Το ξεφάντωμα των Ταλιμπάν

Οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να εξερευνούν κομμάτια των μεγάλων πόλεων που δεν είχαν δει ποτέ, καθώς μέχρι πέρυσι η δράση τους περιοριζόταν σε συγκεκριμένες επαρχίες. Μεγάλο σουξέ έχουν τα λούνα παρκ της Καμπούλ, όπου οι μαχητές των Ταλιμπάν συνεχίζουν να ξεφαντώνουν σαν να μην υπάρχει αύριο, χαρίζοντάς μας απίστευτα σουρεαλιστικά στιγμιότυπα πάνοπλων αντρών να παίζουν σαν μικρά παιδιά.

Και σκέφτομαι εγώ, προσπαθώντας να ξεπεράσω την απύθμενη αντιπάθειά μου γι’ αυτούς τους φονιάδες φονταμενταλιστές, πως πίσω από τον σουρεαλισμό κρύβονται ιστορίες ζωής. Ιστορίες ανθρώπων που ουδέποτε υπήρξαν παιδιά· οι περισσότεροι κατάγονται από τη «μήτρα» του κινήματος, την πόλη Κανταχάρ, ή από χωριά γύρω από άλλες πόλεις

Γεννιούνται και ρίχνονται με μια σπρωξιά στη μάχη: στα 5 τους μαθαίνουν από όπλα, στα 10 τους είναι ήδη «άντρες του σπιτιού» (καθώς οι μεγαλύτεροι άντρες πολεμούν ή έχουν ήδη σκοτωθεί στον πόλεμο), στα 12 τους έχουν ήδη σκοτώσει ανθρώπους, στα 15 τους είναι ήδη κυνικοί ιεροκήρυκες του μίσους, πολεμικές μηχανές. Και στα 20-25 τους, αν και η όψη τους θυμίζει 50άρηδες, η καρδιά τους έχει ακόμα εκείνο το κενό της παιδικής ηλικίας που δεν βιώθηκε ποτέ. Να, λοιπόν, που ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε οι Ταλιμπάν να αλωνίζουν ανενόχλητοι σε όλο το Αφγανιστάν και το πρώτο πράγμα που λαχταρούν στην πρώτη τους επαφή με τη ζωή χωρίς πόλεμο είναι το παιχνίδι...

Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος σε αγώνα τένις στο τουρνουά του Ρίο ντε Τζανέιρο, μια φιλοζωική ομάδα είχε την υπέροχη ιδέα να φέρει στο γήπεδο ένα από τα σκυλάκια που περιμένουν να υιοθετηθούν, έναν γερόλυκο με καρδιά μικρού παιδιού, για να κάνει επίδειξη το ταλέντου του στο να πιάνει μπαλάκια του τένις. Οι παίκτες αντάλλαζαν μερικές μπαλιές κι ο σκύλος τρελαινόταν από τη λαχτάρα του, έκανε εντυπωσιακά άλματα επί τόπου και έπιανε την μπάλα παρά την ταχύτητά της. Αν δεν υιοθετήθηκε εκείνη την ημέρα αυτός ο σκύλαρος, τότε οι άνθρωποι είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

Οι αγελάδες ενός κοπαδιού τρέχουν πανικόβλητες να γλιτώσουν από τις φλόγες που κοντοζυγώνουν και στα δικά τους εδάφη, αφού πρώτα έχουν κάψει 5 εκατομμύρια στρέμματα στην περιφέρεια Κοριέντες της Αργεντινής. Δεν γνωρίζω αν οι αγελάδες κατάφεραν να τη γλιτώσουν. Γνωρίζω όμως πως ουδέποτε δώσαμε αρκετή σημασία στα δισεκατομμύρια ζώα που βρίσκουν φρικτό, βασανιστικό θάνατο κάθε χρόνο σε πυρκαγιές της Γης, πολλά από αυτά και στα δικά μας μέρη.

Οπως ίσως θα έχετε δει σε κάποια από τις πολλές τηλεοπτικές σειρές που εξιστορούν -ή εξυμνούν- τη ζωή του μεγαλύτερου ναρκοβαρόνου όλων των εποχών, ο Πάμπλο Εσκομπάρ ανάμεσα στους πολλούς εκκεντρικούς τρόπους που σκαρφίστηκε για να ξοδέψει την αμύθητη περιουσία του, είχε φτιάξει και έναν ζωολογικό κήπο στα όρια της αυλής του, για να έχει παρέα όταν βαριέται. Εκεί φύλαγε, μεταξύ άλλων, ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, φλαμίνγκο... και τέσσερις ιπποπόταμους. Ολα αυτά τα είδη και άλλα πολλά τα εισήγαγε παράνομα στην Κολομβία. Το 1993 που δολοφονήθηκε ο Εσκομπάρ, τα περισσότερα ζώα μεταφέρθηκαν σε καταφύγια ή επίσημους ζωολογικούς κήπους, όμως οι ιπποπόταμοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Από τότε αναπαράγονται σε ξέφρενους ρυθμούς -έχουν ξεπεράσει τα 150 άτομα- και πλέον απειλούν την υπόλοιπη πανίδα της Κολομβίας. Η κυβέρνηση της χώρας κήρυξε το είδος ως «επεκτατικό», γεγονός που ανοίγει παράθυρα για τη μαζική εξόντωσή του. Δεν είναι όμως σοβαρή λύση αυτή, ε;