Σε χώρο εκτός του κοινωνικού ιστού, που θα έχει χαρακτήρα στρατοπέδου συγκέντρωσης, ετοιμάζεται να στοιβάξει ο Δήμαρχος Αθηναίων Χ. Δούκας τους/ις άστεγους/ες τοξικοεξαρτημένους/ες, σε αγαστή πολιτική σύμπλευση και συνεργασία με τον Α. Γεωργιάδη και τον Μ. Χρυσοχοΐδη. Ήδη σε πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο είχε αποφασιστεί η βίαιη απομάκρυνση και μεταφορά των γεωμετρικά πολλαπλασιαζόμενων άστεγων- τοξικοεξαρτημένων από τις όλο και πιο πολυπληθείς και πολυάριθμες πιάτσες του κέντρου- προϊόν της διαχρονικά ασκούμενης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, στις βασικές γραμμές της οποίας κινείται και το ΠΑΣΟΚ του Δούκα και κάποια λεγόμενη κοινοβουλευτική «αριστερά»- σε έναν ελεγχόμενο χώρο μακράν του κοινωνικού ιστού.
Και ο χώρος, σύμφωνα με τον Χ. Δούκα, βρέθηκε «κοντά στον Βοτανικό, στο τέλος της Διπλής Ανάπλασης, αρκετά μακριά από τα σπίτια». Ένας «Χώρος Ελεγχόμενης Χρήσης» (ΧΕΧ), όπου οι εξαρτημένοι χρήστες των ουσιών θα μπορούν απρόσκοπτα να παίρνουν τη δόση τους, απλώς με «καθαρή σύριγγα». Θα έχει, είπε ο Δούκας, και χημικές τουαλέτες και «ειδικό προσωπικό». Προφανώς φρουρά που δεν θα επιτρέπει την απομάκρυνση από τον χώρο, ενισχυμένη και με συρματοπλέγματα. Γιατί πώς να στοιβάξεις 400 άτομα (λένε τώρα, αλλά σταδιακά θα είναι πολύ περισσότεροι) σ΄ ένα χώρο χωρίς να μπορούν να διαφύγουν καθώς, διαφεύγοντας, θα ακυρώνονταν ο στόχος για τον οποίο γίνεται το όλο εγχείρημα; Και πώς θα «σπάσει» (έστω και στα λόγια των δημιουργών του στρατοπέδου) η «διακίνηση των ναρκωτικών» αν ο στόχος είναι η ελεγχόμενη, αλλά πάντα ελεύθερη, χρήση; Που σημαίνει ότι από κάπου θα τα προμηθεύονται; Θα έλθουν όλοι οι διακινητές στην περίμετρο ή και μέσα στον εν λόγω χώρο, ή οι χρήστες των ουσιών θα ανεβαίνουν στο κέντρο για να βρουν τη δόση τους;
Είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί, πλέον, να έχει την παραμικρή αυταπάτη ότι υπάρχει το όποιο θεραπευτικό πλάνο. Γιατί και η συμμετοχή του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ σ΄ αυτή την κατασταλτική διυπουργική συνεργασία που διαφημίζει ο Δούκας δεν προσθέτει τίποτα το θεραπευτικό. Γνωρίζουμε ότι είναι ο τρόπος λειτουργίας του ΟΚΑΝΑ («πάρε τη μεθαδόνη σου και έλα πάλι αύριο») που έχει συντελέσει έξω από κάθε μονάδα του να είναι μια μόνιμη και οργανωμένη πιάτσα. Και είναι γι΄ αυτό που στο δημοτικό συμβούλιο που αποφασίστηκε αυτό το στρατόπεδο/ΧΕΧ, ταυτόχρονα αποφασίστηκε να μεταφερθούν στην περιφέρεια του κοινωνικού ιστού και όλες οι μονάδες του ΟΚΑΝΑ για να μην ενοχλείται η «υγιής κοινωνία». Όσο για το ΚΕΘΕΑ, παρά τη δήθεν αντίσταση για τον πρόσφατο νόμο που ψηφίστηκε και κυριολεκτικά διαλύει τα όποια ελάχιστα υπήρχαν στο χώρο της απεξάρτησης, δεν έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να λειτουργεί ως εργαλείο των διαφόρων άνωθεν επιβαλλόμενων διαχειριστικών πρακτικών στο πεδίο της απεξάρτησης.
Είναι, εν προκειμένω, χαρακτηριστικός ο όρος που χρησιμοποιεί ο Δούκας για να περιγράψει την κατάσταση, που οι κυρίαρχες πολιτικές έχουν δημιουργήσει στην πόλη, με τις πιάτσες των τοξικοεξαρτημένων (που λειτουργούν και ανασταλτικά στο «τουριστικό βλέμμα») και την, ως εκ τούτου, «ανάγκη μεταφοράς τους» σε μια μεγάλη πιάτσα στον Βοτανικό: την αποκαλεί «υγειονομική βόμβα», όρο που εγκαινίασε ο ομόσταυλος του στο ΠΑΣΟΚ Α. Λοβέρδος όταν το 2012, πάλι σε συνεργασία με τον Χρυσοχοΐδη, ξεκίνησε τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, με αποτέλεσμα τον θάνατο, αντί για την όποια θεραπευτική προσέγγιση, πολλών από αυτές.
Και είναι, επίσης, χαρακτηριστική, από αυτή την άποψη, η σκοταδιστική αντίδραση «κατοίκων του Βοτανικού», που προώθησαν άτομα που συνδέονται με τη χρυσαυγίτικη παράταξη στο δημοτικό συμβούλιο, με κάλεσμα σε συγκέντρωση για να μη γίνει ο Βοτανικός «ο σκουπιδότοπος και η χαβούζα της Αθήνας, για κάθε ανεπιθύμητη χρήση όλης της πόλης». Είναι η ίδια αντιμετώπιση των τοξικοεξαρτημένων σαν «κοινωνικά σκουπίδια» και από τις συμπλέουσες παρατάξεις Δούκα/Μπακογιάννη -μόνο που, π.χ., ο Δούκας το πλασάρει με άλλο λεξιλόγιο (τους μαντρώνουμε για να τους «στηρίξουμε», να τους «βοηθήσουμε» κ.λπ.)- ενώ οι ακροδεξιοί, οι χρυσαυγίτες, οι φασίστες και οι «ΚυρΠαντελήδες» της γειτονιάς θα τους ήθελαν σε θαλάμους αερίων.
Η στρατοπεδική αντιμετώπιση όλων όσων η κυρίαρχη κοινωνική τάξη παράγει, από την ίδια της φύση, ως άχρηστους και απορρίπτει είναι πλέον ο κανόνας. Ξεκίνησε με τους/ις πρόσφυγες/ισσες, και τώρα συνεχίζεται με τους/ις τοξικοεξαρτημένους/ες και τους/ις ψυχικά ασθενείς (ήδη υπάρχουν και στην ψυχική υγεία κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση)… και μετά;
Το πρόβλημα των τοξικοεξαρτημένων και ο πολλαπλασιασμός του, ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι στη ρίζα του πρόβλημα κοινωνικό και πολιτικό.
Είναι η κυρίαρχη οικονομική και κοινωνική πολιτική παράγει την τοξικοεξάρτηση. Είναι η κρίση της οικογένειας, του σχολείου, της εργασίας, της κοινωνίας ολόκληρης, είναι το βίωμα μιας ζωής χωρίς προοπτική, όπου το μόνο που μένει είναι «να ξεχάσω, να είμαι καλά εδώ και τώρα, να μη σκέφτομαι τίποτα».
Και είναι, ταυτόχρονα, η διαχρονική υπολειτουργία και, σήμερα, η κυριολεκτική διάλυση των όποιων υπηρεσιών απεξάρτησης: όσο πολλαπλασιάζεται η ανάγκη και το αίτημα για απεξάρτηση, τόσο μειώνονται οι δαπάνες και διαλύονται οι υπηρεσίες απεξάρτησης, ψυχικής υγείας και δημόσιας και δωρεάν πρόσβασης στη υγεία γενικά.
Στη θέση της διάλυσης των υπηρεσιών, της ανάγκης για στήριξη και ολόπλευρη θεραπευτική φροντίδα, οι κυβερνητικές πολιτικές, σε συνεργασία με τις δημοτικές αρχές, την χρηματοδότηση της ΕΕ και την αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ. και Δημοτική), συγκροτούν στρατόπεδα συγκέντρωσης για όλους/ες αυτούς/ες που οι πολιτικές τους παράγουν ως «κοινωνικά απόβλητα».
Κι΄ όσο για τη διακίνηση των ναρκωτικών, ας μην ξεχνάμε το NOOR1, που εξακολουθεί να είναι «μυστήριο» πώς βρέθηκαν πεθαμένοι όλοι οι εν δυνάμει μάρτυρες, όσο και συνένοχοι, είτε μέσα στις φυλακές είτε έξω από αυτές, ενώ οι «αρχηγοί» εξακολουθούν να ασκούν εξουσίες σε ποικίλες πλευρές όλης της κοινωνικής οργάνωσης, από τα μέσα ενημέρωσης μέχρι παντού. Όπως και πολλά άλλα δίκτυα διακίνησης που, αν και είναι συχνά γνωστά στις αρχές, λειτουργούν ανεμπόδιστα και στο απυρόβλητο, προωθώντας το εμπόρευμα που σκοτώνει.
Όσο για το «ζήτημα ασφάλειας» που προβάλλεται ότι συνιστούν οι τοξικοεξαρτημένοι/ες, είναι πολλαπλώς αποδεδειγμένο ότι η επικινδυνότητα δεν πηγάζει από τους τοξικοεξαρτημένους/ες αλλά από αυτούς που ασκούν και επιβάλουν πολιτικές ραγδαίας φτωχοποίησης, σπρώχνοντας όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες σε συνθήκες κυριολεκτικής αδυναμίας επιβίωσης. Αυτοί παράγουν την κοινωνική επικινδυνότητα.
Απέναντι σ΄ αυτές τις στρατοπεδικής λογικής δομές που προωθεί ο Δήμος Αθηναίων, από κοινού με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πρέπει να υπάρξει η δέουσα κοινωνική και πολιτική αντίσταση για να μην περάσουν. Όχι γιατί αυτό που ετοιμάζουν στον Βοτανικό θα ήταν ενόχληση για τα φασιστοειδή που ίσως κατοικούν εκεί κοντά, αλλά γιατί οι τοξικοεξαρτημένοι/ες είναι άνθρωποι, όπως όλες και όλοι μας μας. Άνθρωποι που έχουν πολύπλοκες ανάγκες, θεραπευτικές και κοινωνικές.
Απαιτούμε να υπάρξουν οι θεραπευτικές και κοινωνικές προσεγγίσεις, προσλήψεις προσωπικού και πολλαπλότητα υπηρεσιών απεξάρτησης, για όσο χρόνο και όση δαπάνη είναι αναγκαία, καθώς και να καταργηθεί ο νόμος 5129/24 που διαλύει τις υπηρεσίες απεξάρτησης, όπως αυτές της ψυχικής υγείας.
Ομάδα συλλογικής εκπροσώπησης:
Μένου Κική, Ρέππα Ντίνα, Κεφαλληνός Παναγιώτης, Ρίζος Μιχάλης,
Μάτσα Κατερίνα, Παπαχριστούδη Ματίνα, Σιαπάτης Αποστόλης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας