Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώνονται από τη δολοφονία του Αλέξη και ο αδελφικός του φίλος και αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, αλλά και ο καθηγητής του μιλούν για τις ημέρες που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία.
Δύο podcast για μια από τις μεγαλύτερες, εάν όχι τη μεγαλύτερη εξέγερση της μεταπολίτευσης με αφορμή τη σημερινή ημέρα, η οποία μας βρίσκει σε μια θλιβερή συγκυρία, με έναν 16χρονο να χαροπαλεύει ξανά από σφαίρα αστυνομικού, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Η Radcast με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου δημιούργησε δύο podcast συνομιλώντας με δύο ανθρώπους που έζησαν από πολύ κοντά τα κομβικά γεγονότα.
Νίκος Ρωμανός
Μια απ’ τις ελάχιστες συνεντεύξεις του τα τελευταία 14 χρόνια, παραχώρησε ο Νίκος Ρωμανός, αδελφικός φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονικής εκείνης νύχτας.
«Η γενιά του Δεκέμβρη πλησιάζει σήμερα τα 30. Άλλοι αποδέχτηκαν την εξατομίκευση ως τρόπο ζωής, άλλοι βούτηξαν στα ψυχοφάρμακα, άλλοι δίνουν τη μάχη της επιβίωσης δουλεύοντας για ψίχουλα, ενώ κάποιοι άλλοι αναζήτησαν κομματικές καρέκλες για να μπούνε στον πολιτικό στίβο. Αρκετοί όμως βρίσκονται με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο ακόμη μαζί και ας τυχαίνει να κάνουν πολύ καιρό να βρεθούνε. Μπορεί να είναι απογοητευμένοι, αλλά όχι παραδομένοι στην αθλιότητα των καιρών μας».
Μια εξομολόγηση ενός ανθρώπου που χάραξε με τον δικό του τρόπο τον Δεκέμβρη και που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να ακούει την ερώτηση «Τι κάνουν τα παιδιά 15 χρονών στα Εξάρχεια;».
Γιώργος Θαλάσσης
O Γιώργος Θαλάσσης, καθηγητής του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε το 2008 στα Εξάρχεια απ’ τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, σε μια εξομολόγηση για τον αγαπημένο του μαθητή του οποίου τη μνήμη διατηρεί ζωντανή εδώ και 14 χρόνια.
«Το 2020, δεν μου επέτρεψαν να φτάσω στο μνημείο του Αλέξανδρου λόγω των μέτρων covid, ενώ ήμουν εκεί ξημερώματα και ολομόναχος. Δεν θέλουν να θυμόμαστε τον Αλέξανδρο. Δεν θέλουν να θυμόμαστε ότι κάποιος αστυνομικός δολοφόνησε ένα παιδί. Άφησα τα τρία ρόδια στην πιο πάνω γωνία, σαν μια πράξη συμβολική ότι μέχρι εκεί κατάφερα κι έφτασα. Τα ρόδια είναι σύμβολο ζωής και θανάτου και είναι απ' τον κήπο μου. Δεν ήθελα να αφήσω στο μνημείο του κάτι που θα μαραθεί», εξομολογείται στη Radcast και τη Χρύσα Λύκου.
Η δίκη-φάρσα, τα θύματα αστυνομικής βίας, η μνήμη σαν ο μόνος δρόμος ζωντανής ιστορίας, αποτυπώνονται σε μια συνέντευξη που υποδέχεται την 6 Δεκέμβρη.
