Συγκλονιστικά στοιχεία μιας καταγραφής από το 1993 για τους νεκρούς πρόσφυγες, που συνεχώς αυξάνονται στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ευρώπη, δημοσίευσε ο Guardian παρουσιάζοντας πόσοι πέθαναν μέχρι να φτάσουν, πόσοι πνίγηκαν στη θάλασσα, πόσοι σε στρατόπεδα κράτησης, φυλακές ή ακόμα και στα κέντρα των πόλεων.
Τα τελευταία 25 χρόνια 34.361 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους επιχειρώντας το επικίνδυνο ταξίδι, σύμφωνα με την αποκαλυπτική λίστα της United for Intercultural Actio, που αποτελείται από 550 οργανώσεις κατά του ρατσισμού σε 48 χώρες του κόσμου.
Άνθρωποι σκοτώνονται διασχίζοντας ποτάμια και βουνά, από ασφυξία σε φορτηγά, από τα πυρά αστυνομικών δυνάμεων, από τις απάνθρωπες συνθήκες στα κέντρα υποδοχής ή λόγω έλλειψης ιατρικής βοήθειας, αυτοκτονούν από απελπισία ή σκοτώνονται αφού απελαθούν στη χώρα τους.
Ημερομηνίες, εθνικότητες, μικρές ιστορίες, ονόματα, αλλά και τόσα σώματα, που δεν έγινε γνωστή η ταυτότητά τους (μόλις 1.000 περιπτώσεις δεν είναι «ανώνυμες») περιλαμβάνονται στην καταγραφή, η οποία δεν μπορεί να είναι πλήρης λόγω έλλειψης επίσημων αρχείων.
Έτσι ο πραγματικός αριθμός των θανάτων είναι πολύ υψηλότερος. «Δεν έχουμε τρόπο να τον γνωρίζουμε» είπε ο Τόμας Σπίτζκεμπουρ, καθηγητής μεταναστευτικού δικαίου στο Άμστερνταμ σημειώνοντας ότι φαίνεται να υπάρχει μια σταδιακή και πολύ σταθερή αύξηση.
«Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτό συνεχίζεται για 25 έτη και ότι οι εκείνοι που προσποιούνται τώρα τους συγκλονισμένους, θα έπρεπε να έχουν σοκαριστεί εδώ και πολύ καιρό» τόνισε.
Ένα πλοίο άρχισε να βυθίζεται το Μάρτιο κοντά στα ιταλικά χωρικά ύδατα. Από τη θάλασσα ανασύρθηκαν νεκροί και ζωντανοί. Πολλοί από τους επιβαίνοντες παρέμειναν άγνωστοι. Κανείς δεν έμαθε πόσοι πολλοί.
Πρόκειται για μία χαρακτηριστική ιστορία, μία από τις τραγικές στο νότο της Ευρώπης από το 2015 και το 2016, έτη κατά τα οποία έφτασαν τρία εκατομμύρια αιτούντες άσυλο.
Αλλά στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο γεγονός συνέβη το 1997. Ορισμένες «λεπτομέρειες» άλλαξαν με τα χρόνια – τότε τα θύματα ήταν Αλβανοί και η παγίδα του θανάτου ήταν η Αδριατική, όχι η Μεσόγειος.
Κι όμως οι ομοιότητες αποκαλύπτουν μια άβολη αλήθεια: άνθρωποι πεθαίνουν προσπαθώντας απεγνωσμένα να έρθουν στην γηραιά ήπειρο για περισσότερα από 20 χρόνια.
Μαζικοί πνιγμοί
Στη λίστα της ολλανδικής οργάνωσης η συντριπτική πλειοψηφία θανάτων, πάνω από 27.000 ανθρώπων που επιχείρησαν τον διάπλου για την Ευρώπη, οφείλονται σε πνιγμό.
Ο κατάλογος υπογραμμίζει τη σημαντική αύξηση όσων πνίγηκαν μετά το 2014, όταν ο πόλεμος στη Συρία εντάθηκε, αυξάνοντας τους αριθμούς από τη νότια Ασία και την υποσαχάρια Αφρική. Ως αποτέλεσμα αυτή ήταν η αιτία θανάτου για 900 ανθρώπους το 2013, ενώ το 2017 για 3.500.
Σήμερα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι μειώθηκαν οι θάνατοι στην Ευρώπη και ότι η πολιτική της λειτουργεί, σύμφωνα με την Αν Σίγκλετον, ακαδημαϊκό στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ.
«Αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί που παραμένουν άγνωστοι. Οι θάνατοι είναι λιγότερο πιθανό να αναφερθούν σε απομακρυσμένες περιοχές της Αφρικής. Ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν στην ενδοχώρα ή στα στρατόπεδα κράτησης της Λιβύης δεν καταγράφεται» πρόσθεσε.
Αν κοιτάξετε τους χάρτες, η Μεσόγειος εμφανίζεται ως η πιο επικίνδυνη περιοχή του κόσμου για μετακινήσεις μεταναστών. Αλλά δεν μπορούμε ποτέ να πούμε αν αυτό είναι αλήθεια, επειδή απλά δεν ξέρουμε τι συμβαίνει αλλού.
Αυτοκτονίες και δολοφονίες
Η ΜΚΟ αναφέρει ότι ο κίνδυνος δεν τελείωσε για όσους κατάφεραν να φτάσουν στην Ε.Ε., αφού τουλάχιστον 500 έχουν πεθάνει σε ευρωπαϊκό έδαφος, ότι περίπου 400 πρόσφυγες έχουν αυτοκτονήσει και ότι 700 πέθαναν από τα χέρια άλλων -τουλάχιστον 100 από αστυνομικούς, συνοριοφύλακες ή στρατιώτες-.
Για παράδειγμα ένας 25χρονος από τη Νέα Γουινέρα έδωσε τέλος στη ζωή του στα γραφεία της βέλγικης υπηρεσίας ασύλου, επειδή απορρίφθηκε η αίτηση του μετά από μία διαδικασία επτά ετών.
Ένας άλλος, πατέρας 13χρονου αγοριού, κρεμάστηκε σε κέντρο κράτησης του Μπέντφορντσαϊρ της Μεγάλης Βρετανίας το 2005, μία πρέπει πριν και οι δύο απελαφθούν στην Αγκόλα. Ήξερε ότι οι αρμόδιες αρχές δεν μπορούσαν να εκτοπίσουν το παιδί χωρίς το γονιό του.
Σε σημείωμα που βρέθηκε στο δωμάτιό του ανήμερα των γενεθλίων του ο 35χρονος έγραφε: «Δεν έχω ζωή πια. Θέλω ο γιος μου Αντόνιο να μείνει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να συνεχίσει τις σπουδές του».
Υπάρχουν άλλωστε και εκείνοι που σκοτώθηκαν αφού απελάθηκαν. Οι τρεις πιο πρόσφατοι θάνατοι είναι τριών Αφγανών ενηλίκων κι ενός16χρονου, που φέρεται να δολοφονήθηκαν από τους Ταλιμπάν.
Δεν θα μάθουμε ποτέ
Όμως, υπάρχουν χιλιάδες θάνατοι για τους οποίους δεν γνωρίζουμε. Κανείς δεν ξέρει πόσοι σοροί βρίσκονται στο βυθό της Μεσογείου ή πόσα άτομα εξαφανίστηκαν στην έρημο της Σαχάρα, ενώ η παρακολούθηση των επαναπατρισθέντων είναι σχεδόν αδύνατη, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει η βούληση να γίνει κάτι τέτοιο.
Πάντως ορισμένες πρωτοβουλίες δείχνουν ότι θα μπορούσε να βελτιωθεί η διατήρηση στοιχείων. Μια ομάδα ερευνητών στο Global Pulse των Ηνωμένων Εθνών προτείνει μοντέλα πρόβλεψης μελλοντικών καταστροφών για να γίνουν πιο αποτελεσματικές οι ομάδες έρευνας.
«Αλλά η ανάλυση είναι πολύ δαπανηρή και χρονοβόρα. Είναι κατανοητό ότι η προτεραιότητα των ΜΚΟ που εργάζονται με τους πρόσφυγες είναι οι διασωθέντες» αναφέρει η Σίγκλετον.
Η ίδια τονίζει την ανάγκη οι χώρες της Ε.Ε.να κάνουν περισσότερα για την εποπτεία των θανάτων σημειώνοντας ότι πρόκειται για ένα πρώτο βήμα, που δεν πρέπει να αφήνουν το μεγαλύτερο μέρος του έργου σε οργανώσεις και ακτιβιστές.
Ωστόσο, σημαντικότερο δεν είναι «μια βιομηχανία συλλογής δεδομένων» αλλά «ασφαλείς μεταναστευτικές διαδρομές». «Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε έναν ανθρώπινο κόσμο, δεν θα υπήρχαν στοιχεία για να συλλεχθούν» είπε η καθηγήτρια.
«Σκεφτήκαμε ότι εάν τα μαζέψουμε όλα μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να νοιαστούν» σημείωσε ο Γκερτ Ατς, ιδρυτικό μέλος του οργανισμού.
Η προσφυγική κρίση κυριάρχησε στη δημόσια συζήτηση και τα μίντια από το 2015, αλλά η καταστροφή των τελευταίων χρόνων σχετίζεται τόσο με τους πολέμους κι εξελίξεις εκτός της Ευρώπης όσο και με τις πολιτικές της για τη μετανάστευση, που τροφοδοτήθηκε από μια σειρά παρανοήσεων σχετικά με το ποιοι είναι όσοι έρχονται, γιατί έρχονται και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ε.Ε.
Αντί γι αυτό είδαμε πριν την αύξηση του αριθμού των αιτούντων ασύλου (μεταξύ 2007-2013) η Ένωση να δαπανά, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ευρώ για φράχτες στα σύνορά της, συστήματα επιτήρησης και περιπολίας σε ξηρά και στη θάλασσα.
Πηγή: The Guardian
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας