Ένα ημιτελές όνειρο ζητά δικαίωση

«Θα συναντηθούμε Ζυλ Ντασσέν και Μελίνας Μερκούρη γωνία, μετά τη Μίκη Θεοδωράκη». Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι οι κάτοικοι ετούτου του χωριού – ποιητές της κάθε μέρας, εξ ου και έδωσαν στα στρατώνια του χωριού τους ονόματα των μεγάλων της τέχνης. Καταμεσής του κάμπου στη βόρεια Ηλεία, οι Σταφιδοκαμπίτες δικαίως καυχιούνται γιατί έφτιαξαν το πρώτο δημοτικό σινεμά στην Ελλάδα –το «Σινέ Ρόδον» διαθέτει τη μεγαλύτερη οθόνη όλων– σε έναν χώρο απίθανης ομορφιάς, έναν μαγικό κήπο. Και δικαίως επίσης εξεγείρονται γιατί το μεγάλο τους όνειρο –ένα κινηματοθέατρο– μένει γιαπί 30 ολόκληρα χρόνια τώρα.

Ο Γιάννης Γαλανόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σταφιδόκαμπο. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός κι είναι βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Με την ομάδα του, τους «Υπερφωτισμένους», ανέβασε πριν από λίγες μέρες στο «Σινέ Ρόδον» μια κωμωδία που φέρει την υπογραφή του, το «Πράνα». Και αυτή του η παράσταση, αλλά και όλες οι προηγούμενες, στόχο έχουν να ευαισθητοποιήσουν για το πρόβλημα του ημιτελούς θεάτρου του χωριού του.

«Κάναμε την πρώτη “παράσταση αφύπνισης” –έτσι τις ονομάζουμε– το 2011, μέσα στο γιαπί – ήταν η πρώτη φορά που γινόταν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και το τολμήσαμε μπας και κάποιος ευαισθητοποιηθεί. Βάλαμε κιγκλιδώματα και σιδεριές, το καθαρίσαμε, ρίξαμε πολύ νερό για να μην είναι πυρωμένο από τη ζέστη. Οι πολίτες ανταποκρίθηκαν πολύ θερμά, όπως και ο τοπικός Τύπος, αλλά τίποτα δεν έγινε...» μας λέει ο Γιάννης. «Κάναμε ακόμα δύο παραστάσεις στο γιαπί. Μετά κάναμε καμπάνια με ηθοποιούς που στήριζαν το αίτημά μας, ανάμεσά τους η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Χάρης Ρώμας. Η σχετική ομάδα που φτιάξαμε στο Facebook έφτασε τα 1.000 μέλη, αφού το ημιτελές θέατρο έχει φίλους σε όλη την Ελλάδα. Τίποτα από όλα αυτά δε βοήθησε... Και φέτος λοιπόν θέλω να περάσω το ίδιο μήνυμα: αυτό το έργο πρέπει επιτέλους να ολοκληρωθεί».

Ο πολυπράγμων και πολυτάλαντος Γιώργος Αλεβιζόπουλος είναι ο πρόεδρος του Πνευματικού-Καλλιτεχνικού Κέντρου Σταφιδοκάμπου. Όπως μας λέει, «το έργο ξεκίνησε το 1993 από την Κοινότητα Σταφιδοκάμπου με πρόεδρο τον Νίκο Αντίοχο. Χρηματοδοτήθηκε από ίδιους πόρους της κοινότητας, με περίπου 150 εκατομμύρια δραχμές, εκ των οποίων 30 εκατομμύρια από το κληροδότημα Γεωργίου Αλεβιζοπούλου. Επίσης, χρηματοδοτήθηκε από πρόγραμμα του υπουργείου Πολιτισμού, με υπουργό τον Θάνο Μικρούτσικο, με το ποσό των 150 εκατομμυρίων δραχμών, εκ των οποίων απορροφήθηκε η πρώτη δόση, 75 εκατομμύρια δραχμές (σύνολο 225 εκατομμύρια δραχμές). Όλα αυτά μέχρι το 1998, που η κοινότητα με τον νόμο “Καποδίστριας” ενσωματώθηκε στον Δήμο Ανδραβίδας και αργότερα με τον νόμο “Καλλικράτης” στον Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης. Από το 1998 μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια από τις δημοτικές αρχές για την ολοκλήρωσή του, φυσικά από πολιτική επιλογή, διότι το θέατρο-κινηματογράφος δε βρίσκεται στην έδρα ή σε μια μεγάλη κωμόπολη του δήμου».

O Νίκος Δημάκης είναι ένας ενεργός πολίτης από την Ανδραβίδα, που πήρε την πρωτοβουλία να αναζητήσει τα ίχνη του ημιτελούς έργου στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, ώστε να διευκολυνθεί η επανεκκίνησή του. Όπως αναφέρει, απευθύνθηκε με επιστολές προς όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, «ειδικά μετά τη διαβεβαίωση που είχα από την υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη ότι αν της προσκομίσω τον φάκελο του έργου, θα μπορούσε να ασχοληθεί προς την κατεύθυνση αναζήτησης εφικτής λύσης του». Σύμφωνα με τον κ. Δημάκη, «τρεις σημαντικοί φάκελοι του έργου, οι οποίοι μεταφέρθηκαν από τον Πύργο με πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής στον δήμο μας, παρά τη ζωηρή αναζήτησή τους μετά από σχετικό αίτημά μου, δε βρέθηκαν πουθενά».

Το ημιτελές κινηματοθέατρο βρίσκεται δίπλα σε έναν σημαντικό αρχαιολογικό χώρο, αφού το 1993 αποκαλύφθηκε τμήμα νεκροταφείου των ύστερων αρχαϊκών και κλασικών χρόνων. Τι πρέπει να γίνει, ώστε να ξεπαγώσει η υλοποίηση αυτού του έργου, που θα είναι ανάσα πολιτισμού για όλο τον νομό, από ποιον φορέα μπορεί να γίνει και πόσα χρήματα χρειάζεται, ρωτάμε τον κ. Αλεβιζόπουλο. «Για να εκτιμήσουμε το πόσα χρήματα χρειάζονται ακόμα, νομίζω ότι πρέπει να γίνει μελέτη από μηχανικούς, ώστε μαζί με τις υπάρχουσες αρχιτεκτονικές, ηλεκτρομηχανολογικές και στατικές μελέτες, να προωθηθεί για ένταξή του σε κάποιο πρόγραμμα. Αλλά αυτό προϋποθέτει την πολιτική βούληση της δημοτικής αρχής».

Ένα όνειρο που παραμένει γιαπί επί τρεις δεκαετίες, διεκδικεί ακόμα τη δικαίωσή του.