Η Μάρα είχε πάρα πολύ άγχος. Δεν το έλεγε απλώς, το έδειχνε και σε κάθε της κίνηση: ο τρόπος που έπλεκε τα δάχτυλα μεταξύ τους, οι παλάμες της που ίδρωναν και τις σκούπιζε κάθε τρεις και λίγο με ένα τσαλακωμένο χαρτομάντιλο∙ ακόμα και στάσεις στην καρέκλα άλλαζε συνέχεια, σαν να αγωνιούσε να βρει την κατάλληλη θέση για να βολευτεί.
Μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά και κουβαλούσε μια αφόρητη ενοχή. Εφταιγε για όλα. Εφταιγε που είχε παχύνει, που δεν μπορούσε να σταματήσει να τρώει, που δεν άντεχε να κάνει δίαιτα, που ξαναπάχαινε τις φορές που είχε καταφέρει να χάσει βάρος. Δούλευε αρκετά κι είχε άγχος αν θα τα καταφέρει να είναι επαρκής στη δουλειά της, αν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που είχε απέναντι στους φίλους της, τους συγγενείς της, τους γονείς της, το μεγαλύτερο όμως άγχος το είχε με τον σύντροφό της. Μονίμως ανησυχούσε πως θα τον χάσει, πως δεν θα του αρέσει πια. Δεν της άρεσε καθόλου το σώμα της και γενικότερα η εμφάνισή της. Συνήθως δεν είχε καλή διάθεση, δεν ήταν ευχαριστημένη από τη ζωή της, σαν να την έζωνε μια αόρατη θλίψη. Παραπονιόταν για τις διατροφικές της συμπεριφορές, καθώς χαρακτήριζε τον εαυτό της «αναίσθητο» άνθρωπο, που δεν σταματά να τρώει, ενώ δεν χωρά άλλο το στομάχι του τροφή κι έχει «σκάσει».
Είτε τσιμπολογούσε διαρκώς είτε κατανάλωνε γεύματα μεγάλα σε ποσότητα και μετά ένιωθε ναρκωμένη και δυσκίνητη. Αυτή όμως η «νάρκωση» στην οποία βυθιζόταν την οδηγούσε σε μια νέα διαδρομή σκέψεων, όπου πλέον την ενοχή αντικαθιστούσαν η επίκριση και η απαξίωση απέναντι στον εαυτό της, που πυροδοτούσαν με τη σειρά τους έναν καινούργιο κύκλο πολυφαγιών.
Η Μάρα ήταν σε δύσκολη θέση. Βρισκόταν σε έναν φαύλο κύκλο, όπου η ψυχολογία της επηρέαζε το σώμα της και το σώμα της επηρέαζε την ψυχολογία της.
Το άγχος παίζει μεγάλο ρόλο στην παχυσαρκία, μια και οι ορμόνες διαταράσσονται από αυτό, με αποτέλεσμα να βάζουν τον άνθρωπο με διαταραχή βάρους –που έχει επιπλέον κιλά– σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο παλεύει να βγει. Καθώς το στρες επηρεάζει την ψυχολογία του, χρησιμοποιεί τις πολυφαγίες ως είδος ηρεμιστικού∙ παράλληλα το στρες επιδρά και στο σώμα του, με αποτέλεσμα να λειτουργούν διαφορετικά κάποιες ορμόνες.
Ας πάρουμε παράδειγμα την κορτιζόλη, γνωστή ως ορμόνη του στρες, που στόχος της είναι να αυξάνει τα επίπεδα ενεργητικότητας∙ σε καταστάσεις όμως έντονου στρες η κορτιζόλη υπερπαράγεται και προκαλεί την ανάγκη για τροφή πλούσια σε λιπαρά και υδατάνθρακες, πέρα από το ότι μπορεί να προκαλέσει αϋπνία και πτώση της άμυνας του οργανισμού. Οταν αυτή η «υπερλειτουργία» των επινεφριδίων γίνει χρόνια, συσχετίζεται με την υπέρταση και τα καρδιαγγειακά νοσήματα, με αυξημένο κίνδυνο για ανάπτυξη κοιλιακής παχυσαρκίας, με σακχαρώδη διαβήτη.
Επίσης, τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης οδηγούν σε υπερφαγία. Για να αντιμετωπίσει κανείς τη θλίψη καταφεύγει στα γλυκά, για να τα βγάλει πέρα με το στρες θα χρησιμοποιήσει τροφές που θα τον παρηγορήσουν γευστικά, συνήθως επεξεργασμένους υδατάνθρακες, όπως μπισκότα, πατατάκια, άσπρα μακαρόνια, άσπρο ψωμί∙ έτσι, θα αυξηθούν προσωρινά τα επίπεδα σεροτονίνης κι όταν αυτά πέσουν θα αρχίσει πάλι ο κύκλος από την αρχή: Θλίψη; Επεξεργασμένοι υδατάνθρακες. Αγχος; Επεξεργασμένοι υδατάνθρακες – ενώ ταυτόχρονα θα συσσωρεύονται κιλά. Μια ανθυγιεινή διατροφή, χαμηλή σε θρεπτικά συστατικά, συμβάλλει στο να έχει κανείς χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης∙ τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης συντείνουν στο να έχει κανείς μια διατροφή ακατάλληλη σε θρέψη.
Ερευνες έχουν δείξει ότι όσοι ακολουθούν διατροφή χαμηλή σε τρυπτοφάνη έχουν αποδεδειγμένα αυξημένη όρεξη, λόγω μειωμένης σεροτονίνης. Η τρυπτοφάνη, ένα βασικό αμινοξύ που το λαμβάνουμε από την τροφή, είναι πρόδρομος της σεροτονίνης. Για να μετατραπεί η τρυπτοφάνη σε σεροτονίνη χρειάζεται η παρουσία υδατανθράκων, σιδήρου και βιταμινών της ομάδας Β. Οι ωφέλιμοι υδατάνθρακες, που η παρουσία τους είναι απαραίτητη γιατί ευνοούν την καλή λειτουργία του οργανισμού, είναι οι σύνθετοι υδατάνθρακες, που προέρχονται κυρίως από δημητριακά ολικής άλεσης –φαγόπυρο, κινόα, βρώμη–, από λαχανικά –παντζάρια, γλυκοπατάτες–, από φρούτα – μήλα, ανανά. Επίσης, τρυπτοφάνη προσφέρουν και το ψάρι, η γαλοπούλα, τα αυγά, οι ξηροί καρποί, το τόφου, οι σπόροι –πασατέμπο– και φυσικά και η μαύρη σοκολάτα.
Η Μάρα άκουσε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της πως δεν πείραζε που έτρωγε πολύ και ακατάστατα. Δεν έπρεπε να αισθάνεται ένοχη, γιατί δεν γνώριζε, δεν είχε μάθει άλλο τρόπο να κατευνάζεται, παρά μόνο χρησιμοποιώντας την τροφή. Η Μάρα είχε ανάγκη να διαφοροποιήσει τη διατροφή της κι ας κρατούσε τις βουλιμίες της τις φορές που δεν άντεχε χωρίς αυτές. Η Μάρα δεν έφταιγε...
Το δίκταμο ή έρωντας με επιστημονική ονομασία Origanum dictamnus είναι ένα από τα πιο φημισμένα κρητικά ενδημικά φυτά και το βρίσκουμε μόνο στο νησί της Κρήτης σκαρφαλωμένο σε απόκρημνους βράχους με ύψος από 0 έως 1.900 μέτρα και όπως έγραψε και ο Θεόφραστος, «το δε δίκταµνον ίδιον της Κρήτης». Είναι γνωστό από τη Μινωική εποχή, όταν οι Μινωίτες παρασκεύαζαν από το βότανο: αρώματα,αλοιφές, αρωματικά λάδια, αρωματικούς οίνους.
Το δίκταμο περιέχει φλαβονοειδή, κουμαρίνες, φαινολικά οξέα, χρησιμοποιείται ως τονωτικό αφέψημα για να καταπραΰνει τους πονοκεφάλους, τις νευραλγίες και τις στομαχικές διαταραχές, για τις παθήσεις του συκωτιού αλλά και ως εμμηναγωγό. Το έγχυμα από ολόκληρο το φυτό χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση της ατονίας, για αναζωογόνηση, σαν αφροδισιακό, για τα κρυολογήματα και για τον βήχα.
Ο Διοσκουρίδης μάς λέει ότι παρασκεύαζαν τον δικταμνίτη οίνο: Μούσκευαν σε οκτώ κοτύλες μούστου τέσσερις δραχμές δίκταμου μέσα σε πανί για τρεις μήνες. Εκανε καλό σε όσους είχαν ναυτία στο στομάχι, ενώ προκαλούσε και την έμμηνο ρύση και τον καθαρισμό μετά τον τοκετό. Σήμερα είναι περιζήτητο βότανο γιατί η υπερβολική και αλόγιστη εκμετάλλευση του άγριου βοτάνου προκάλεσε µείωσή του ακόµα και εξαφάνισή του σε ορισµένες περιοχές. Το δίκταμο σήμερα προστατεύεται από τη Συνθήκη της Βέρνης.*
● Οι πληροφορίες είναι από το: proionta-tis-fisis.com
