαστές (και των δύο κομμάτων βεβαίως βεβαίως) σαν μαριονέτες, και αν είσαι μαύρος, Ασιάτης, μουσουλμάνος, γκέι, τρανς ή αντίφα, σε θέλουν νεκρό.
Είναι επίσης φαύλο να εστιάζουμε στα μακελειά που έχουν δράστες «μοναχικούς λύκους», ενίοτε ψυχικά διαταραγμένους ανθρώπους που αποφασίζουν να πάρουν ένα όπλο και να σκορπίσουν τον θάνατο αδιακρίτως, όπως ο 18χρονος στο σχολείο του Τέξας. Αυτό είναι απλώς μια παρενέργεια του συστήματος που μοιράζει όπλα σαν στραγάλια και είναι εξαιρετικά βολικό να τα χρεώσουμε όλα στους «τρελούς». Το σύστημα μοιράζει όπλα έτσι ώστε οι -καθόλου τρελοί- ακροδεξιοί να έχουν από τριάντα πέντε όπλα ο καθένας ώστε να υλοποιήσουν την εθνοκάθαρση που οραματίζονται.
Σημειώστε, λοιπόν, την παγίδα που εγκυμονεί η πάγια «εύκολη λύση» που ακούμε μετά από κάθε μακελειό, η πρόταση να θεσπιστεί ένας κάποιος ψυχολογικός έλεγχος στην αγορά όπλων. Μπορεί να μη δινόταν όπλο σε κάποιον ψυχικά διαταραγμένο «μοναχόλυκο» που θα άνοιγε πυρ αδιακρίτως, όμως κανένα πρόβλημα δεν θα είχαν οι οπαδοί της λευκής ανωτερότητας που δεν έχουν απολύτως καμία ψυχική διαταραχή - μόνο μίσος προς κάθε τι όμορφο και ανθρώπινο.
Γυρίζω λοιπόν στο δίλημμα του συμπαθούς, φοβισμένου νεαρού Αφροαμερικανού που σκέφτεται μήπως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν του να αγοράσει κι αυτός όπλο για αυτοπροστασία. Ενώ πιστεύω πως είναι χαμένος από χέρι, άοπλος ή μη, σκέφτομαι μήπως κρατάει τη λύση στα χέρια του. Εξηγούμαι: το 1967, οι Μαύροι Πάνθηρες -το σπουδαίο κίνημα και κόμμα για τις ζωές των μαύρων, τον σοσιαλισμό, την ελευθερία- αποφάσισαν να αντιστρέψουν τους όρους και άρχισαν να εξοπλίζονται μαζικά, ειδικά στην Καλιφόρνια όπου είχαν πολύ ισχυρή παρουσία. Κάθε φορά που σημειωνόταν κάποιο έγκλημα μίσους (καθημερινό φαινόμενο τότε), οι Μαύροι Πάνθηρες έβγαιναν στους δρόμους του Σακραμέντο με τα αυτόματα ανά χείρας. Φυσικά, δεν τα χρησιμοποίησαν ποτέ. Κατάφεραν, όμως, μέσα σε λίγους μήνες, να τρομάξουν τόσο πολύ την πανίσχυρη λευκή φυλή -με αποκορύφωμα ένα ένοπλο «ντου» στο Καπιτώλιο της Καλιφόρνιας- που ανάγκασαν τους Δημοκρατικούς, τους Ρεπουμπλικανούς, ακόμα και την Εθνική Ομοσπονδία Οπλων(!) να συμφωνήσουν κακήν-κακώς στον έλεγχο της οπλοκατοχής στην Καλιφόρνια. Ο τότε κυβερνήτης της Πολιτείας, Ρόναλντ Ρέιγκαν, πρώτος πρώτος έλεγε πως δεν υπάρχει λόγος να οπλοφορεί κανείς στον δρόμο και πως «είναι ζήτημα ασφάλειας, δεν μπορούμε να μοιράζουμε όπλα δεξιά-αριστερά».
Είναι η μία και μοναδική φορά που μπήκε ένα κάποιο φρένο στην ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή στις ΗΠΑ, κι αυτό συνέβη ακριβώς επειδή τρόμαξε η άρχουσα λευκή φυλή γιατί τα όπλα έπεσαν... σε λάθος χέρια. Λέτε να είναι αυτή η λύση;
ΥΓ.: Η απάντηση ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα εμφατικό, κατηγορηματικό «όχι». Σαφώς και δεν είναι η λύση τα όπλα, ούτε θα έχουν θέση στην κοινωνία που οραματιζόμαστε. Την ίδια κοινωνία οραματίζονταν και οι Μαύροι Πάνθηρες βεβαίως, όμως είπαν να προκαλέσουν ένα μεγάλο... πατατράκ στους ακροδεξιούς και τα κατάφεραν περίφημα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας