Γλίτωσε το φορολογικό χειρουργείο

Μια απόφαση που έλαβε η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών της ΑΑΔΕ και δικαιώνει ιδιώτη γιατρό-χειρουργό καταδεικνύει πώς η εφορία και κατ’ επέκταση το υπουργείο Οικονομικών προωθούν την ιδιωτική ασφάλιση στην υγεία και ευνοούν τη δημιουργία καρτέλ στο κόστος των χειρουργικών επεμβάσεων!

Το θέμα προέκυψε από τη φορολογία χειρουργού που ενώ έκανε καλύτερες τιμές σε ασθενείς στο πλαίσιο της ελεύθερης διαπραγμάτευσης για ιατρικές πράξεις, δηλώνοντας φυσικά στην εφορία και τα αντίστοιχα έσοδα, κλήθηκε να πληρώσει στην εφορία πολύ μεγαλύτερο φόρο τον οποίο οι ελεγκτές υπολόγισαν με βάση την τιμολόγηση των ασφαλιστικών εταιρειών!

Οπως γίνεται αντιληπτό, αυτή η πρακτική «αναδόμησης εισοδήματος» αφενός μεν καταστρατηγεί το δικαίωμα του ασθενούς να διαπραγματεύεται ελεύθερα με τον γιατρό του και σύμφωνα με την οικονομική του δυνατότητα το κόστος της ιατρικής πράξης, αφετέρου σπρώχνει τους ασθενείς στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες επιτρέποντάς τες να καθορίζουν τις τιμές των χειρουργικών επεμβάσεων, άρα στην ουσία ευνοεί και τη δημιουργία καρτέλ.

«Εικονικές» αποδείξεις

Ο εν λόγω ιατρός-χειρουργός, που δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη, ελέγχθηκε για τη χρήση του έτους 2013 από την εφορία, περίοδο για την οποία δήλωσε ακαθάριστα έσοδα 256 χιλιάδες ευρώ και καθαρά κέρδη 199 χιλιάδες ευρώ. Ωστόσο, ο φορολογικός έλεγχος του καταλόγισε διαφυγόντες φόρους 465 χιλιάδες ευρώ, θεωρώντας τις αποδείξεις του γιατρού «εικονικές» και τιμολογώντας τις ιατρικές του πράξεις με το ύψος των ανώτατων αμοιβών χειρουργών όπως το καθορίζουν οι ασφαλιστικές εταιρείες! Και αυτό μάλιστα, ενώ από τους τραπεζικούς του λογαριασμούς δεν προκύπτει διαφεύγουσα φορολογητέα ύλη. Δεν υπήρξαν ούτε χρηματικά ποσά που δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν ούτε εμβάστηκαν χρηματικά ποσά σε άλλους λογαριασμούς.

Κατόπιν αυτών ο γιατρός προσέφυγε στη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών της ΑΑΔΕ και δικαιώθηκε, λίγο πριν προσφύγει στα Διοικητικά Δικαστήρια, το θέμα όμως, σύμφωνα με τον δικηγόρο Θεσσαλονίκης, Νικόλαο Πιστοφίδη, που χειρίστηκε την υπόθεση, είναι ότι «εάν θεωρηθούν οι πίνακες αμοιβών των ασφαλιστικών εταιρειών αυτοτελές και πρόσφορο στοιχείο ικανό από μόνο του να οδηγήσει στην αναμόρφωση εισοδήματος ιατρών και να τεκμηριώσει απόκρυψη εισοδήματος χωρίς αυτό να χρειάζεται επαλήθευσης από περαιτέρω διασταυρώσεις, θα νομιμοποιηθεί από τη Διοίκηση μια παράνομη πρακτική που συνιστά αφ’ εαυτής υπέρβαση των νομίμων ορίων ελέγχου, κατά παράβαση μάλιστα του άρθρου 4 παρ. 4 του Συντάγματος, αφού θα αρκούν απλώς συμπερασματικές κρίσεις για τον καταλογισμό των φορολογικών βαρών».

Δημιουργία ολιγοπωλίου

Σύμφωνα με τον ίδιο, «ο φορολογικός έλεγχος θα καθιέρωνε νόμιμες αμοιβές χειρουργών παράνομα, σύμφωνα με τις επιλογές των ασφαλιστικών εταιρειών και χωρίς κανένα έρεισμα από τον νόμο».

Θα υπήρχε όμως και μια παράπλευρη και ίσως σκοπούμενη συνέπεια. Αφού οι αμοιβές εμμέσως θα καθιερώνονταν ισοϋψείς, όπως τις καθορίζουν οι ασφαλιστικές εταιρείες, τότε οι πολίτες θα αναγκάζονταν να στραφούν προς αυτές και η ασφάλιση σε ιδιώτη πάροχο θα γινόταν εμμέσως υποχρεωτική. Επίσης, το κόστος υγείας θα αυξανόταν υπερβολικά και ο ασθενής θα έχανε το δικαίωμα πρόσβασης σε γιατρούς της επιλογής της ανάλογα με τα εισοδήματά του, ενώ οι ασφαλιστικές θα δημιουργούσαν ολιγοπώλιο καθορισμού τιμών σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.