Μισός αιώνας ακριβώς συμπληρώθηκε χθες από την ημέρα που κυκλοφόρησε στην αγορά ο δίσκος «Exile on Main Street» των Rolling Stones, ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους στην ιστορία της ροκ εντ ρολ (αλλά και εκτός αυτής) και πιθανότατα ο κορυφαίος της θρυλικής μπάντας.
Ετσι, λοιπόν, σκέφτηκα πως δεν μπορώ να μην αποτίσω έναν μικρό φόρο τιμής σ’ αυτό το αριστούργημα, το οποίο έχει καταφέρει να μη μ’ αφήσει ούτε μια φορά ασυγκίνητο, όσες φορές κι αν το ’χω ακούσει. Να ξεκαθαρίσω, πριν πω δυο λόγια για το άλμπουμ, πως εγώ ήρθα στη ζωή μία εικοσαετία αργότερα, οπότε όσο κι αν εντρυφήσω στη μουσική μαγεία του, μου λείπει η αίσθηση που είχαν οι ροκάδες της εποχής όταν πήγαν κι έσκασαν το διόλου ευκαταφρόνητο χαρτζιλίκι τους για να αγοράσουν τη νέα κυκλοφορία των Stones, μην έχοντας τότε ιδέα αν θα είναι αντάξιο του προηγούμενου άλμπουμ («Sticky Fingers», 1971) ή θα είναι... πατάτα. Μπορώ μόνο να φανταστώ την ηδονή που ένιωσαν όλοι εκείνοι και εκείνες όσο η βελόνα προχωρούσε και έφερνε στ’ αφτιά τους για πρώτη φορά κάτι τόσο νέο, τόσο ξεχωριστό, τόσο καθηλωτικό.
Ο τίτλος του άλμπουμ είναι «Εξορία στον κεντρικό δρόμο». Πρόκειται για αυτοσαρκασμό: οι Stones τότε ήταν πράγματι αυτοεξόριστοι από το Ηνωμένο Βασίλειο για να αποφύγουν την απόδοση φόρων επί των κερδών τους από το προηγούμενο άλμπουμ, το οποίο είχε σαρώσει. Η εξορία-φοροδιαφυγή της μπάντας φυσικά συζητιόταν έντονα και εκείνοι, αντί να κάνουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, επέλεξαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά.
Μεταξύ των διάφορων μερών ανά τον κόσμο όπου γύριζαν εκείνη την εποχή, ήταν και μια υπερπολυτελής παραθαλάσσια έπαυλη που νοίκιαζε ο κιθαρίστας τους, Κιθ Ρίτσαρντς, στην πόλη Villefranche-sur-Mer της γαλλικής Ριβιέρας. Σκέφτηκαν πως εκεί θα έβρισκαν την ιδιωτικότητα που ήθελαν, μετέτρεψαν έναν χώρο σε στούντιο και άρχισαν να δημιουργούν. Οσο διήρκεσε αυτό, όπως ομολογούν οι ίδιοι, καταναλώθηκαν αδιανόητες ποσότητες ηρωίνης -στην οποία είχε μεγάλη αδυναμία ο Ρίτσαρντς- και άλλων ναρκωτικών, ενώ έντονο ήταν και το αδάμαστο σεξουαλικό στοιχείο άνευ ορίων, κανόνων και ταμπού. Αυτό δεν το επισημαίνουμε για να εξυμνήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής, αλλά γιατί -κατά τη γνώμη μου- έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της διονυσιακής ατμόσφαιρας που δίνει η μουσική σ’ αυτόν τον δίσκο.
Αν και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της μπάντας δεν ήταν ποτέ άψογες -ειδικά εκείνη την εποχή που οι μισοί βούλιαζαν στις καταχρήσεις και οι άλλοι μισοί όχι-, όταν έβρισκαν πραγματική έμπνευση όλα κυλούσαν μαγικά. Ετσι, τα 18 κομμάτια του «Exile on Main Street» δεν είναι απλώς σπουδαία ένα προς ένα, αλλά δένουν και μεταξύ τους ιδανικά, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα που σε κάνει να θες να το ακούσεις ξανά και ξανά και ξανά. Κομμάτια όπως το «Happy», το «Sweet Virginia» και το «Tumbling Dice» συγκαταλέγονται πάντα σε λίστες με τα κορυφαία των Rolling Stones, όμως και κάθε ένα από τα υπόλοιπα έχει τη δική του ποιότητα.
Ακολουθήστε το qr code -ή απλώς ανατρέξτε στα βινύλιά σας, αν είστε από τους τυχερούς- και ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ, που, βάζω στοίχημα, δεν θα χάσει την αξία του ούτε σε άλλα 50, ούτε σε 100 χρόνια!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας