Πάρε τα λεφτά και... τρέχα

Ο αυθεντικός τίτλος της παλιάς ταινίας του Γούντι Αλεν –στον τίτλο– αντιπροσωπεύει πλήρως τα όσα... δεν κατάφερε να κάνει ο πολυλογάς αλλά εν τέλει άσφαιρος Ντόναλντ Τραμπ, κατά την πρώτη του διεθνή περιοδεία εκτός ΗΠΑ.

Ναι, το ταξίδι του στις μεσαιωνικές μοναρχίες του Κόλπου απέφερε μεγάλα εμπορικά συμβόλαια ονομαστικής αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων για τις αμερικανικές εταιρείες: συμβόλαια γεμάτα αστερίσκους και «οψιόν», τα οποία είναι αμφίβολο σε ποιο ποσοστό θα υλοποιηθούν, αλλά ο Τραμπ ήδη «πουλάει» στον τρομαγμένο από τον πόλεμο της ταρίφας και την οικονομική αβεβαιότητα αμερικανικό λαό σαν... μάννα εξ ουρανού, και σαν απόδειξη πως ολόκληρος ο πλανήτης ετοιμάζεται να γονατίσει στα πόδια του και να πλημμυρίσει τις ΗΠΑ με λεφτά, οπότε όλοι οι Αμερικανοί θα φάνε με χρυσά κουτάλια. Πρόκειται φυσικά για μια στρεβλή, αυτοκρατορική αντίληψη του κόσμου, που δεν ισχύει στο ελάχιστο. Αντίθετα, γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές ότι η τεράστια, ανήκεστος βλάβη που έχει ήδη προκαλέσει ο Τραμπ στην αμερικανική αλλά και την παγκόσμια οικονομία, με τον κατά πάντων εμπορικό του πόλεμο, δεν μπορεί να «μπαλωθεί» με τα... νεφελώδη πετροδολάρια των εμίρηδων.

Φιάσκο

Ομως η μεγάλη αποτυχία του Τραμπ, που φυσικά γίνεται ακόμη πιο πασίδηλη μετά το φιάσκο με τις υποτίθεται «άμεσες», αλλά στην πραγματικότητα αμερικανοκίνητες ρωσο-ουκρανικές επαφές στην Τουρκία, είναι στον διπλωματικό τομέα. Εκεί όπου ο Αμερικανός πρόεδρος καλλιέργησε συστηματικά ελπίδες για μεγάλα και ρηξικέλευθα ειρηνευτικά κατορθώματα και έβαλε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, αλλά σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις πέρασε από κάτω. Και βέβαια δεν μιλάμε μόνο για την περιλάλητη ειρήνευση στην Ουκρανία, αλλά πρωτίστως για τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή, όπου ο Τραμπ έκανε μια μεγαλοπρεπή... τρύπα στον Περσικό Κόλπο.

Η μόνη χειροπιαστή εξέλιξη που βγήκε από το ταξίδι του στον «Κόλπο της Αραβίας», πέρα βέβαια από τις ακατάσχετες κολακείες στον «σκοτεινό πρίγκιπα»-διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν και το ουαχαμπίτικο βασίλειό του, μια από τις πιο σκοταδιστικές και καταπιεστικές χώρες στον κόσμο, ήταν η οριστική νομιμοποίηση του αιματοβαμμένου τζιχαντιστικού καθεστώτος του μέχρι πρότινος επικηρυγμένου από το FBI Μοχάμεντ αλ-Τζολάνι/Αχμεντ αλ-Σάρα, που προέκυψε μετά από 13 χρόνια εισαγόμενου «εμφυλίου» δι’ αντιπροσώπων και την ανατροπή του Μπασάρ αλ-Ασαντ.

Νομιμοποίηση, αλλά και άρση των κυρώσεων, που φυσικά συνοδεύτηκε από μια δέσμη όρων «κομμένων και ραμμένων» για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τόσο της Τουρκίας, ενεργούμενο της οποίας είναι ο αλ-Σάρα, όσο φυσικά και του Ισραήλ, που έχει ήδη κατακτήσει παράνομα μεγάλο μέρος της νότιας Συρίας. Και που συνάμα αφήνει επί ξύλου κρεμάμενες στις αιμοβόρες ορέξεις των τζιχαντιστών τις ήδη διωκόμενες μειονότητες της Συρίας – Αλαουίτες, Δρούζους και φυσικά χριστιανούς, για τους οποίους δήθεν τόσο κόπτονται ο Τραμπ και οι «πολιτισμένοι» ομόδοξοι Ευρωπαίοι. Αν και, για να μην ξεχνιόμαστε, λίγες μέρες πριν από την ντροπιαστική χειραψία με τον Αμερικανό ηγέτη, ο «ελκυστικός και σκληρός» δικτάτορας με το «δυνατό παρελθόν» (sic) αγκαλιαζόταν με τον άλλο μέγα δημοκράτη Εμανουέλ Μακρόν στο προαύλιο του Ελιζέ...

Το πρόβλημα είναι άλλο: πως, πριν φύγει από την Ουάσινγκτον για το Ριάντ, ο Τραμπ καλλιέργησε εντέχνως μια φημολογία περί αγεφύρωτου ρήγματος με το Ισραήλ και οριστικού διαχωρισμού των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, που δήθεν θα τον οδηγούσαν σε μια σειρά από πρωτοφανείς διπλωματικές πρωτοβουλίες. Ανάμεσα στα όσα ευφάνταστα «διέρρευσαν», προφανώς για να χαϊδέψουν τα αυτιά της αραβικής κοινής γνώμης, ήταν μια συμφωνία για οριστική ειρήνευση στη Γάζα και ένα νέο μεγα-ντίλ για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ακόμα και χωρίς τη συναίνεση της ανεξέλεγκτης σιωνιστικής οντότητας. Αλλά βέβαια τίποτε από αυτά δεν είχε βάση. Τουναντίον, ο Τραμπ επανέλαβε τις γνωστές καταγγελίες και τα πολεμικά τελεσίγραφα κατά της Τεχεράνης, αλλά και το τρομακτικό όραμά του για μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε «Ριβιέρα του Λεβάντε»...

Πάμε όμως και στο τελευταίο «επεισόδιο» της τουρνέ του Τραμπ και συγκεκριμένα στον σταθμό όπου... δεν πήγε, δηλαδή την Κωνσταντινούπολη. Προηγήθηκαν χωριστές επαφές με τους Πούτιν και Ζελένσκι για εκεχειρία, που δεν οδήγησαν πουθενά, και η υπογραφή του Ουκρανού ηγέτη στην ταπεινωτική, αποικιακού τύπου συμφωνία αρπαγής του ουκρανικού ορυκτού πλούτου. Ομως ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ουσιαστικά ότι αποσύρεται από τη μεσολάβηση, και ότι ο μόνος δρόμος για ειρήνη ήταν ο απευθείας διάλογος του ίδιου με τον Πούτιν. Οι δύο πλευρές συναντήθηκαν για μιάμισυ ώρα, συμφώνησαν να απελευθερώσει η κάθε από χίλιους αιχμαλώτους πολέμου και...τέλος. Καμία συμφωνία, φυσικά, ούτε κατά διάνοια δεν ήταν έτοιμη για υπογραφή!

Διάλογος

Η Ρωσία, που είναι ξεκάθαρη νικήτρια στα πεδία των μαχών και άρα λειτουργεί από θέση ισχύος, απαιτεί πέρα από την αναγνώριση των εδαφικών της κερδών μια συνολική διευθέτηση αυτών που αποκαλεί «ριζικά αιτία» της σύρραξης – τη σχέση Ουκρανίας και ΝΑΤΟ, τις συστηματικές διώξεις κατά των Ρωσ(όφων)ων κ.ά. Αντίθετα, ο Ζελένσκι αξιώνει γενική εκεχειρία 30 ημερών, που δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτούν οι Ρώσοι – και στη συνέχεια έκανε τον διάλογο... τσίρκο, προκαλώντας τον Πούτιν να τον αντιμετωπίσει σε ένα ομηρικό τετ α τετ στην Πόλη!

Ο πολυαναμενόμενος «διάλογος» τινάχτηκε ουσιαστικά στον αέρα. Κι έτσι ο Τραμπ, ο μέγας «ειρηνοποιός» με τα ματωμένα χέρια επιστρέφει άδοξα στην Ουάσινγκτον, ενώ ακόμα και ο Ερντογάν το... έσκασε για τα Τίρανα για να συναντηθεί με τους Αγγλο-γαλλο-γερμανούς «πρόθυμους», για να συζητήσουν, λέει, πώς θα... σώσουν από κοινού την ετοιμόρροπη Ουκρανία!