Κανένα άλλο κακοποιημένο παιδί στο σκοτάδι: Δικαίωση για όλους μας!

Από τη στιγμή που φέρνεις το παιδί σου στη ζωή, του δίνεις κρυφά, χωρίς να το ξέρει, ισόβια υπόσχεση ότι θα είσαι πάντα εκεί, δίπλα του, να το αγαπάς και να το φροντίζεις χωρίς αντάλλαγμα. Δεν πρέπει να περιμένεις αντάλλαγμα, ούτε καν την αγάπη του. Αυτή είναι στο χέρι σου να την κερδίσεις. Και την κερδίζεις. Και το αγαπάς. Και σε αγαπάει. Κοιμάσαι ήσυχος γονέας, γιατί είσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει το καλύτερο που μπορείς, ώστε να ζήσει όσο γίνεται πιο ευτυχισμένα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία. Δεν ξεχνάς ότι πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι, αλλά προχωράς κάνοντας κάθε μέρα το καλύτερο που μπορείς… Ώσπου τελικά, έρχεται η μέρα που διαπιστώνεις ότι δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο έγκαιρα. Γιατί η ανθρωπότητα όλα τα κατάφερε, εκτός από το να εξοντώσει τους κακούς.

Όλα λοιπόν ξεκινούν από τη στιγμή που το παιδί σου βρίσκει το κουράγιο να σου μιλήσει για τον «Γολγοθά» που ανέβαινε μόνο του τόσον καιρό. Τόσον καιρό έβλεπες δείγματα, αλλά τα απέδιδες στην εφηβεία. Το πρώτο μου παιδί την αντιμετώπισε ήπια… Το δεύτερο, η Αρετή, σκέφτηκα, μάλλον την περνάει δυσκολότερα.

Σε μια τόσο τρυφερή ηλικία (13-16 ετών) όση αγάπη και εμπιστοσύνη κι αν έχεις καταφέρει να χτίσεις με το παιδί σου, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι τότε το παιδί ξεκινά να ανακαλύπτει πια τον κόσμο μόνο του. Δεν του αρκούν όσα του έχεις πει και όσα του λες. Αρχίζει να σε αμφισβητεί, νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει μόνο του. Τότε λοιπόν έρχεται ένας επιτήδειος και «κάτω απ’ τη μύτη σου» αλλά και κάτω απ’ τη μύτη του παιδιού σου, δρα μεθοδικά ώστε να πλάσει με τις δικές του ειδεχθείς ορέξεις και πεποιθήσεις, ένα σεξουαλικό έρμαιο, ένα παιχνιδάκι.

Ενοχοποιείς ως πατέρας ή ως μάνα, τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι ότι εσύ έφταιξες. Μέγα λάθος. Κανένας πατέρας και καμιά μάνα δεν πρέπει να ενοχοποιούν τους εαυτούς τους. Ούτε το θύμα πρέπει να ενοχοποιεί τον εαυτό του. Ο μόνος ένοχος, είναι ο κακοποιός.

Η κόρη μου η Αρετή κακοποιήθηκε ψυχικά και έπειτα σεξουαλικά από ένα τέρας που εισχώρησε στην οικογένειά μας, από τα 13 μέχρι και τα 16 της, που δεν άντεξε άλλο και μας μίλησε για την κακοποίηση που δεχόταν. Αμέσως πήγαμε στην αστυνομία με την μητέρα της, εν έτει 2015. Έκτοτε μέχρι σήμερα, έχουμε πάει στα δικαστήρια για ανακρίσεις, καταθέσεις και όλες τις άλλες διαδικασίες που προστάζει ο νόμος, πάνω από 30 φορές. Τα αδικήματα χωρίστηκαν σε πλημμελήματα και σε κακουργήματα, καθώς τα πλημμελήματα ήταν προς παραγραφή. Για το κακούργημα, τόσα χρόνια μετά, δεν έχει οριστεί δικάσιμος.

Ο κατηγορούμενος δικηγόρος, μάλιστα, μας έκανε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, όταν μάλιστα κατηγορείται και για κακοποίηση άλλων δυο μικρών κοριτσιών, αδελφών, 9 και 11 ετών κατ’ εξακολούθηση. Που είναι η δικαιοσύνη;