Κι όμως κοιμάται

Σπάω τη σιωπή μου -την αποχή μου, δηλαδή, από τη συγγραφή του Κοσμοθεωρείου για λίγες εβδομάδες- γιατί έχουμε να πούμε πολύ σοβαρά πράγματα. Ακούστε.

Βλέπω αυτή τη φωτογραφία σε μικρή προεπισκόπηση. Θεωρώ δεδομένο πως βλέπω ένα νεκρό άλογο, συγκλονίζομαι, σφίγγω τα δόντια, ανοίγω τη φωτογραφία να μάθω με ποιον φρικτό τρόπο πέθανε το αθώο αλογάκι, φτιάχνω στο μυαλό μου τις πρώτες υποθέσεις, κατηγορώ το φονικό ανθρώπινο χέρι που όπου παρεμβαίνει καταστρέφει...

Και διαβάζω τη λεζάντα και μαθαίνω πως το άλογο κοιμάται του καλού καιρού. Ξεφυσάω από ανακούφιση.

Ναι, αλλά... εγώ τόσα χρόνια νόμιζα πως τα άλογα κοιμούνται όρθια. Ετσι τουλάχιστον μου είχε πει κάποτε κάποιο από αυτά τα χαζά άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, τα οποία παρουσιάζουν μικρές ασήμαντες πληροφορίες για να κερδίσουν μερικά κλικ.

Γκουγκλάρω φουριόζος (στα αγγλικά όπως κάνω όταν θέλω να βρω πιο «ψαγμένες» πηγές) «πώς κοιμούνται τα άλογα». Η απάντηση, αφοπλιστική: «Τα άλογα κοιμούνται και όρθια αλλά και ξαπλωμένα. Αν είσαι άλογο, πρέπει οπωσδήποτε να ξέρεις να κάνεις και τα δύο».

Ο κόσμος μου έρχεται ανάποδα, δεν ξέρω πια τι να πιστέψω και τι όχι.

Ψάχνω λίγο περισσότερες πληροφορίες για το άλογο της φωτογραφίας. Επαιζε, λέει, όλη μέρα στον απέραντο χώρο στη φάρμα που ζει, στη Στουτγάρδη, μέχρι που κουράστηκε και έπεσε ξερό. Ετσι εξηγείται... Μετά από τέτοιο ξεφάντωμα, κορόιδο είναι να διαλέξει να κοιμηθεί όρθιο;

Ο Γουίλι, ο μικρός θερμαστής... από την Αϊτή. Εντάξει, προφανώς δεν τον λένε Γουίλι τον άνθρωπο αλλά δεν θα με παρεξηγήσει που του άλλαξα το όνομα, βλέποντάς τον να έχει μόλις τελειώσει τη βάρδιά του στο κουβάλημα και πακετάρισμα κάρβουνου. Κι αυτός, αν είχε διαβάσει Καββαδία, το ίδιο θα σκεφτόταν. Εύχομαι στον τίμιο εργάτη της φωτογραφίας, ο οποίος βλέπει τη δουλειά του να εκτοξεύεται λόγω της ανόδου στις τιμές του φυσικού αερίου, να έχει εξίσου όμορφα πνευματικά ταξίδια με τον πραγματικό Γουίλ και να προσέχει τη μαλάρια...

Ενα αγόρι βόλταρε με το ποδήλατό του στα περίχωρα της Καμπούλ, όμως το έπιασε βροχή και βρήκε καταφύγιο κάτω από το καρότσι ενός πλανόδιου πωλητή. Αν μη τι άλλο, τα παιδιά στο Αφγανιστάν έχουν άκρως αναπτυγμένες γνώσεις επιβίωσης.

Μιλώντας για παιδιά στο Αφγανιστάν πάντως, είδα κι αυτό το αγόρι, μεγαλύτερο σε ηλικία, το οποίο φορά ένα λεπτό ύφασμα στο πρόσωπο για να προφυλαχτεί από την εξαιρετικά ενοχλητική αμμοθύελλα που πάει κι έρχεται. Κι εγώ σκέφτομαι: πόσο άδικο είναι που το αγόρι φοράει αυτό το ύφασμα όποτε θέλει σαν αξεσουάρ, ενώ ένα κορίτσι στην ηλικία του -η αδελφή του ενδεχομένως- πρέπει να είναι μονίμως καλυμμένη πατόκορφα για να μη δει κανείς ένα χιλιοστό του δέρματός της;