Φεύγει για Ευρώπη ο πρόσφυγας-ψυχή του καταυλισμού Βασιλικών

Μέχρι τα περασμένα Χριστούγεννα ο Μοχάμεντ Μουσλίμ Οσμάν ήταν ο άτυπος και αθόρυβος «διοικητής» της κοινότητας των προσφύγων στο κέντρο φιλοξενίας στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης.

Ηταν ο άνθρωπος που έλυνε τις παρεξηγήσεις, ο διερμηνέας και κατευναστής των εντάσεων, ο μεσολαβητής στις διενέξεις.

Τώρα βρίσκεται στην Αθήνα και περιμένει να του ανακοινώσουν σε ποια χώρα της Ευρώπης πρόκειται να μετεγκατασταθεί.

Ο 46χρονος Μοχάμεντ Μουσλίμ Οσμάν, οδηγός νταλίκας στο επάγγελμα, είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση του πρόσφυγα που γλίτωσε από τον πόλεμο στη χώρα του, πέρασε τη θάλασσα, έφτασε στην Ειδομένη και έζησε σε κέντρο φιλοξενίας πριν περάσει τον γραφειοκρατικό έλεγχο και εγκριθεί η μετεγκατάστασή του σε ευρωπαϊκή χώρα.

Κατάγεται από το Χαλέπι, είναι παντρεμένος με τη Φατιμά και έχουν πέντε παιδιά, τον Αλά, τη Σεϊμά και την Αζια, τον Αλί και τον Αϊμαν.

Δούλευε οδηγώντας φορτηγό για πάνω από 25 χρόνια και κατά περιόδους ήταν χειριστής εκσκαφέα και είναι περήφανος που όλα τα παιδιά του πήγαιναν σχολείο για να μάθουν γράμματα.

Η περιπέτεια

Εφυγε από το Χαλέπι το 2013, όταν πια ήταν αδύνατο να παραμείνει, αφού, όπως λέει στην «Εφ.Συν.», «η ζωή μας είχε γίνει κόλαση, η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμιά αξία, δυστυχώς οι μεγάλες δυνάμεις ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους στην πατρίδα μου».

Προσπάθησε να αναδιοργανώσει τη ζωή του στην Τουρκία, αλλά ήταν πολύ δύσκολο αφού ακόμη και τα σχολεία αρνήθηκαν να δεχθούν τα παιδιά του.

Οπως μας λέει χαρακτηριστικά, άλλος δρόμος πέραν της Ευρώπης δεν του είχε μείνει, αφού πιστεύει ότι «νοιάζονται για τους ανθρώπους, μπορώ να σπουδάσω τα παιδιά μου εκεί, αν δεν το κάνω θα έχω τύψεις μια ζωή, γι’ αυτά είμαι έτοιμος να κόψω ένα κομμάτι από τη σάρκα μου και να το πουλήσω προκειμένου να τα συντηρήσω. Μόνο όταν τα αποκαταστήσω θα μπορέσω να πεθάνω ήσυχος».

Γι’ αυτό και έχει πληρώσει μέχρι τώρα κοντά 12.000 ευρώ για να περάσει στη Χίο, να φτάσει κατόπιν με τα καραβάνια εκείνων των ημερών στην Ειδομένη, όπου εγκλωβίστηκε και πέρασε τον πρώτο χειμώνα στο γνωστό βενζινάδικο και τον δεύτερο στα Βασιλικά.

Οπως λέει, η στιγμή που φοβήθηκε ήταν όταν βρέθηκε με την οικογένειά του στη βάρκα για να περάσουν στο νησί και αναλογιζόταν ποιος θα βοηθούσε τους δικούς του αν αυτός πέθαινε.

Μόνο καλά λόγια έχει για τους Ελληνες που συνέδραμαν αυτόν και πολλούς άλλους ομοεθνείς του, αφού, όταν βρέθηκε στη χώρα μας, ένιωσε για πρώτη φορά ασφαλής γι’ αυτόν και τους δικούς του ανθρώπους.

Οι πιο άσχημες αναμνήσεις που έχει διατηρήσει στη μνήμη του ήταν από τη διαμονή στο βενζινάδικο.

«Κάθε μέρα μάς έλεγαν ότι θα ανοίξουν τα σύνορα, βρισκόμουν σε διαρκή κατάσταση άγχους και, τελικά, όπως αποδείχτηκε, η αλήθεια ήταν ότι ο δρόμος δεν ήταν ανοιχτός. Κοντά σ’ αυτό οι όποιες σκέψεις να περάσουμε παράνομα σταματούσαν μπροστά στον φόβο ότι τη διακίνηση την είχε υπό έλεγχο η μαφία».

«Θα γράψω βιβλίο»

Αναγνωρίζει πάντως ότι η Ελλάδα «δεν ήταν έτοιμη για όλο αυτό το σοκ» και επιπλέον, αν και είναι μια κατεστραμμένη οικονομικά χώρα, βοήθησε πολύ.

Κρατά όμως στη μνήμη του ότι «πολλοί καλοί άνθρωποι μας βοήθησαν και μάλιστα με το χαμόγελο στα χείλη, όσους συνάντησα εκεί χαμογελούσαν και με το χαμόγελο τα μισά προβλήματα φεύγουν. Μπορεί εγώ να ήμουν τυχερός, αλλά όσους συνάντησα ήταν καλοί και χαμογελαστοί και έτσι έχω ξεχάσει και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίσαμε εξαιτίας των κακών συνθηκών στις οποίες ζήσαμε».

Στα Βασιλικά, όπως τονίζει, υπήρχε μεγάλο πρόβλημα με τον εξοπλισμό, το φαγητό δεν ήταν της προκοπής, δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, ζεστό νερό, ενώ οι τουαλέτες ήταν βρόμικες. «Δουλειά μου στο κέντρο ήταν να λύνω τα προβλήματα, μετά τις οργανώσεις ήμουν εγώ, φρόντιζα για τους αρρώστους, τη διανομή του φαγητού και τους ευχαριστώ όλους γιατί με εμπιστεύονταν».

Οι απαιτήσεις του από τη χώρα στην οποία θα βρεθεί είναι προσγειωμένες στη λογική της απλής ζωής: «Θέλω να μάθω τη γλώσσα και να είμαι δραστήριος, να μορφωθούν τα παιδιά μου και να γράψω μετά ένα βιβλίο για να διηγηθώ τις περιπέτειές μου».

Είναι σαν έτοιμος από καιρό για την αναχώρηση από την Ελλάδα και, όπως λέει, «ο αποχωρισμός είναι δύσκολο πράγμα, πονάω γιατί γνώρισα καλούς ανθρώπους και τώρα τους αφήνω», ωστόσο, όπως σημειώνει, «από την άλλη πλευρά κουράστηκα και ζητάω από τον Θεό να καταλήξει επιτέλους αυτή η περιπέτεια».