Οι «Κομμάντο Κυριάκος Ξυμητήρης» ανέλαβαν την ευθύνη για γκαζάκια σε σπίτια Παπαδημητρίου, δικαστών και δημοσιογράφου

«Οι σύντροφοι που χαθήκαν στον αγώνα, ζούνε μες τις φλόγες της επανάστασης

Ακολουθώντας το κόκκινο μονοπάτι από αίμα πηγαίνουμε πίσω στις 31/10 του 2024. Ακολουθώντας τα ίχνη του αίματος ταξιδεύουμε στο χρόνο και στο χώρο. Οδός Αρκαδίας, μεσημέρι, ο ένοπλος επαναστάτης Κυριάκος Ξυμητήρης αφήνει τη τελευταία του ανάσα ζωής και ελευθερίας σε τούτο το σάπιο κόσμο και ταξιδεύει. Θα ταξιδεύει για πάντα, θα πετάει πάνω από τις μητροπόλεις ζωσμένος με θέληση και αποφασιστικότητα για την Υπόθεση. Από τις 31.10 λοιπόν ο κόσμος του αγώνα μένει μισός. Οι νεκροί επαναστάτες τιμώνται στη φωτιά του αγώνα, στα οδοφράγματα, στις εκρήξεις. Και όσοι μένουν πίσω παλεύουν με τα φαντάσματα των ζωντανών και τα κουφάρια των νεκροζώντανων, αναμετρώνται με την αδικία, την εκμετάλλευση, το εξουσιαστικό πλέγμα σχέσεων. Μέχρι το τέλος.

Στις 31/10 ο σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης χάνει τη ζωή του μαχόμενος για μια αδούλωτη ζωή, προσπαθώντας και παλεύοντας με όλες του τις δυνάμεις να επιτεθεί στο κόσμο της εξουσίας. Όχι ακίνδυνα από θέση ασφαλείας, όχι με τη καβάτζα των μη-συνεπειών ούτε στα λόγια και στις κούφιες διακηρύξεις. Αλλά χρησιμοποιώντας μέσα αγώνα που κοστίζουν ζωή και ελευθερία. Έχει γραφτεί και ξανά γραφτεί ότι τα μέσα του αγώνα δε διαχωρίζονται, δεν ιεραρχούνται και δεν φετιχοποιούνται. Η ουσία του πολεμικού μηνύματος είναι ίδια, είτε γραμμένη στην αφίσα, είτε στην ανάληψη ευθύνης. Σημασία όμως έχει -και είναι άξιο θαυμασμού- το πως μερικοί άνθρωποι σαν το Κυριάκο αφιερώνουν τη ζωή τους για να επιτεθούν με προσωπικό κόστος και συνέπειες. Τόσοι και τόσοι νεκροί σύντροφοι από το παρελθόν θα ναι μαζί του, αγωνιστές που έπεσαν μαχόμενοι με το όπλο στο χέρι για ένα καλύτερο αύριο. Ως αρνητής του νόμου και συνεχιστής της αναρχικής επαναστατικής παράδοσης, ο Κυριάκος επιζήτησε την σύγκρουση με τους καταπιεστές αυτού του κόσμου. Επέλεξε να μην μείνει αδρανής, να εξερευνήσει τον κοινωνικό πόλεμο ανταποδίδοντας στο ελάχιστο τα χτυπήματα που δεχόμαστε. Δεν αποδέχθηκε το τέλος της ιστορίας και αμφισβήτησε έμπρακτα την αφήγηση του τέλους του ένοπλου αντάρτικου πόλης. Η συνέχεια της αγωνιστικής του πορείας αποτελεί ευθύνη κάθε εξεγερμένου και η διατήρηση της μνήμης του θα πραγματοποιηθεί μόνο με ενδυνάμωση της αντίστασης, με επίθεση ενάντια στην τάξη του κόσμου. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Ούτε οι τόποι. Από τη Ελλάδα μέχρι τα πέρατα των ουρανών πόσοι και πόσοι σύντροφοι συζητάν και χαμογελούν όταν βλέπουν εδώ κάτω στη Γη τη φωτιά των αγώνων μας. Μειδιάματα συνενοχής, μεταφυσικοί τρόποι επικοινωνίας ανάμεσα σε αυτούς που φύγαν και αυτούς που παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις. Είμαστε σίγουροι ότι και ο Κυριάκος θα ρίξει ένα χαμόγελο. Η ενέργεια μας αυτή είναι μια ελάχιστη προσπάθεια να τιμήσουμε τη μνήμη του Κυριάκου αλλά και μια χειρονομία αλληλεγγύης και ζεστής αγκαλιάς στην συντρόφισσα Μαριάννα Μανουρά. Δεν ξεχνάμε κανένα σύντροφο από την υπόθεση των Αμπελοκήπων -θύμα κρατικών σκευωριών και μεθοδεύσεων του δυσώδους 12ου ορόφου της ΓΑΔΑ-. Καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν οι μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής και οι προϊστάμενοι τους που θέλουν να συνεχίσουν την αορίστου χρόνου ομηρία συντρόφων που έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στο μονοπάτι του αγώνα. Γιατί η τακτική του να δημιουργούν έντεχνα το προφίλ του συνήθους ενόχου οδηγεί στη φυλακή αγωνιστές με μηδενικά στοιχεία και στρώνει το δρόμο για δίκες-παρωδίες. Στέλνουμε το δικό μας μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και απαιτούμε τη παύση κάθε δίωξης εδώ και τώρα.

Ο χαμός κάθε συντρόφου στη Μάχη αλλά και οι φυλακίσεις δεκάδων αγωνιστών δεν αποτελεί καμία ήττα. Δεν ζυγίζονται σε μια ζυγαριά νίκης και ήττας οι απώλειες στον αγώνα. Κάθε πτώση, κάθε χειροπέδα, κάθε μακροχρόνια καταδίκη είναι έναυσμα για όξυνση του αγώνα. Με περισσότερο πείσμα, με θράσος, με φαντασία. Μακριά από εμάς οι ηττοπάθειες και οι 'συμπονετικές' κραυγές για ανθρώπους που καταστρέφονται. Η δράση μέσα στα πλαίσια του κινήματος και των πιο αναβαθμισμένων αντάρτικων σχηματισμών του απαιτεί δεσμεύσεις, θυσίες, ψυχικά αποθέματα και αστείρευτη θέληση. Όλα αυτά όταν συνδυάζονται με τη φαντασία, την ανάληψη ρίσκων αλλά και τη βαθύτατη πεποίθηση, ότι έχουμε Δίκιο, οπλίζουν με το πιο δημιουργικό τρόπο τα χέρια μας.

Μετά την έκρηξη στις 31 του Οκτώβρη και το θανάσιμο τραυματισμό του Κυριάκου, συλλαμβάνεται βαριά τραυματισμένη η συντρόφισσα Μαριάννα Μανουρά. Χωρίς να έχει τις αισθήσεις της μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου τα σκουπίδια της αντιτρομοκρατικής προχωρούν σε λήψη dna εντελώς παράτυπα. Και ενώ καλά καλά η συντρόφισσα δεν έχει καν ανακτήσει αισθήσεις και δυνάμεις, η ίδια η ανακρίτρια πιέζει τη μεριά της για να λάβει κατάθεση με σκοπό να τη προφυλακίσει το συντομότερο δυνατό και να τη διώξει από το νοσοκομείο, όπου μόνο εκεί θα έχει τη δυνατότητα να λάβει τη βέλτιστη ιατροφαρμακευτική φροντίδα. Με εξοργιστικά γρήγορους ρυθμούς η συντρόφισσα φεύγει από τον Ευαγγελισμό και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Το σάπιο και διεφθαρμένο διωκτικό σύστημα εξαντλεί όλη τη εκδικητικότητα του στη τραυματισμένη Μαριάννα τη στιγμή που όλα τα λαμόγια και τα τσιράκια τους κατακλέβουν το δημόσιο, στήνουν μπίζνες, δολοφονούν στα Τέμπη, εξαθλιώνουν με προκλητικό τρόπο όλο το κοινωνικό σύνολο. Το σύστημα χαϊδεύει τα δικά του παιδιά, δείχνει την ευαισθησία στους δικούς του ανθρώπους. Μια ευαισθησία αλά καρτ γιατί όταν πρόκειται για εχθρούς του καθεστώτος δε διστάζει να δολοφονεί, να εκδικείται, να συλλαμβάνει με σαθρά στοιχεία (κατηγορούμενοι για υπόθεση Αμπελοκήπων), να σέρνει στα δικαστήρια σα λάφυρα αγωνιστές με αλεξίσφαιρα γιλέκα. Όλα αυτά έχουν ξανά γραφτεί τόσες φορές, καιρός να περάσουμε στη δράση.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το εμπρηστικό μπαράζ τα ξημερώματα της Κυριακής 18 Μαΐου στους εξής στόχους:

• Σπίτι του εκδότη και διευθυντή της ηλεκτρονικής ιστοσελίδας Protagon.gr Χρήστου Μεμή. Πρώην διευθυντής στο Βήμα και στα Νέα, και πρώην γενικός διευθυντής στα μέσα του ΔΟΛ, διευθύνει την ιστοσελίδα μετά τον σιχαμένο Σταύρο Θεοδωράκη. Ο Μεμής, κάποτε παραπαίδι του Ψυχάρη, έχει παραδώσει διαλέξεις για το ίδρυμα Μποδοσάκη με άλλους βρωμερούς δημοσιογράφους όπως ο αμερικανόφιλος Παπαχελάς.
• Σπίτι των δικαστικών Παναγιώτη Ευστρατίου (πρώην αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας) και Μαίρης Σαρπ (πρώην πρόεδρος του ΣΤΕ και νυν πρόεδρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού). […] Ένα μήνυμα παράλληλα και σε όλη τη σιχαμερή κάστα των δικαστικών που σα σύγχρονοι ιεροεξεταστές μοιράζουν χρόνια καταδίκης σε αγωνιστές, φτωχοδιάβολους, περιθωριακούς. Νούμερα χρόνων καταδίκης που μοιράζονται δίχως ίχνος ενσυναίσθησης λες και μιλάμε για ρέστα χρημάτων. Την ώρα μάλιστα που ο σύντροφος και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Νίκος Μαζιώτης εισπράττει όλη την εκδικητικότητα από πλευράς δικαστικών συμβουλίων για την υφ' όρον απόλυση. Του ευχόμαστε καλή δύναμη στο δύσκολο δρόμο διεκδίκησης της αποφυλάκισης του.
• Σπίτι του -μέχρι πρότινος- προέδρου του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, Χρήστου Παπαδημητρίου. Τη στιγμή που όλος ο συστημικός μηχανισμός κάνει μια αγωνιώδη προσπάθεια για να συγκαλύψει το έγκλημα των Τεμπών, ο Παπαδημητρίου, επιστήθιος φίλος της Ντόρας Μπακογιάννη, συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτή. Στο τέλος το ίδιο το σύστημα τον πέταξε σα στυμμένη λεμονόκουπα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα. Μπορεί ο Παπαδημητρίου να είχε ισχυρές προσβάσεις και γνωριμίες αλλά δε παύει να είναι ένας αναλώσιμος που αφενός προέβη σε επικοινωνιακά λάθη κατ' εντολήν των δεξιών αφεντικών του αφετέρου με τη σύγχυση και το αλαλούμ θόλωσε τα νερά στην υπόθεση των Τεμπών. Για το σύστημα ο Παπαδημητρίου και ο κάθε Παπαδημητρίου μπορεί να είναι αναλώσιμοι, για εμάς θα είναι στόχοι. Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ ήταν μια πολύ έξυπνη και ύπουλη προσπάθεια να μπουν κάτω από το χαλάκι ευθύνες κυβερνητικών παραγόντων. Εξάλλου το συγκεκριμένο πόρισμα ήταν μια αρχική προσπάθεια από τη πλευρά των γαλάζιων στελεχών να 'μετριαστεί' η κοινωνική δυσαρέσκεια. Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι ένας οργανισμός σαν τον ΕΟΔΑΣΑΑΜ λειτούργησε αυτόνομα και ανεξάρτητα τη στιγμή που σα δημόσια υπηρεσία του Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών εποπτεύεται από τον ίδιο υπουργό. Κάτι σαν το παραμύθι για την περίφημη ανεξάρτητη δικαιοσύνη τη στιγμή που τα ανώτατα μέλη της (Άρειος πάγος κτλ.) εκλέγονται από το υπουργικό συμβούλιο.

Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πάντως. Μέσα στο γενικότερο χάος και τη συζήτηση για το αν υπήρχε πράγματι παράνομο φορτίο ή όχι, χάνουμε το δάσος και κοιτάμε το δέντρο. Μέσα από τη παρέλαση στα κανάλια δεκάδων συμβούλων, εμπειρογνωμόνων και ειδικών με τη ταυτόχρονη υπερπληθώρα διάφορων πορισμάτων δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιο είναι το πυκνό και διεφθαρμένο δάσος. Το δάσος ενός συστήματος που δε δίνει δεκάρα για τις ζωές των ανθρώπων- εμπορευμάτων, το δάσος των Γεωργιάδηδων που μας κυβερνάν, το δάσος ενός δημοσίου λεηλατημένου και καταληστευμένου. Οι ζωές όλων των ανθρώπων δεν μετράνε το ίδιο. Οι ζωές των αδικοχαμένων παιδιών στα Τέμπη, η ζωή του συντρόφου Κυριάκου, των δολοφονημένων μικροπαραβατικών από τα πιστόλια της αστυνομίας είναι αριθμοί στις εξισώσεις των εξουσιαστών. Οι ζωές συνανθρώπων μας που πεθαίνουν στα ράντζα των νοσοκομείων μετράνε σίγουρα λιγότερο από τους έχοντες το πλούτο. Μπορεί για τον Παπαδημητρίου λοιπόν να μην υπήρξε κεντρική εντολή για το μπάζωμα όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει, για εμάς όμως η επίθεση μας στο σπίτι του είναι μια ελάχιστη υπενθύμιση πως η μνήμη των 57 νεκρών δεν μπορεί να μπαζωθεί με κανένα τρόπο.

Μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και πορείες, με ορόσημο μια από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές συγκεντρώσεις (28 Φεβρουαρίου) και τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, γεννήθηκε η ελπίδα πως διανύουμε όντως μια ιστορική περίοδο απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Και κάπως έτσι ήταν, έστω παροδικά. Η μεγάλη ετερογένεια όμως της αντισυστημικής αντίδρασης από μόνη της δεν έχει -και φάνηκε στη συνέχεια- τη δύναμη να παράγει την ανατροπή. Είναι στο χέρι όλων των αντιεξουσιαστικών δυνάμεων να προσπαθήσουν να ριζοσπαστικοποιήσουν τα χαρακτηριστικά των όποιων συγκεντρώσεων και πορειών. Για εμάς όλη η μάζα του κόσμου που βρίσκεται στο πεζοδρόμιο από μόνη της δε συνιστά παρά έναν όχλο που φωνάζει αλλά δε δαγκώνει. Έναν όχλο που μπορεί να αντιδρά, να διαμαρτύρεται, ενίοτε να 'παρεκτρέπεται' αλλά που με ένα κομμάτι ψωμί μπορεί να βολευτεί και να κάτσει στο καναπέ του. Έναν όχλο που βλέπει το έγκλημα των Τεμπών ως ένα εγκληματικό λάθος της κυβέρνησης και των κυβερνήσεων και όχι ως ένα δομικό πρόβλημα καπιταλιστικών μοντέλων εξουσίας. Μοντέλων που τοποθετούν τα κέρδη και τις αρπαχτές πιο ψηλά από τις ανθρώπινες ζωές του καθενός και της καθεμιάς. Μοντέλων που δολοφονούν εργάτες, που εξοστρακίζουν όσους περισσεύουν, που περιθωριοποιούν όποιον αντιστέκεται, που επιδίδονται σε προβοκατορολογία και σε μυθεύματα περί αστυνομικών προβοκατόρων. Ένα σύστημα όμως που το δηλητήριο του έχει διαχυθεί βαθιά στον κοινωνικό ιστό, τον έχει διαποτίσει τόσο που πλέον λειτουργεί αλγοριθμικά και αναπαράγεται όχι μόνο από πάνω προς τα κάτω αλλά και αντίστροφα. Είναι πράγματι άξιον απορίας και μελέτης το πώς η μεγάλη μερίδα της λαϊκής βάσης δρα ως αναπαραγωγέας εξουσίας με τρόπο μερικές φορές πολύ πιο σκληρό και άγουρο από ότι οι συστημικοί φορείς. Στο σπίτι, στη οικογένεια, απέναντι στις γυναίκες, στα παιδιά. Στον αδύναμο, εκεί που μας 'παίρνει'. Στο σχολεία και στη νεανική παραβατικότητα όπου γίνεται αναπαραγωγή της πιο πρωτόγονης εξουσιαστικής επιβολής. Μακριά από εμάς κοινωνιολογικές/ψυχολογικές ερμηνείες που ανακαλύπτουν την Αμερική. Ζούμε σε έναν κόσμο πλαστό, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ίνσταγκραμ η ζωή χάνει την αγριάδα της, την αυθεντικότητα της, τον αυθορμητισμό και την χαοτικότητά της. Μπαίνει σε κουτάκια και αποκτά τιμή προϊόντος. Ας ξανά βγούμε στους δρόμους, να ξανά κατακτήσουμε τη σύγκρουση, να γεμίσει ο τόπος φωτιές και δακρυγόνα. Είναι μεγάλο στοίχημα να ξανά οικειοποιηθεί όσο τον δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, που κατεβαίνει στον δρόμο, τα βίαια μέσα αγώνα. Να μην φεύγει με τις πρώτες κρότου λάμψης, να αντέχει στα δακρυγόνα, να μην τσιμπάει ότι οι κουκουλοφόροι είναι οι βαλτοί ασφαλίτες αλλά οι άνθρωποι που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο. Όχι στη βάση μια χιλιαστικής ατέρμονης προσμονής, αλλά εδώ και τώρα, σήμερα. Γιατί για εμάς οι πολυπληθείς διαδηλώσεις ξεφούσκωσαν απότομα για ένα σωρό λόγους αλλά το σύστημα που μας πνίγει τη ζωή γιγαντώνεται συνεχώς για ακόμα περισσότερους λόγους.

Το τελευταίο διάστημα ο συστημικός μηχανισμός έχει εξαπολύσει μια ευρεία επίθεση σε καταλήψεις και αυτο-οργανωμένους χώρους ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται στα δημόσια πανεπιστήμια χρησιμοποιώντας διάφορες αστείες προφάσεις. Δεν είναι τυχαία η χρονική συγκυρία φυσικά. Ο Χρυσοχοΐδης, μια καρικατούρα παρελθόντων ετών, προσπαθεί να καλύψει τα ακάλυπτα και να εξαντλήσει όλη του την σιδερένια πυγμή σε δομές που είναι αγκάθι για το ίδιο το σύστημα και να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Κατά τον Χρυσοχοΐδη κίνδυνο για την ασφάλεια των πολιτών αποτελούν τα Εξάρχεια και οι αναρχικοί και όχι η βροχή από σφαίρες μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης. Κίνδυνο αποτελούν τα στέκια αγωνιστών μέσα στα πανεπιστήμια και όχι οι αμέτρητες δολοφονίες και ξυλοδαρμοί ανθρώπων από τους μπάτσους. Αν είχε τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό θα έπρεπε ήδη να έχει παραιτηθεί. Μια υψωμένη γροθιά, λοιπόν, στους/στην διωκόμενους/η αγωνιστές/ρια που διώκονται για τα γεγονότα της Νομικής.

Κλείνοντας την τοποθέτηση μας αυτή να στείλουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς σε όλα τα συντρόφια πίσω από τα κάγκελα. Σε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που τις νύχτες ατενίζουν τα συρματοπλέγματα από το παράθυρο του κελιού τους και υφαίνουν τις ανταρσίες του Αύριο. Στη φευγαλέα σκέψη για τη ματαιότητα της προσπάθειας και των αγώνων, ας ριζώσει η πίστη για τις μελλοντικές επιθέσεις . Εξάλλου η παγίδα μιας ζωής σε νόρμες και επιβαλλόμενα 'πρέπει' έχει αόρατες αλυσίδες και πολλαπλάσια χρόνια καταδίκης. Χαιρετίζουμε κάθε ανυπότακτο ποινικό κρατούμενο που η αξιοπρέπεια και η τιμή ορίζουν τα παράνομα βήματα του. Στέλνουμε παράλληλα και τους δικούς μας πύρινους χαιρετισμούς σε κάθε ατομικότητα ή ομαδοποίηση που περνάει τις κόκκινες γραμμές της νομιμότητας και επιτίθεται σε συστημικές δομές. Σύντροφοι, να επιτεθούμε ξανά και ξανά και ξανά με όλες μας τις δυνάμεις, εδώ και τώρα! Με όλα τα μέσα για να ματώσουμε το τέρας της εξουσίας.

• Αλληλεγγύη σε όλους τους αιχμάλωτους επαναστάτες όπου γης.
• Κουράγιο και δύναμη σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές.
• Τιμή για πάντα στον Κυριάκο Ξυμητήρη.

ΚΟΜΜΑΝΤΟ ''ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ''»