Η Ματίνα, πάντα γελαστή με τις ματάρες της, μπαίνει στον θάλαμο, «καλημέραααα», έρχεται με το χειροκίνητο πιεσόμετρο, η πίεση δείχνει μία με μισή μονάδα λιγότερη απ’ ό,τι τα ηλεκτρονικά. «Αυτό θα χρησιμοποιώ σε σένα» μου λέει. Ο Γιώργος, η Βενετία, ο Πολυχρόνης – όλοι αεικίνητοι, άμεσοι, δίπλα μας· επαγγελματίες άψογοι!
Η Αλεξάνδρα, νοσηλεύτρια κι αυτή, όταν ψελλίζω λόγια θαυμασμού για τη δουλειά τους, μου λέει: «Ευχαριστώ, αλλά δεν μας βλέπουν όλοι το ίδιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βρισίδι ακούμε από πολλούς ασθενείς. Εχουν τον πόνο τους...» Το στόμα μου χάσκει για ένα μακρόσυρτο εεεεεεε;
Σίγουρα υπάρχει πολλή καφρίλα. Θυμώνω με την ανοησία των συνανθρώπων μου. Από την υπεράνθρωπη προσφορά αυτών των νοσηλευτών και των γιατρών σύντομα θα καταλάβουν την αξία του δημόσιου νοσοκομείου που το εγκαταλείπουν οι κυβερνώντες, το απαξιώνουν γιατί τους χαλάει το σχέδιο: να ενισχυθούν οι ιδιώτες αλλά και να χωθούν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσα στην περιουσία ΜΑΣ, στα δημόσια νοσοκομεία! Στεκόμουν από τη σωστή μεριά και πριν από τη νοσηλεία μου - α, να τα λέμε αυτά!
Η Σοφία φέρνει το φαγητό, ο μάγειρας είναι Σέρβος, κι ό,τι έρχεται στον δίσκο «γκουρμέ» το λες - είναι τέλειο. Η Μαρία είναι καθαρίστρια και από τα χέρια της λάμπουν όλα. «Είκοσι χρόνια δουλεύω. Τρελή εκμετάλλευση από την εργολαβική που έχει καθαρίστριες. Τα αρπακτικά της καθαριότητας που δίνουν μισθούς με κουπόνια. Μένουμε απλήρωτες, τουλάχιστον τρεις μήνες. Οι προηγούμενοι, οι κυβερνήτες, οι Συριζούλιδες, έκαναν συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου απευθείας με τις καθαρίστριες - πολύ καλύτερα... Τέτοια σύμβαση έχω κι εγώ επιτέλους. Ασ’ τα να πάνε».
Μου τα λέει και σκέφτομαι ότι αυτή η ακάματη γυναίκα, αν δεν ήταν οργανικά ενταγμένη στο νοσοκομείο, μετά από λίγο καιρό θα έληγε η σύμβασή της και θα απολυόταν. Το πολύ να κέρδιζε μια μικρή παράταση λόγω της πανδημίας. «Ξέρεις πόσες καθαρίστριες είναι στον αέρα;» μου λέει σα να διαβάζει τη σκέψη μου. «Θυμάσαι την ιστορία της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα;» τη ρωτάω. «Αχ, αν θυμάμαι;»
Χρειάζονται προσλήψεις αορίστου χρόνου στον κλάδο της υγείας και φυσικά πολλή δουλειά, όχι λούφα... Ολοι οι άνθρωποι να έχουν δωρεάν πρόσβαση στις δομές της υγείας, και πρώτα στη γειτονιά να υπάρχει η πρωτοβάθμια υγεία, που λένε κι οι γιατροί. Τότε θα ξέρει ο κάθε ασθενής πού θα πρέπει να πάει και δεν θα υπερφορτώνονται τα νοσοκομεία.
Οι γιατροί του νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός» ήταν η... ζωή μου: η Γιάννα Καραπάτη, η Βάνα Τζαβάρα, η Νεκταρία Παπανικολάου, η Γιάννα Κολοβού, η οφθαλμίατρος κυρία Κυριαζή, οι ειδικευόμενες Βικτόρια Γεωργιάδου και Ιωάννα Μπόλα. «Θα σας πάρω αίμα», λέει χαρωπά το κορίτσι που είναι γιατρός στα πρώτα βήματα και έχει άγχος μα και τεράστιο τσαγανό - τη βοηθάω, ανάβω φως να βλέπει καλύτερα.
«Τι καλός που είστε» λέει χαμογελαστά ενώ τα δαχτυλάκια της, μέσα από τα τριπλά γάντια προσπαθούν -με ποια αφή- να βρουν φλέβα. «Το χέρι μου αυτό που κρατώ τη σύριγγα είναι όλο πληγές από την προσπάθεια που κάνω να τραβήξω προς τα έξω το έμβολο». Παλεύει να κρατήσει τη βελόνα, μοιάζει να πονάει, τη βοηθώ κρατώντας εγώ την πεταλούδα. «Είσαι υπέροχη» της λέω. «Τα καταφέραμε μια χαρά». Μου ζητάει συγγνώμη... «Ολα είναι εντάξει κι εσύ ένα αστέρι». Γελάμε...
Και τι να ξέρουν ακόμη από Covid-19. Κανείς δεν τους εκπαίδευσε, χαρακτήρισαν την πτέρυγά τoυς covid χωρίς καμία εκπαίδευση, καμία ενημέρωση. Και τους άφησαν να κολυμπούν στα βαθιά και σκοτεινά. Κι όμως όχι απλώς νοσηλεύουν αλλά στηρίζουν και ψυχολογικά τους ασθενείς τους. «Ωπ, τι έγινε εδώ. Γιατί κλαίτε, αγόρια; Κύριε Χαράλαμπε; Κύριε Μπόοοο. Αντε όλα καλά, στα σπίτια σας θα πάτε» τραγουδιστά μιλάει η Γιάννα Καραπάτη και λάμπει το γέλιο της.
Ναι, κι εγώ, ήρθα σπίτι μου. Δέκα έξι μέρες νοσηλείας, 16 μέρες όλοι σας εκεί κοντά μου. Δεν μετρούσατε τον πυρετό μου, την αγωνία μου μετρούσατε και ξέρατε με έναν μαγικό τρόπο, ανθρώπινο να την απομακρύνετε. Σας ευχαριστώ πολύ, από τα βάθη της καρδιάς μου.
Αξίζετε πολλά. Κι ανάμεσα στις φωνές που θα ακούτε και θα διεκδικούν καλύτερη δημόσια υγεία και θα αντιστέκονται στην εξουσία «των αρίστων» θα είναι κι η δική μου. Πάντα στο πλευρό σας με όποιο τρόπο κι όχι μόνο με ματαιωμένα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια.
*ιδρυτικό μέλος του συνεταιρισμού των εργαζόμενων που εκδίδει την «Εφημερίδα των Συντακτών»
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας