Οριακές ισορροπίες στην ιταλική πολιτική σκηνή μετά την άρση εμπιστοσύνης του Ματέο Ρέντσι στην κυβέρνηση Κόντε, καθώς συνεχίζονται οι επαφές και μένει να φανεί εάν ο πρωθυπουργός θα βρει την απαιτούμενη στήριξη ή θα οδηγήσει τη χώρες σε εκλογές εν μέσω πανδημίας.
Οι επαφές και οι ζυμώσεις είναι συνεχείς και πολιτικοί αναλυτές υπογραμμίζουν ότι «η ώρα της αλήθειας» έρχεται την Τρίτη στην γερουσία, όταν θα διαπιστωθεί αν η κυβέρνηση διαθέτει ακόμη την αναγκαία πλειοψηφία. Μέχρι αυτή την στιγμή, δεν μπορεί να αποκλεισθεί καμία εξέλιξη.
Σήμερα το πρωί, ο Έττορε Ροζάτο, συντονιστής της «Ζωντανής Ιταλίας» θέλησε να ρίξει τους τόνους: «αν ο Κόντε έχει την απαιτούμενη βούληση μπορούμε να βρούμε λύση μέσα σε δυο ώρες», τόνισε χαρακτηριστικά. «Ο Κόντε πρέπει να οικοδομήσει μια σχέση εμπιστοσύνης, ανάμεσα στον ίδιο και στην πλειοψηφία των δυνάμεων που τον στηρίζουν», πρόσθεσε ο Ροζάτο. Το τελευταίο σαρανταοκτάωρο, διαλλακτικά μηνύματα έφτασαν και από την παραιτηθείσα υπουργό Γεωργίας Τερέζα Μπελανόβα η οποία ανήκει, επίσης, στο κόμμα του Ρέντσι.
Παράλληλα με τις επαφές του Ρέντσι με μέρος της πλειοψηφίας που μόλις εγκατέλειψε, βρίσκεται σε εξέλιξη και προσπάθεια του Τζουζέπε Κόντε και συνεργατών του να εξασφαλίσει εναλλακτική υποστήριξη. Υπάρχουν επαφές με γερουσιαστές του κεντρώου χώρου, με απογοητευμένα στελέχη των «»Πέντε Αστεριών» και, όπως διαρρέει, με μεμονωμένους γερουσιαστές του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια, του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Ο ιταλικός Τύπος, τις περασμένες ημέρες αναφέρθηκε σε «πρόθυμους» γερουσιαστές, αλλά στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας προτιμούν να κάνουν λόγο για «οικοδόμους σταθερότητας». Το μόνο σίγουρο, είναι ότι αν δεν προκύψει συμβιβασμός με τον Ρέντσι, ο Κόντε χρειάζεται 11 νέους γερουσιαστές για να μπορέσει να συνεχίσει να κυβερνά.
Ήδη στη γερουσία έχει δημιουργηθεί μια νέα ομάδα, η «Maie- Italia 23», η οποία προτίθεται να στηρίξει το κυβερνητικό έργο μέχρι το 2023, όμως, προς το παρόν αριθμεί μόνο πέντε μέλη.
Από την πλευρά του το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα τάσσεται υπέρ της «διεύρυνσης των πολιτικών ορίων της κυβερνητικής πλειοψηφίας», αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ο κίνδυνος μιας υπερβολικά ετερογενούς κυβερνητικής συμμαχίας, με φάσμα που μπορεί να ξεκινά από την Ιταλική Αριστερά και να φτάνει μέχρι τον καθολικό, κεντρώο χώρο.
Ακόμη και αν ο Κόντε καταφέρει να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στην γερουσία, υπάρχει και ένας ακόμη κίνδυνος: αν η αντιπολίτευση, με τις ενδεχόμενες ψήφους του Ρέντσι, καταφέρει να αυξήσει τις δυνάμεις της (με διαφορά μόνον μίας ή δυο ψήφων από την κυβέρνηση στην γερουσία) μπορεί να προκύψει ουσιαστικό πρόβλημα πολιτικής σταθερότητας και κυβερνητικής βιωσιμότητας.
