Με μισή καρδιά -διάβαζε: με προφανή δυσφορία- έδωσαν τα συγχαρητήριά τους στον Ερντογάν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες και βέβαια ο... ξινισμένος Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν, καθώς άπαντες είχαν ποντάρει τα ρέστα τους στον σαφώς πιο φιλο-δυτικό και πειθήνιο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Τον ηγέτη των κεμαλικών και εκλεκτό της αντι-ερντογανικής συμμαχίας, που υποσχέθηκε προεκλογικά πως θα επαναφέρει την Τουρκία στο δυτικό «μαντρί», αλλά αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων.
Κι έτσι, τώρα όλοι οι Δυτικοί «σύμμαχοι» του Ερντογάν στο ΝΑΤΟ θα αναγκαστούν να πιουν μονορούφι το πικρό ποτήρι: να του σφίξουν το χέρι, να τον συγχαρούν από κοντά και κυρίως να υποστούν το διπλό παιχνίδι με τη Ρωσία και τις ολοένα και υψηλότερες απαιτήσεις του στην επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους, όπου βέβαια το βασικό «παζάρι» θα γίνει γύρω από την άρση του τουρκικού βέτο για την ένταξη της Σουηδίας.
Αυτός που σίγουρα χάρηκε περισσότερο για τη νίκη του Ερντογάν ήταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν, που ήταν άλλωστε και ο πρώτος που τον συνεχάρη προτού καν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση… «Υπάρχει μια ισχυρή δυναμική στην πραγματοποίηση κοινών προγραμμάτων (...), οι στόχοι είναι πολύ, πολύ φιλόδοξοι», είπε στους δημοσιογράφους ο εκπρόσωπος του Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ. Να θυμίσουμε εδώ ότι στην πρόσφατη συνέντευξή του στο CNN ο «σουλτάνος» είπε ξεκάθαρα πως «δεν δεσμευόμαστε από τις κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας... Είμαστε ένα ισχυρό κράτος και έχουμε θετική σχέση με τη Ρωσία... Ρωσία και Τουρκία χρειάζονται η μία την άλλη σε κάθε δυνατό πεδίο»!
Μην ξεχνάμε πως η τουρκική «ουδετερότητα» απέναντι στη Ρωσία είναι άκρως προσοδοφόρα - οι «φανερές», επίσημες ρωσο-τουρκικές εμπορικές σχέσεις έχουν ξεπεράσει τα 62 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο και θα αυξηθούν φέτος ακόμη περισσότερο χάρη στους εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους τουρίστες που ήδη ταξιδεύουν προς τα ξενοδοχεία της ανατολικής μεριάς του Αιγαίου. Αν και τα τουριστικά έσοδα είναι ψίχουλα μπροστά στα τεράστια οφέλη που αποκομίζει η Τουρκία από τις ενεργειακές συμφωνίες με τον Πούτιν, και ιδιαίτερα από το πάμφθηνο γκάζι μέσω του αγωγού Turkstream, ένα από τα πολλά στρατηγικά ρωσο-τουρκικά «ντιλ» που ο Κιλιτσντάρογλου απειλούσε να μπλοκάρει.
Λογικό είναι λοιπόν η συσσωρευμένη πικρία των δυτικών κυβερνήσεων να... υπερχειλίζει στα μεγάλα ΜΜΕ, που βέβαια πριν από μόλις δύο εβδομάδες μάς παρουσίαζαν τον «λίγο» Κιλιτσντάρογλου περίπου σαν βέβαιο νικητή. Ετσι, το βρετανικό BBC αναφέρει πως «ενώ ο Ερντογάν έκανε λόγο για νίκη ολόκληρου του έθνους, αυτό το κάλεσμα σε ενότητα ακούστηκε κούφιο», καθώς «σχεδόν ο μισός πληθυσμός αυτής της έντονα πολωμένης χώρας δεν στήριξε το αυταρχικό του όραμα για την Τουρκία». Σε άλλη ανταπόκρισή του από την Αγκυρα, το BBC σχολιάζει ότι «σήμερα το Κρεμλίνο πανηγυρίζει» και ότι πολλοί πλέον προβλέπουν «περισσότερη θρησκεία και λιγότερη ελευθερία» στον δημόσιο βίο μιας χώρας «διαιρεμένης και με διαλυμένη οικονομία»...
Ο Guardian, από τη μεριά του, γράφει πως «πρώτιστο μέλημα της Δύσης είναι να αποτραπεί να πέσει ο Ερντογάν στην αγκαλιά του Πούτιν», με πρώτο τεστ τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους. Ενώ οι κατεξοχήν εκφραστές των διεθνών αγορών και των επενδυτικών/κερδοσκοπικών funds, οι Financial Times, σε τόνο ευθέως απειλητικό, προδιαγράφουν μια αναπόδραστη οικονομική καταστροφή στην Τουρκία - λόγω, λέει, των τεράστιων οικονομικών προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει ο Ερντογάν και ιδιαίτερα του πολύ υψηλού πληθωρισμού και της νέας πτώσης της λίρας.
Ούτε οι Γερμανοί, με τον μεγάλο τουρκικής καταγωγής πληθυσμό που στην πλειοψηφία του ψήφισε... δαγκωτό Ερντογάν, μπορούν να κρύψουν την ταραχή τους: το Spiegel φιλοξενεί άρθρο με τον τίτλο «Ερντογάν για πάντα!», όπου επισημαίνει ότι ο «σουλτάνος» νίκησε χάρη σε ένα «μείγμα θρησκευτικότητας και εθνικισμού» που του επέτρεψε να εμφανιστεί «σαν άγκυρα σε θυελλώδεις καιρούς, πατέρας και προστάτης του έθνους». Το δημοσίευμα αναφέρει επίσης ότι οι εκλογές «μπορεί να ήταν σε μεγάλο βαθμό ελεύθερες, αλλά δεν ήταν δίκαιες», καθώς ο έλεγχος στα ΜΜΕ και τον κρατικό μηχανισμό είναι ασφυκτικός, και προσθέτει ότι «στο παρελθόν ο Ερντογάν απάντησε στην κριτική κυρίως με καταστολή. Εκφράζονται φόβοι ότι θα συνεχίσει την ίδια πορεία».
Η Die Welt γράφει πως «Βερολίνο και Βρυξέλλες πρέπει να προσαρμοστούν σε άλλα πέντε χρόνια με έναν δύσκολο εταίρο. Φαίνεται ότι ο “τουρκικός αιώνας” είναι μόνο η αρχή για τον Ερντογάν!». Το σχόλιό της έχει τίτλο «Ο Ανίκητος»... Αποψη που όπως φαίνεται μοιράζεται και η γαλλική Le Monde: «Ο Ερντογάν, ο κυρίαρχος της Αγκυρας, προχωρά σε τρίτη θητεία», γράφει. Και συμπληρώνει πως ο Τούρκος ηγέτης Ερντογάν έχει μπροστά του άλλα πέντε χρόνια «για να επανασχεδιάσει την Τουρκία όπως εκείνος νομίζει - πιο θρησκευτική, πιο αυταρχική και πιο προσανατολισμένη προς τον Κόλπο, τη Ρωσία και την Κίνα»...
H πιο ειλικρινής τοποθέτηση όμως είναι, νομίζω, αυτή της Daily Telegraph, που γράφει ότι «η Ευρώπη μπορεί να μην το παραδέχεται, αλλά οι περισσότεροι ηγέτες στην ήπειρο αισθάνονται πιο άνετα όταν η Τουρκία διατηρεί την απόστασή της από την Ε.Ε.». Και εξηγεί πως, αν είχε κερδίσει ο «εκλεκτός τους» Κιλιτσντάρογλου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι Βρυξέλλες θα αναγκάζονταν -έστω και για τα μάτια του κόσμου- να «αποψύξουν» την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., την οποία ο Ερντογάν έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει!
