Ακόμη το γυναικείο ζήτημα...

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Ζακύνθου σκόπευε να πραγματοποιήσει μια εκδήλωση, ως ευκαιρία για ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων πάνω στο γυναικείο ζήτημα, όμως, εκ των πραγμάτων, στη σκιά της τραγωδίας στα Τέμπη, αναβλήθηκε.

Ωστόσο, οι σκέψεις μένουν και οι υποψήφιοι βουλευτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Ζάκυνθο, Γιώργος Αρμένης, Αναστασία Μαρούδα και Σπύρος Σ. Ξένος, τις μοιράζονται μαζί μας.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
⇒Του Γιώργου Αρμένη, βιολόγου-ιχθυολόγου, υποψήφιου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη Ζάκυνθο

Σήμερα, 8 Μαρτίου, 112 χρόνια από την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρα της Γυναίκας και μόλις 9 ημέρες μετά την προαναγγελθείσα τραγωδία του πολύνεκρου δυστυχήματος στις αφύλακτες γραμμές των τρένων, τιμούμε τους αγώνες όλων των γυναικών που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για τη χειραφέτησή τους.

Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, οι κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος δοκιμάζονται και αμφισβητούνται, με την έμφυλη ισότητα να παραμένει ένα ανοιχτό ζήτημα. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η αύξηση της ανεργίας επηρεάζει τις γυναίκες περισσότερο από τους άνδρες κατά 6-8 μονάδες.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής - Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., το 2022 στην πατρίδα μας έχουν γίνει 21 γυναικοκτονίες που προστίθενται στις 15 του 2021 και τις 14 το 2020. Οι αποκαλύψεις και καταγγελίες πολλών κοριτσιών και αγοριών για την παρενόχληση και τη βία που έχουν υποστεί στον χώρο του αθλητισμού, του θεάτρου και του θεάματος αποδεικνύουν ότι, πέρα από τη νομική κατοχύρωση, απαιτείται να κατοχυρωθεί στην πράξη, στη συνείδηση ανδρών και γυναικών, στην καθημερινή μας πρακτική.

Το γυναικείο κίνημα αποκτά ριζοσπαστικό περιεχόμενο όταν, μαζί με τα δικαιώματα των άνεργων γυναικών, των εργαζόμενων γυναικών, των μεταναστριών, των γυναικών με αναπηρία, παράλληλα προωθεί ζητήματα όπως η ελεύθερη συμβίωση, η απρόσκοπτη επιλογή σεξουαλικού προσανατολισμού, που ξεπερνούν τη στενή κανονικότητα και αναδεικνύουν την «ανθρώπινη» πλευρά των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα αιτήματα για δικαιοσύνη και ισότητα του γυναικείου κινήματος μας αφορούν όλους!

Η γυναίκα σήμερα: χειραφέτηση ή χειραγώγηση;
⇒Της Αναστασίας Μαρούδα, οδοντιάτρου, υποψήφιας βουλεύτριας ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη Ζάκυνθο

Κάθε χρόνο, αυτήν τη μέρα, σκεφτόμαστε τους αγώνες του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των γυναικών από τον 19ο αι. ώς τις μέρες μας.

Η ισότητα των δικαιωμάτων μεταξύ ανδρών και γυναικών στην Ελλάδα είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά από το 1975. Ωστόσο, ώς πολύ πρόσφατα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, το τρίπτυχο της μητέρας-συζύγου-νοικοκυράς προβαλλόταν ως το μόνο αποδεκτό, υποτάσσοντας τη γυναίκα στο πατριαρχικό μοντέλο που κυριάρχησε επί αιώνες στις κοινωνίες.

Ωστόσο, οφείλουμε να αναλογιστούμε κατά πόσο η γυναίκα είναι σήμερα ελεύθερη σε σχέση με το παρελθόν και ποιο είναι το νόημα της αληθινής ελευθερίας της και ποιο της δήθεν. Χωρίς να θέλουμε να υποβιβάσουμε τους προαναφερόμενους τρεις ρόλους της γυναίκας, με προεξάρχοντα αυτόν της μητέρας, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η γυναίκα είναι άξια να προσφέρει πολύ περισσότερα στην κοινωνία.

Εντούτοις, διαπιστώνουμε ότι ακόμη και σήμερα, ως προς την κατοχυρωμένη ελευθερία των γυναικών, λόγοι κοινωνικοί, θρησκευτικοί, οικονομικοί, πολιτικοί, ψυχολογικοί, πολιτισμικοί κ.ά. λειτουργούν ως τροχοπέδη της ελευθερίας και της κοινωνικής ανέλιξης των γυναικών. Επίσης, αναρωτιόμαστε αν το άλλο φύλο είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη γυναίκα ως ανθρώπινη οντότητα και ως πολιτικό ον.

Για να πάψει λοιπόν η γυναίκα να είναι «ελεύθερη πολιορκημένη», η κοινωνία έχει χρέος να εξαλείψει τις ανισότητες και τα έμφυλα στερεότυπα, ώστε να υπάρξουν ίσες ευκαιρίες για το σύνολο των πολιτών.

Το φύλο ως προϊόν κοινωνικής κατασκευής
⇒Του Σπύρου Σ. Ξένου, κοινωνιολόγου-συγγραφέα-ερευνητή, υποψήφιου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη Ζάκυνθο

Η 8η Μαρτίου δεν είναι ακόμα μία εμπορική γιορτή, αλλά ένας αγώνας με όλα τα ιστορικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της μεγάλης απεργίας του 1857 από τις εργάτριες στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης.

Στη φετινή επέτειο είναι δυστυχώς ακόμη επίκαιρα τα μηνύματα κατά του σεξισμού, της κοινωνικής κατασκευής του φύλου, της βαθιά ριζωμένης συμβολικής ανδρικής κυριαρχίας και βίας, της έμφυλης καταπίεσης των γυναικών από τους θεσμούς και τους ιδρυτικούς μύθους μιας δημόσιας πατριαρχίας, των κοινωνικών και επαγγελματικών διακρίσεων, της βίας κατά των γυναικών κ.ά.

Παρότι τα τελευταία χρόνια οι ανθρωποκτονίες έχουν μειωθεί πάνω από 20%, οι οικιακές ανθρωποκτονίες έχουν αυξηθεί 100%, με τις περισσότερες να αφορούν αυτό που λέμε πια με το όνομά του: γυναικοκτονίες. Ειδικά στα χρόνια της κρίσης (οικονομικής, πανδημικής) στη χώρα μας οι τελευταίες εκτοξεύθηκαν, ίσως γιατί η βία των αγορών και του εγκλεισμού μεταφέρεται στην εστία και, μη βρίσκοντας διέξοδο σε κοινωνικό επίπεδο, εκφράζεται στον ιδιωτικό χώρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Μία συντηρητική κυβέρνηση, η οποία εξυμνεί την ανδρική κυριαρχία, συναινεί στην ταύτιση της γυναικείας ηθικής με την πειθαρχία και συγχέει το κοινωνικό με το βιολογικό, σκορπώντας σε κάθε ευκαιρία ταξινομητικές σκέψεις, κοσμοθεωρήσεις και παραστάσεις ορθο-δοξίας δεξιών κυριαρχιών, υποταγμένων διαθέσεων και παιδαγωγικών κωδίκων.

Σήμερα, λοιπόν, και στο πλαίσιο μιας κοινωνιολογίας της αναγνώρισης, είναι μια μέρα αναστοχασμού και επανεκπαίδευσης και ένας αγώνας παραδειγματικού τύπου, γιατί είναι ακόμα ζητούμενα η δικαιοσύνη για τα θύματα έμφυλης βίας, οι δομές στήριξής τους, οι δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες φροντίδας, η ισότητα αμοιβών και προοπτικών ανέλιξης στην εργασία κ.ά.