Πορεία ενάντια στις ναρκομαφίες και τη βία στα Εξάρχεια

«Στον δρόμο για το σπίτι θέλουμε να είμαστε ελεύθερες, όχι γενναίες». Για κάποιους και κάποιες αυτό δεν είναι παρά άλλο ένα φεμινιστικό σύνθημα που πρόσφατα επανήλθε στην επικαιρότητα. Κοσμεί με γκραφίτι-στένσιλ τους δρόμους των πόλεων της Ελλάδας, φιγουράρει σε αφίσες, προκηρύξεις γυναικείων ομάδων, πανό.

Για κάποιες και κάποιους, συνθήματα σαν κι αυτό μπορεί να λειτουργήσουν σαν ροζ πλυντήριο, να τα μοστράρουν ως στάτους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φλερτάροντας με το ρεύμα που έγινε διεθνώς γνωστό με το «me too» - ένα είδος ανώδυνου «χιπ» φεμινισμού, που μπορεί να εξαργυρώνεται με θέσεις σε ψηφοδέλτια, με λουλούδια στις γυναίκες της κυβέρνησης και των μηχανισμών καταστολής στις 8 του Μάρτη, με άσφαιρα πυρά αντισεξιστικού λόγου - αποστεγνωμένου από κάθε ταξική αναφορά.

Για τις γυναίκες που αυτοπαρουσιάζονται ως «Πρωτοβουλία συντροφισσών από τα Εξάρχεια» και που απόψε διοργανώνουν με άλλες συλλογικότητες πορεία διαμαρτυρίας «για τους βιασμούς, τη ναρκομαφία και την αντικοινωνική βία», το να περπατάνε ελεύθερες και όχι γενναίες δεν είναι σύνθημα. Είναι άλλοτε αυτονόητο δικαίωμα, που πλέον επαναδιεκδικούν έμπρακτα.

«Το τελευταίο διάστημα, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης επέκτασης των δικτύων ναρκομαφιών και του παρακράτους στα στενά των Εξαρχείων, ολοένα και πληθαίνουν τα περιστατικά αντικοινωνικής βίας στη γειτονιά. Ξυλοδαρμοί, παραβιαστικές συμπεριφορές, ομοφοβικές επιθέσεις σε τρανς άτομα, επιθέσεις με σιδηρολοστούς, πυροβολισμοί, μαχαιρώματα ακόμα και έξω από παιδικούς σταθμούς, περιστατικά βιασμού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση αιχμαλωσίας και κακοποίησης γυναίκας για μέρες σε διαμέρισμα των Εξαρχείων το περασμένο καλοκαίρι. Μας γεμίζει οργή ότι δεν μας εκπλήσσει πως κάτι τέτοιο συνέβη στα Εξάρχεια».

Ετσι ξεκινάει το κάλεσμα για την πορεία, που θα αρχίσει στις 18.00 από την πλατεία Εξαρχείων και θα καταλήξει στο αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου, που επίσης συμμετέχει στην κινητοποίηση.

«Για όλες εμάς σήμερα, που ζούμε, εργαζόμαστε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και δραστηριοποιούμαστε στη γειτονιά των Εξαρχείων, η απάντηση στη βία και τον ζόφο που ζούμε καθημερινά δεν μπορεί παρά να είναι οι κοινοί αγώνες όλων όσοι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της μάχης για την υπεράσπιση μιας περιοχής που ολοένα αποκτά χαρακτηριστικά δυστοπίας», συνεχίζουν, δίνοντας παραδείγματα: «Εχουν γίνει καθημερινότητα οι διάλογοι ανάμεσά μας, ‘‘μην περάσεις από Θεμιστοκλέους το βράδυ’’, ‘‘στη Στουρνάρη κάνουν φέρμες’’, ‘‘παίζουν κάτι παρεάκια που κοιτάζουν περίεργα στο πάρκο’’, ‘‘πάρε τηλέφωνο όταν φτάσεις σπίτι’’. Οσο αναπαράγεται αυτή η κουλτούρα του φόβου ανάμεσά μας τόσο οδηγεί στην εσωτερίκευση και την ιδιώτευση, τον περιορισμό της κίνησής μας και εν τέλει στην παραίτησή μας από το συλλογικό».

Το σκεπτικό των πρωτοβουλιών που συμμετέχουν στην πορεία έχει ριζοσπαστικά και προοδευτικά χαρακτηριστικά, στον αντίποδα των εκκλήσεων για κάθε είδους επιχειρήσεις «σκούπα», ενώ στρέφεται εξίσου ενάντια και στην εμπορευματοποίηση των Εξαρχείων.