Ηχηρό «όχι» της Μπολόνια στους νεοφασίστες

Καθ’ όλο το Σαββατοκύριακο που μόλις μας πέρασε, το πολιτικό θερμόμετρο στην Ιταλία ανέβαινε αισθητά. Αιτία, η συγκέντρωση «πατριωτών» και μελών της νεοφασιστικής οργάνωσης Casa Pound στην Μπολόνια, μία μόλις εβδομάδα πριν από τη διεξαγωγή περιφερειακών εκλογών στην ευρύτερη περιοχή της, στην Εμίλια Ρομάνια. Η μάζωξη αυτή, μάλιστα, οργανώθηκε πολύ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, όπου τον Αύγουστο του 1980 είχε εκραγεί βόμβα, η οποία προκάλεσε τον θάνατο σε 85 άτομα και τον τραυματισμό τουλάχιστον διακοσίων. Μια πραγματική σφαγή που, όπως αποδείχτηκε, ήταν τρομοκρατική, νεοφασιστική επίθεση.

Σαράντα τέσσερα χρόνια αργότερα, οι κρατικές αρχές έκριναν ότι δεν υπήρχε λόγος να απαγορευτεί η συγκέντρωση της Casa Pound. Και η Μπολόνια αποφάσισε ότι έπρεπε να αντιδράσει. Κατέβηκαν στους δρόμους, με σειρά κινητοποιήσεων, φεμινίστριες, σύνδεσμοι των ανταρτών «παρτιζάνων», φοιτητικές οργανώσεις, «κοινωνικά κέντρα», αντιφασιστικά κινήματα και αναρχικοί.

Στο περιθώριο μιας από τις πορείες, όταν ομάδα διαδηλωτών με καλυμμένο το πρόσωπο προσπάθησε να προσεγγίσει το σημείο στο οποίο ήταν σε εξέλιξη η μάζωξη των νοσταλγών του Ντούτσε, άρχισαν οι συγκρούσεις με την αστυνομία. Καπνογόνα και μεταλλικά αντικείμενα από τη μία, κλομπ και πυροσβεστικές αντλίες από την άλλη. Ο τελικός απολογισμός ήταν τρεις ελαφρά τραυματισμένοι αστυνομικοί και δέκα διαδηλωτές.

Παράλληλα, ένας άνδρας με νεοφασιστικό τατουάζ στο στήθος φέρεται να ξυλοκοπήθηκε από δεκαπέντε διαδηλωτές. Η έκταση των επεισοδίων δεν ήταν τεράστια· έχουν υπάρξει πολύ πιο εκτεταμένες συγκρούσεις και στο πρόσφατο παρελθόν. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, όμως, είναι η πολιτική αντιπαράθεση που ακολούθησε. Η υπερσυντηρητική κυβέρνηση της Ρώμης δεν αναφέρθηκε ούτε με μία λέξη στους απογόνους του Ντούτσε και στο ότι μια τέτοια κινητοποίηση θα είχε απαγορευτεί σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Υπογράμμισε, αντιθέτως, μόνο «τις ευθύνες της Αριστεράς», ανεβάζοντας τους τόνους.

«Λυπάμαι για ακόμη μία φορά που διαπιστώνω ότι μια συγκεκριμένη Αριστερά συνεχίζει να ανέχεται, και κάποιες φορές να τροφοδοτεί, βίαια στοιχεία, αντί να καταδικάσει απερίφραστα τέτοιου είδους συμβάντα και να εκφράσει αλληλεγγύη προς όσους εργάζονται, καθημερινά, με στόχο την προστασία της ασφάλειάς μας», δήλωσε η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι.

Ο δε γραμματέας της Λέγκας, υπουργός Μεταφορών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, θέλησε να φανεί «βασιλικότερος του βασιλέως», ίσως και λόγω της «πολιτικής μέθης» μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ. «Πρέπει να κλείσουν τα κοινωνικά κέντρα στα οποία έχουν κάνει παράνομη κατάληψη οι κομμουνιστές», είπε σε βίντεο που ανάρτησε στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια, για να καταστήσει σαφέστερη τη σκέψη του, συμπλήρωσε ότι πρόκειται για «εγκληματίες κομμουνιστές».

Από την Κεντροαριστερά, η γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, Ελι Σλάιν, απάντησε ότι «η Μπολόνια αξίζει κάτι καλύτερο από τις διαδηλώσεις της Ακρας Δεξιάς, η οποία στην Ευρώπη έφερε και συνεχίζει να προκαλεί φτώχεια, καταστροφές και πολέμους». Υπογράμμισε δε ότι «οι νεοφασιστικές οργανώσεις επείγει να απαγορευτούν και να διαλυθούν», κάτι που «έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό».

Για ποιο λόγο, αλήθεια, σε μια χώρα που οδηγήθηκε στην καταστροφή από τον Μπενίτο Μουσολίνι και στην οποία ο νόμος απαγορεύει ρητά την επανασύσταση του φασιστικού κόμματος, υπάρχουν ακόμη οργανώσεις σαν την Casa Pound και επιτρέπεται σε Ιταλούς πολίτες να αυτοπροσδιορίζονται ως «φασίστες της νέας χιλιετίας»; Ενα θέμα το οποίο θα έπρεπε να εξετάσει επειγόντως, πρώτα απ’ όλα, η κυβέρνηση της Ρώμης.

Η ευθεία αναφορά είναι στα κόμματα της Λέγκας και των Αδελφών της Ιταλίας, τα οποία έχουν δεχτεί μέλη των «μουσολινιακών, καλλωπισμένων οργανώσεων» σε κινητοποιήσεις τους ή που, για προφανείς λόγους, δεν έχουν ποτέ δηλώσει δημοσίως ότι οι ψήφοι των νεοφασιστών αποτελούν βαθιά ντροπή και ύβρη για κάθε δημοκράτη. Πρόκειται για πληγή η οποία συνεχίζει να αιμορραγεί και που κανείς, πλέον, δεν μπορεί να το αγνοήσει.