Σαράντα κύματα καταστροφής

Αυτές οι πολύ σκληρές εικόνες που βλέπετε είναι μόνο λίγα από τα ντοκουμέντα της ασύλληπτης περιβαλλοντικής καταστροφής στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, όπου διέρρευσαν σχεδόν 500.000 λίτρα αργού πετρελαίου από εξωχώρια μονάδα εξόρυξης. Οι αμερικανικές αρχές προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να δείξουν πως όλα είναι υπό έλεγχο και πως έλαβαν τα κατάλληλα μέτρα για να περιοριστεί η διασπορά της κηλίδας στο ελάχιστο, όμως η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι...

Από τη στιγμή που θα γίνει μια διαρροή, υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια ουσιαστικής παρέμβασης για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Η συνηθέστερη κίνηση είναι η τοποθέτηση πλωτών φραγμάτων, όπως αυτά που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία, τα οποία οριοθετούν την κηλίδα.

Όμως, αυτό το μέτρο βασίζεται στην αντίληψη πως το διαρρέον πετρέλαιο πάντα επιπλέει, πράγμα που ουδόλως ισχύει. Είναι απολύτως τεκμηριωμένο επιστημονικά πως τα πιο παχύρρευστα τμήματα του αργού σχηματίζουν βαριές μπάλες από πίσσα και βουλιάζουν στον βυθό, όπου δημιουργείται, κατά μία έννοια, μια δεύτερη πετρελαιοκηλίδα. Εκεί πασαλείφονται τα υπερπολύτιμα για τα υδάτινα οικοσυστήματα κοράλλια αλλά και τα φύκια, ενώ «ποτίζει» ο πυθμένας αρκετά ώστε να ρυπαίνει, από μόνος του, τον ωκεανό για πολλά χρόνια.

Τη μεγαλύτερη τραγωδία, φυσικά, βιώνουν τα θαλασσοπούλια, τα ψάρια και τα κήτη. Το πετρέλαιο κάνει τόση ζημιά στην επιδερμίδα τους που, στην πλειονότητά τους, πεθαίνουν αργά και βασανιστικά από την πείνα, αδυνατώντας να κολυμπήσουν και να κυνηγήσουν σωστά.

Διαφορετικής αντιμετώπισης τυγχάνουν ορισμένα «τυχερά» πτηνά που πιάνονται από ακτιβιστές και κτηνιάτρους και μπαίνουν σε πρόγραμμα καθαρισμού, φροντίδας και αποκατάστασης. Όμως, εδώ μιλάμε για μετρημένα κουκιά: μέχρι στιγμής, από τη συγκεκριμένη διαρροή έχουν πιαστεί μόλις οχτώ μολυσμένα πουλάκια: εφτά λευκοσκαλίδρες (που ποτέ ξανά δεν θα είναι λευκές) και ένας πελεκάνος που είχε καταπιεί τόσο πετρέλαιο, ώστε του έγινε ευθανασία. Στον αντίποδα, εκατοντάδες πουλιά και χιλιάδες ψάρια έχουν ξεβραστεί νεκρά στις πενταβρόμικες ακτές, ενώ θεωρείται βέβαιο ότι υπάρχουν πολλά ακόμα μέσα στη θάλασσα.

Από την πανίδα που πλήττεται από μια πετρελαιοκηλίδα, διαβάζουμε στον «Guardian», μόνο το πλαγκτόν έχει τη δυνατότητα ανάκαμψης έπειτα από κάποια χρόνια, κι αυτό διότι αναπαράγεται σε τόσο ανεξέλεγκτο βαθμό που μπορεί να ξεπεράσει το πλήγμα της «χαμένης γενιάς». Όλα τα υπόλοιπα είδη δέχονται ένα βαρύτατο πλήγμα που θα είναι ορατό για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα.

Θα πω κι εγώ, όπως φαντάζομαι αναρωτιέστε κι εσείς...

Συνειδητοποιούμε τι κάνουμε στον πλανήτη;