«Τρία χρόνια μνήμη, καμιά δικαιοσύνη»

«Πώς να χωρέσουν όλοι οι πονεμένοι σε μια αγκαλιά;

Παιδί μου,

ομόρφυνες τον κόσμο με τα λόγια σου, την καλοσύνη και τη συμπόνια σου, την ευγενική σου ψυχή και την αγάπη σου.

Και τρία χρόνια λείπεις,

κι άφησες ανοιχτές πληγές και τη μαγεία σου να πλανάται στον αέρα και να ψάχνει κάπου να φωλιάσει.

Η χρυσόσκονη που σκόρπισες φεύγοντας, ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα και είναι σαν να μας κλείνεις το μάτι και να λες "Εδώ είμαι, οι πράξεις μου, τα λόγια μου, τα γραπτά

μου είναι εδώ".

Συνεχίστε μέχρι που κάθε παπούτσι που κλοτσά να γίνει στάχτη στο χώμα της κόλασης».

Το ποίημά της από νωρίς χτες το μεσημέρι έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Είναι οι λέξεις και οι εικόνες που φτιάχνει μια μητέρα που ζητά δικαιοσύνη για τη δολοφονία του παιδιού της και, χθες, ήταν χιλιάδες εκείνοι που ακολούθησαν τη συμβουλή της Ελένης Κωστοπούλου. Από το μαύρο μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου που το σώμα του κειτόταν αναίσθητο στον πεζόδρομο της Γλάδστωνος μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών, αφήνοντας την τελευταία του πνοή, έχουν περάσει τρία χρόνια.

Τρία χρόνια από τότε που σε τίτλους ειδήσεων φιγουράριζαν λεζάντες για «ληστεία», τρία χρόνια από τότε που μια δολοφονία έγινε ντιμπέιτ στις οθόνες μας φλερτάροντας με τα πιο ειδεχθή αντανακλαστικά της κοινωνίας. Φέτος η διαδήλωση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία #Justice4ZakZackie ήταν διαφορετική: σε λιγότερο από έναν μήνα θα καθίσουν στο εδώλιο οι έξι κατηγορούμενοι ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου και -επιτέλους- η ελληνική Δικαιοσύνη θα αποφανθεί πρωτόδικα.

«Τρία χρόνια μνήμη, καμιά δικαιοσύνη», ακουγόταν και στη χθεσινή πορεία από χιλιάδες χείλη. Οι διαδηλωτές, οι φίλοι, οι σύντροφοι και η οικογένεια του Ζακ που συγκεντρώθηκαν στη Γλάδστωνος σχημάτισαν ένα τεράστιο ποτάμι που κατευθύνθηκε ώς το Σύνταγμα φωνάζοντας: από τα κλασικά πλέον «Ελληνα λεβέντη, στον τάφο σου θα στήσουμε το πιο ωραίο γλέντι», «Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, κλοτσιές με δωδεκάποντα, να βάλετε μυαλό», «Στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία» μέχρι το νεότερο «Στις 20 Οκτώβρη θα είμαστε όλα εκεί, η Ζάκι ζει, τσακίστε τους ναζί». Στην κεφαλή της πορείας βρίσκεται το πανό όπου αναγράφεται «Η Zackie ζει, τσακίστε τους ναζί: Οι ζωές μας έχουν αξία».

«Οι δύο κατηγορούμενοι που τον ξυλοφόρτωσαν συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ άλλοι τέσσερις, οι αστυνομικοί που χειροπέδησαν και κλοτσούσαν με μανία το αναίσθητο σώμα του Ζακ, συνεχίζουν μέχρι σήμερα να εργάζονται», σχολιάζει ο Νίκος, που είναι χέρι χέρι με τον σύντροφό του στην πορεία. «Η Δικαιοσύνη κινείται με τους αργούς ρυθμούς σε μια υπόθεση η οποία σόκαρε τους πάντες κι εμένα προσωπικά». Ο Νίκος ήταν 17 όταν είδε το βίντεο με το λιντσάρισμα του Ζακ και στον απόηχο της δολοφονίας του αποφάσισε να δηλώσει στην οικογένειά του ότι είναι γκέι. «Εκτοτε συμμετέχω σε κάθε πορεία, δίνω το "παρών" και περιμένω τη δικαίωση».

«Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι περιμένουμε τρία χρόνια, κατεβαίνω και για όλες εκείνες τις φορές που λοιδορήθηκε έκτοτε, και η βαριά συνειδητοποίηση που μας συντροφεύει πως θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς», συμπληρώνει ο Μιχάλης, δίπλα του: «Πιο κατάφωρη αδικία από του Ζακ, να έχει δει όλη η Ελλάδα τη δολοφονία του στην τηλεόραση και ακόμα να μην έχει γίνει τίποτα, δεν έχει ξαναγίνει ή τουλάχιστον εμένα με πονάει πιο πολύ»

Λίγο παρακάτω και καθώς η πορεία κατευθύνεται προς το Σύνταγμα βρίσκεται η Μαρία με το μωρό της ακόμη στο καροτσάκι: «Φέτος είναι η πρώτη φορά που βγαίνω να διαδηλώσω για τον Ζακ. Η συμπλήρωση των τριών χρόνων, πλέον, με κάνει να αναρωτιέμαι: τι θα γίνει, πώς θα εξελιχθεί η δίκη, αν θα κλείσει επιτέλους αυτό το κεφάλαιο».

Η πορεία φτάνει στην πλατεία Συντάγματος, καθώς η Μαρία συμπληρώνει: «Τον μνημονεύω τον Ζακ, κάθε μέρα σχεδόν. Δεν θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου σε έναν κόσμο που ένας υπουργός Υγείας είναι ο πρώην συνήγορος των αστυνομικών σε ένα τέτοιο έγκλημα, ούτε σε έναν κόσμο που η οικογένεια του θύματος δεν ησυχάζει. Είναι χρέος μου να κατέβω και θα κατεβαίνω για όσο χρειαστεί από δω και πέρα».

Εξω από τη Βουλή οι διαδηλωτές σχηματίζουν με αναμμένα κεριά στο έδαφος τη λέξη «Ζακ», ενώ σιγομουρμουρίζουν το αγαπημένο του τραγούδι.

Στη μνήμη του έχουν γίνει διαδηλώσεις, κλειστές συζητήσεις και ανοιχτές συνελεύσεις για το τραύμα μιας ολόκληρης κοινότητας, το πρόσωπο της Ζάκι έγινε στένσιλ, γκραφίτι, όνομα σε δρόμο και η ιστορία της, στίχος που τραγουδήθηκε από χιλιάδες χείλη. Και τώρα έρχεται η ώρα που η οικογένεια του Ζακ, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και μια ολόκληρη κοινωνία περιμένουν να δώσουν την επόμενη μάχη τους, στην αίθουσα του δικαστηρίου, ελπίζοντας πως η απόφαση θα δώσει ανάσες ελευθερίας.