Αντιεξουσιαστές κατέλαβαν συμβολικά εγκαταλελειμμένο κτίριο στη Θεσσαλονίκη

Αστ(ρ)ική φάρσα: το καταλάβαμε! (Squat&Run)

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπως κάπου (πάλι καλά) συναντηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι δεν μας χωράει. Που ζει για τους τουρίστες της, για τις εμπορικές γειτονιές που θα φέρουν λεφτά, για τη ψυχρή καθαρότητα στους δρόμους, για την ανέραστη ησυχία στις πλατείες. Μια πόλη της οποίας τα νοίκια ανεβαίνουν κι ας μένουμε εμείς απ'έξω, και τα μεταναστά, οι άστεγοι κι όλες οι περιθωριοποιημένες ακόμα παραέξω. Μια πόλη που στοιχειώνεται απ'τους μπάτσους της. Που έρχεται να προσθέσει στις απογοητεύσεις μας άλλες τόσες μοναξιές και θλίψεις, για να μας παροτρύνει μετά να ξεχυθούμε στα νησιά για άλλο ένα ανεπανάληπτο greek summer (δηλαδή σεζόν, δουλειά, κούραση, πόνος στη μέση και νεύρα).

Τριγυρνώντας λοιπόν ένα βράδυ στο κάτω κέντρο, ανακαλύψαμε το κτήριο της οδού Βαλαωρίτου 22. Τρυπώσαμε μέσα, εξερευνησαμε τους χώρους του και αρχίσαμε να φαντασιωνόμαστε πως θα μπορούσαμε να του δώσουμε ζωή και να το ανοίξουμε στην πόλη. Ανά τα χρόνια, η συγκεκριμένη περιοχή έχει αλλάξει πολλές φορές χαρακτήρα. Από μια γειτονιά με μικρά μαγαζάκια/ βιοτεχνίες και δρόμους γεμάτους θορύβους και μουσικές, με αυτοοργανωμενο στούντιο και χώρους ελεύθερης έκφρασης, άρχισε να μετατρέπεται σταδιακά σε ένα εμπορευματοποιημένο "κέντρο διασκέδασης", γεμίζοντας με χοστελ, Airbnb, φαγαδικα και ξενυχταδικα για "εναλλακτικούς τουρίστες " ή γιαπηδες. Η Βαλαωρίτου σήμερα δεν έχει χώρο για ο,τι δεν αποφέρει κέρδος, ούσα μια μικροαστική Disneyland. Ψάχνοντας, μάθαμε ότι πλέον υπεύθυνο για την διαχείριση του κτηρίου, είναι ένα γραφείο real estate, που θέλει να συνεχίσει το ξεπούλημα της γειτονιάς. Σε μια πόλη όπου σήμερα 123000 άδεια ακίνητα αφήνονται να ρημάζουν, ενώ ταυτόχρονα οι ζωές μας γίνονται όλο και πιο ακριβές, η ύπαρξη προσβάσιμου χώρου κατέληξε πολυτέλεια. Για αυτό κι εμείς, κατάληψη ​​​​​​.

Αυτές τις μέρες διεκδικούμε και παίρνουμε πίσω το χώρο και το χρόνο μας. Εδώ, ανακαλύπτουμε τρόπους να εκφράσουμε τις διεκδικήσεις μας με γλυπτά, τις ανάγκες μας με θέατρο και τις σκέψεις μας με χορούς. Εδώ μπορούμε να πραγματώσουμε ιδέες που φανταζόμασταν χρόνια αλλά δεν θα είχε νόημα να τις υλοποιήσουμε μόνες μας. Φωνάζουμε

«Καταλήψεις εδώ και τώρα, για πάντα και παντού». Παίρνουμε μια γεύση από τη μαγιά όλων εκείνων των κοινοβίων που ονειρευόμαστε. Εδώ, που η τέχνη δεν εκτίθεται αλλά μοιράζεται και βιώνεται. Εδώ που η πολιτική δεν είναι «κάλπικη» αλλά ξεκινάει από εμάς, τις καταπιέσεις μας και τις αντιστάσεις που επιλέγουμε κάθε φορά να προτάσσουμε. Ίσως να 'ναι και το παιχνίδι μια τέτοια μορφή αντίστασης, που συχνά ξεχνάμε και συχνά μας λείπει. Ας παίξουμε λοιπόν τουλάχιστον για τρεις μέρες. Για αυτές, αλλά και για όσες προηγήθηκαν, Χάρη στις οποίες βγάλαμε το χειμώνα σχεδιάζοντας με ανυπομονησία και μαθαίνοντας ο ένας απ' την άλλη: πώς σπάμε μια κλειδαριά, πως σχεδιάζουμε μία κάτοψη, πώς βάζουμε ρεύμα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο; Πως φέρνουμε ζωή σε αυτό; Για αυτές, αλλά και για όσες θα ακολουθήσουν. Για να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε αυτά που θέλουμε και αυτά που ξέρουμε. Γιατί οι αγώνες μας, πέρα από προκηρύξεις, ειναι δοκιμές, προσπάθειες, απογοητεύσεις, πείσματα και συλλογικές κινήσεις. Τρεις μέρες κατάληψη λοιπόν, όχι επειδή μας αρέσει να φεύγουμε, αλλά επειδή μας αρέσει να μπαίνουμε. Σας προ(σ)καλούμε να συμμετάσχετε σε αυτό το συλλογικό πειραματισμό που επιθυμεί να δώσει μια ανάσα μέσα στους εξευγενισμένους τόπους. Μαζί να φανταστούμε τα άδεια κτίρια της πόλης γεμάτα. Τρυπώνοντας σε απροσδόκητες γωνίες της, να φέρουμε την τέχνη εδώ που το μάτι δεν την έχει συνηθίσει και τον πολιτικό λόγο εκεί που το αυτί δεν θέλει να τον ακούσει. Να θυμηθούμε πως όλες οι γειτονιές, ακόμα και αυτές που νιώθουμε ότι δεν μας χωράνε, μπορούν να ζωντανέψουν και να μετουσιωθούν σε χωροχρονικές τρύπες αστ(ρ)ικών φάρσων.

και ζήσαμε όλα για τρεις μέρες καλά... και ακόμα καλύτερα. Μόνο αυτό!