Ο Τραμπ «αδειάζει» τους συμβούλους του

«Τρία πράγματα θα κάνεις για να αντιμετωπίσεις την Κάμαλα Χάρις» ορμήνεψαν τον Ντόναλντ Τραμπ οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι, γράφει το παγίως καλά πληροφορημένο Politico. «Πρώτον, θα πεις ότι στήριξε μετανάστες που έκαναν εγκλήματα. Δεύτερον, ότι ως εισαγγελέας ήτανε “φιλελεύθερη” (σ.σ. “liberal”, σχεδόν... μαρξίστρια-λενινίστρια για τον μέσο Ρεπουμπλικανό ψηφοφόρο). Και, τρίτον, ότι έχει πολιτικές θέσεις ριζοσπαστικές, άρα επικίνδυνες για τη χώρα».

Μετά εκείνος άνοιξε το στόμα του. Και τους άδειασε. Εδωσε ρεσιτάλ ρατσισμού, μισογυνισμού και απέχθειας για τα ΜΜΕ. Και μάλιστα στο ετήσιο συνέδριο της Εθνικής Ενωσης Μαύρων Δημοσιογράφων των ΗΠΑ, στο «Hilton» του Σικάγου, σε αίθουσα κατάμεστη με 1.100 διαπρεπείς Αφροαμερικανούς.

Η είδηση έκανε αστραπιαία τον γύρο του κόσμου: ο Τραμπ αμφισβήτησε ότι η (κατά πάσα πιθανότητα) Δημοκρατική αντίπαλός του στις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου είναι μαύρη. Και μάλιστα «πουλώντας», ξεδιάντροπα, fake news.

«Πάντοτε ήταν ινδικής καταγωγής. Μόνο αυτό παρουσίαζε. Εγώ δεν ήξερα ότι ήταν μαύρη, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όταν έκανε στροφή και έγινε μαύρη. Και τώρα θέλει να γίνει γνωστή ως μαύρη. Εγώ λοιπόν δεν ξέρω: είναι Ινδή ή μαύρη;» αναρωτήθηκε για μια πολιτικό η οποία διακηρύττει, σε κάθε ευκαιρία, ότι ο οικονομολόγος πατέρας της είναι μαύρος από την Τζαμάικα και η ενδοκρινολόγος μητέρα της ήταν Ινδή.

Το... σόου παραπληροφόρησης είχε και συνέχεια. Το βράδυ της Τετάρτης, σε εκδήλωση στο Χάρισμπεργκ της Πολιτείας Πενσιλβάνια, η καμπάνια του Τραμπ πρόβαλε σε γιγαντοοθόνη ένα παμπάλαιο γραφικό από «σιτεμένο» τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Εκεί η Χάρις χαρακτηρίζεται «η πρώτη στην ιστορία Ινδο-αμερικανίδα γερουσιαστής».

Ακολούθησε η 40χρονη Αλίνα Χαμπά, νομική σύμβουλος του Τραμπ, η οποία πήρε το μικρόφωνο και είπε: «Σε αντίθεση με σένα, Καμάλα (sic), εγώ ξέρω ποιες είναι οι ρίζες μου! Εγώ ξέρω από πού προέρχομαι!». Η Χαμπά κατάγεται από εύπορη οικογένεια καθολικών Αράβων. Παρατόνισε ειρωνικά το μικρό όνομα της αντιπροέδρου των ΗΠΑ –«Καμάλα» αντί του ορθού Κάμαλα–, όπως έκανε λίγα λεπτά αργότερα και ο Τραμπ.

Γιατί το έκανε;

«Είδαμε την αντίδραση ενός απελπισμένου και φοβισμένου γέροντα. Φοβάται την Κάμαλα Χάρις...» δήλωσε για τον Τραμπ ο Δημοκρατικός γερουσιαστής της Αριζόνα Μαρκ Κέλι. Το όνομα του Κέλι περιλαμβάνεται στην άτυπη «βραχεία λίστα» από την οποία θα επιλέξει η Χάρις τον υποψήφιο αντιπρόεδρο που θα διεκδικήσει μαζί της την είσοδο στον Λευκό Οίκο.

Η μαύρη αλήθεια, όμως, μπορεί να είναι ότι ο Νεοϋορκέζος μεγιστάνας ήξερε πολύ καλά και τι έλεγε και σε ποιους το έλεγε και ποιοι ήθελε να τον ακούσουν.

Δεν απευθυνόταν στους Αφροαμερικανούς ψηφοφόρους, κι ας ξεστόμισε τη... χοντράδα «Είμαι ο πρόεδρος που έκανε τα περισσότερα για τους μαύρους από την εποχή του Αβραάμ Λίνκολν». Στους φτωχοποιημένους λευκούς της «ζώνης της σκουριάς» του βιομηχανικού Βορρά απευθυνόταν. Στους ρατσιστές του Νότου. Στους συντηρητικούς της χριστιανικής Δεξιάς απ’ τις ακτές του Ατλαντικού ώς την Καλιφόρνια.

Μιλούσε σε εκατομμύρια ανθρώπους που ψηφίζουν κάποιον που τους μοιάζει: στην κομπορρημοσύνη, στην ψευδολογία και στις μισές αλήθειες, στην απέχθεια για το κράτος, στη λατρεία των όπλων και στη φαντασίωση για τον Θεό που ευλογεί την Αμερική.

Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο Τραμπ, που έχει μακρά ιστορία εμπρηστικών δηλώσεων, το ’χει... σύστημα να αφήνει να «εκρήγνυνται» οι παρορμήσεις του κάθε φορά που οι προβολείς φωτίζουν άλλα πρόσωπα από το δικό του. Και τις τελευταίες μέρες η δημοσιότητα έχει στραφεί όχι μόνο στην ελπιδοφόρο για τους Δημοκρατικούς Χάρις αλλά και στον «δικό του» υποψήφιο αντιπρόεδρο Τζέι Ντι Βανς, με αφορμή τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του τελευταίου εναντίον των «άτεκνων κυριών με γάτες» δηλαδή των άτεκνων Αμερικανίδων.

Οπως διαφαίνεται, η καμπάνια του Τραμπ δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της, ώστε να εκπέμψει ένα καθαρό μήνυμα εναντίον της 60χρονης Κάμαλα Χάρις. Σε βομβαρδισμό πολιτικών σποτ στην τηλεόραση, τις τελευταίες μέρες, η Χάρις αποκαλείται ταυτόχρονα «αδύναμη» και «αδίστακτη». Η δε μεταναστευτική κρίση παρουσιάζεται απ’ τη μια ως αποτέλεσμα της «απόλυτης ανικανότητάς της» και απ’ την άλλη ως προϊόν του «προσεκτικού της σχεδιασμού».