«Η Θεσσαλία θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, οι ζωές πνίγηκαν στη λάσπη»

«Εγώ προσωπικά το βίωσα σαν να βλέπω τη Μέρα της Μαρμότας. Πέρασαν σαν νεράκι αυτά τα 16 χιλιάδες χρόνια. Από αυτά που εισπράττω μένοντας στη γειτονιά, δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αναγκαστικά μέσα σε αυτά τα κατεστραμμένα σπίτια, επειδή δεν έχουν την επιλογή να μείνουν σε κάποιον συγγενή ή σε κάποιον γνωστό. Το θέμα είναι ότι πρακτικά δεν μπορείς να ζήσεις μέσα σε αυτά τα σπίτια χωρίς να γίνουν επισκευές, είναι διαλυμένα και επικίνδυνα.

»Πέρα από τις ζημιές, υπάρχουν και θέματα υγείας, η μούχλα κυριαρχεί. Ενα μεγάλο ποσοστό στη δική μας συνοικία θα αναζητήσει στέγαση αλλού και ίσως να μην επιστρέψουν και ποτέ. Αρκετοί ενοικιαστές μετά τη δεύτερη πλημμύρα βρήκαν σπίτι αλλού και έφυγαν με συνοπτικές διαδικασίες.

»Υπάρχει γενικώς πρόβλημα με τα ενοίκια, οι τιμές έχουν ανέβει πάρα πολύ. Ζητάνε τρελά λεφτά για δυάρια. Δεν βρίσκεις εύκολα σπίτι. Η περιοχή είναι πολύ ευάλωτη πλέον. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν πάει στα παιδιά τους, εκτός Μαγνησίας. Ηταν αδύνατο να μείνει ο κόσμος, τα σπίτια είναι τελείως ακατάλληλα. Η Θεσσαλία θυμίζει εμπόλεμη ζώνη. Οι ζωές πνίγηκαν στη λάσπη. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει», εξηγεί ο Χριστόφορος και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Ερχονται μαύρες μέρες»

Στη θολή ατμόσφαιρα του Βόλου, με τα μολυσμένα νερά και τον αποπνικτικό αέρα, οι πληγέντες των πλημμυρών έβλεπαν πριν από λίγο καιρό τους πληγέντες των πυρκαγιών, που εκείνοι κάποιους άλλους πληγέντες θα έβλεπαν, και όλος αυτός ο κύκλος δεν τελειώνει ποτέ. Εγιναν οι πληγές των ανθρώπων κοινή διάλεκτος μιας κατεστραμμένης κοινωνίας που επανατραυματίζεται συνεχώς. Πληγές που πουλάνε στα δελτία των ειδήσεων, μέχρι να γίνουν ανεπίκαιρες και να μη χωράνε στην ατζέντα.

«Ερχονται μαύρες μέρες. Οταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας, θα ξεχαστεί όλος αυτός ο κόσμος που βρίσκεται στο αδιέξοδο. Ετσι είναι η κοινωνία πλέον. Η ζωή προχωράει. Η εξαθλίωση βρίσκεται προ των πυλών. Πότε θα αποζημιωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Με λυπεί πολύ η απελπισία στα μάτια του κόσμου, μου στοιχίζει. Ανθρωποι με κενά βλέμματα, ειδικά μετά τη δεύτερη πλημμύρα. Λέμε με τη γυναίκα μου ότι θα κάνουμε υπομονή, να το παλέψουμε. Σκεφτήκαμε να φύγουμε. Παλεύεις, για να τα χάσεις όλα στην επόμενη βροχή.

»Ο Βόλος είναι ανοχύρωτος. Το να γίνουν σοβαρά αντιπλημμυρικά έργα θέλει καιρό. Οταν ακούς έναν υπουργό (σ.σ. Βορίδης) να σου λέει ότι φταίει η ατυχία μας, το εκλαμβάνω ως έλλειψη σεβασμού στο δράμα που ζούμε. Δεν είναι αυτή θέση κυβερνητικού στελέχους. Υπάρχει παντελής απουσία του κρατικού μηχανισμού. Αργησαν πάρα πολύ να εμφανιστούν. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο και για το μέλλον της συνοικίας είναι αν θα βοηθήσει το κράτος τους ανθρώπους που έχουν πληγεί.

»Αν δεν γίνουν παρεμβάσεις και δεν υπάρξει ανοικοδόμηση στις πληγείσες συνοικίες του Βόλου, θα υποβαθμιστούν όσο δεν πάει. Εδώ ήταν και λαϊκή συνοικία, φτωχοί βιοπαλαιστές. Υπάρχει τρομερή ανασφάλεια, ο κόσμος πλέον είδε στην πράξη ότι μέσα σε είκοσι μέρες δεν έγινε τίποτα για να αποτραπεί το κακό. Ολοι αυτό αναρωτιούνται: “Κάθε φορά που βρέχει θα πνιγόμαστε στη λάσπη;” Δεν αντέχεται» αναφέρει ο Χριστόφορος.

Χθες, Δευτέρα, τα σχολεία στον Δήμο του Βόλου άνοιξαν κανονικά. Το νερό που τρέχει από τις βρύσες δεν είναι ούτε πόσιμο ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οικιακή χρήση. Ενα τεράστιο πρόβλημα το οποίο κανείς δεν γνωρίζει πότε θα λυθεί. Χωρίς ρεύμα μπορείς να ζήσεις, χωρίς νερό δεν γίνεται, λένε δικαίως οι κάτοικοι.

«Το ότι δεν έχουμε πόσιμο νερό δυσκολεύει αφάνταστα την καθημερινότητά μας. Δεν φαντάζεσαι πόσο δύσκολο είναι. Η διανομή εμφιαλωμένου νερού έχει σταματήσει αυτές τις μέρες. Είναι μεγάλος βραχνάς το γεγονός ότι το νερό δεν μπορεί να καταναλωθεί. Δυστυχώς, όλοι βρίσκονται σε αδιέξοδο. Μας προβληματίζει ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα επαναληφθεί αυτό που ζήσαμε. Να καθαρίσουμε για δεύτερη φορά. Να παλέψουμε πάλι.

»Κόσμος αγόρασε ηλεκτρικές συσκευές οι οποίες καταστράφηκαν και πάλι. Πώς θα σταθεί στα πόδια του όλος αυτός ο κόσμος, βιώνουμε μια τραγωδία. Οι επιχειρήσεις στην περιοχή καταστράφηκαν ολοσχερώς. Η αποζημίωση που θα δοθεί τώρα, τα 6.600 ευρώ, θα φύγουν πολύ γρήγορα, δεν επαρκούν. Τίθεται θέμα επιβίωσης. Αν κάποιος είχε έναν μικρό μισθό ή μια πενιχρή σύνταξη και αναγκαστεί να αλλάξει σπίτι, δεν θα περισσεύει για τίποτε άλλο», προσθέτει ο Χριστόφορος.

«Αμίλητα παιδιά»

Τα μικρά παιδιά που μένουν στην περιοχή έχουν φύγει σε συγγενείς και φίλους. Κάποια άλλα έμειναν εκεί και τριγυρνούν στις λάσπες. Κάποια άλλα έχασαν το δωμάτιό τους, το σπίτι τους, μεγάλωσαν πιο γρήγορα. Οι λάσπες δεν παρέσυραν μόνο τα αγαπημένα τους παιχνίδια, αλλά και την παιδικότητά τους. Και πώς να τους το εξηγήσεις τώρα αυτό;

«Τα παιδιά κάθονταν αμίλητα και κοιτούσαν έξω σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σκέψου πόσο βαθύ τραύμα προκάλεσε στις ψυχές των παιδιών. Υποσυνείδητα, όταν θα ακούνε βροχή θα τρομάζουν. Τραυματισμένες παιδικές ψυχές, που δεν φταίνε σε τίποτα. Ο γιος μου είναι τριάμισι χρονών και τον έχω τώρα στη γιαγιά του, δεν είναι εδώ μέρος να μείνει. Μου είπε το καημένο “Μπαμπά, να έρθω να σε βοηθήσω με τις λάσπες για να γυρίσω σπίτι μου;” και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Τα παιδιά δεν είναι αμέτοχα σε αυτό, φυσικά και καταλαβαίνουν ότι συνέβη κάτι πολύ κακό. Με όλη αυτή την αθωότητα που τα διακρίνει σου λένε με λίγες λέξεις όλα αυτά που νιώθουν και είναι η πιο μεγάλη αλήθεια», καταλήγει ο Χριστόφορος. Και τι άλλο να πει...