«Διέσχισα τη Μεσόγειο για να φτάσω στην Ιταλία»

«Πολλοί είναι αυτοί που χάθηκαν, οι καλύτεροι μου φίλοι και οι αδελφές μου και οι αδελφοί μου για να έρθουν στην Ιταλία» γράφει γράμμα μιας 12χρονης από την Γκάμπια, που έφθασε στις 14 Απριλίου στις ιταλικές ακτές. Αυτή η κραυγή απελπισίας δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα.

«Το μόνο που μπορώ να πω σε εσάς που θέλετε να έρθετε εδώ, σας παρακαλώ μην έρθετε, γιατί είναι τόσο δύσκολο να λέει κανείς 'αντίο'».

Το κοριτσάκι έφθασε στο Ρέτζιο ντε Καλάμπρε, της νότιας Ιταλίας με μια ομάδα 150 επιζώντων  ναυαγίου, στο οποίο λέγεται ότι έχασαν τη ζωή τους 400 άνθρωποι. Μιλάει πολύ λίγο και τώρα έχει αρχίσει να αποδέχεται τη συντροφιά των εθελοντών. Αλλά όλο αυτό το διάστημα κρατάει σημειώσεις- κάτι σαν ημερολόγιο.

«Είμαι από την Γκάμπια», γράφει. «Διέσχισα τη θάλασσα για να φθάσω στην Ιταλία. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ... ξέρω τι είδα και πολλά από αυτά που είδα δεν μπορώ να τα πω».

Το κοριτσάκι φιλοξενείται από οργάνωση της καθολικής εκκλησίας που δημοσιοποίησε και το γράμμα. Επιβιβάστηκε σε βάρκα από τη Λιβύη, με τους γονείς και τον αδελφό της να ταξιδεύουν κλεισμένοι στο αμπάρι. Η οικογένεια όμως πλήρωσε στον δουλέμπορο παραπάνω χρήματα για να ταξιδέψει το κοριτσάκι με την αδελφή της στο κατάστρωμα.

Η βάρκα ανατράπηκε στις 12 Απριλίου, πιθανόν λόγω της μετατόπισης των επιβατών και το κοριτσάκι σώθηκε χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της, που πνίγηκε προσπαθώντας να σωθεί, μαζί με άλλους 250 από τους επιβαίνοντες.     

Με όνειρο τη Βρετανία

Από τους χιλιάδες που έχουν αποβιβαστεί στην Ιταλία από τις αρχές του χρόνου, πολλοί έχουν προχωρήσει προς τη Γαλλία και το Καλαί, με στόχο να διασχίσουν τα Στενά της Μάγχης και να φθάσουν στη Βρετανία. O καταυλισμός Jules Ferry camp οργανώθηκε σε μια παλιά παιδική κατασκήνωση τον Ιανουάριο και βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι του Καλαί.

Είναι μια σαφής βελτίωση από τα παραπήγματα που ζούσαν μέχρι τώρα, παρόλο που έξω από τις καγκελόπορτές του, εκατοντάδες άλλοι εξακολουθούν να επιβιώνουν κάτω από μουσαμάδες.

Στο καταυλισμό φιλοξενούνται μερικές χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ αυτών και 50 γυναίκες και παιδιά, μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν κάνει το επικίνδυνο ταξίδι διασχίζοντας πολλά σύνορα και μια θάλασσα για να φθάσουν μέχρι την Ευρώπη. 

Περίπου 500 πρόσφυγες έχουν στήσει αντίσκηνα στο Παρίσι, σε δυο τοποθεσίες, η μια κοντά στο Σηκουάνα και η άλλη κάτω από γέφυρα με γραμμές μετρό, μια ανάσα από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Gare du Nord και το τερματικό σταθμό του Eurostar.

Οι περισσότεροι είναι από την Ερυθραία, το Σουδάν και την Αιθιοπία. Κάτω από το μετρό μένουν περίπου 250 από αυτούς σε 80 αντίσκηνα και επιζούν με την βοήθεια εθελοντών.«Αυτοί οι καταυλισμοί μεγαλώνουν διαρκώς» είπε ο Μπρούνο Μορέλ της οργάνωσης Emmaus στην εφημερίδα Journal du Dimanche, «και οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες. Μπορούμε να τους προσφέρουμε μια αρχική βοήθεια, αλλά χρειάζονται καταλύματα».  

Το σημείο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό είναι βολικό για τους περισσότερους που ελπίζουν να μπουν κρυφά σε κάποιο τρένο για τη Βρετανία. «Προσπάθησα τρεις φορές», είπε στην ιστοσελίδα The Local, ο 21χρονος Αμανουέλ από την Ερυθραία.

«Κρυφτήκαμε στις τουαλέτες, αλλά είναι δύσκολο. Θα προσπαθήσουμε πάλι. Έτσι είναι η ζωή μας προς το παρόν. Αλλά ελπίζουμε να γίνει καλύτερη όταν θα φθάσουμε στη Βρετανία. Όλοι είχαμε φίλους που πνίγηκαν με τις βάρκες. Είναι πολύ επικίνδυνο. Πέρασα τρεις ημέρες με 350 ανθρώπους πάνω σε σκάφος. Όλοι ξέραμε ότι μπορεί να πνιγούμε. Κανείς δεν ένιωθε ασφαλής. Αλλά η Λιβύη είναι ακόμα πιο επικίνδυνη από ό,τι η Μεσόγειος. Έμεινα τρεις μήνες εκεί προσπαθώντας να φύγω. Υπάρχουν πολύ κακοί άνθρωποι που έχουν κάνει και πολλές βιαιότητες κατά των γυναικών. Στη Λιβύη δεν υπάρχουν καταυλισμοί όπως εδώ. Οι μετανάστες ζουν στους δρόμους, χωρίς τροφή και νερό».

Ο Αμανουέλ λέει ότι οι περισσότεροι σαν κι αυτόν πλήρωσαν 1.600 ευρώ μόνο για να φθάσουν μέχρι τη Λιβύη και μετά άλλα 1.800 για μια θέση στη βάρκα.

Αυτός και οι συνταξιδιώτες του έφθασαν στη Γαλλία άφραγκοι, χωρίς χαρτιά, μόνο με τα ρούχα που φορούν. Τώρα, λένε, νιώθουν πιο ασφαλείς, αλλά γνωρίζουν ότι άλλη μια επικίνδυνη διαδρομή τούς περιμένει και εάν τα καταφέρουν θα βρεθούν να προσπαθούν να επιβιώσουν, ανεπιθύμητοι και κυνηγημένοι στη Βρετανία.