Δύο χρόνια City Plaza, δύο χρόνια αλληλεγγύης

Φωτογραφίες: ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ

Δύο χρόνια πέρασαν από τις 22 Απριλίου του 2016, όταν η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης σε Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες μπήκε στο επί έξι χρόνια εγκαταλειμμένο City Plaza και με τη συνεισφορά αλληλέγγυων από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό μετέτρεψε το κτίριο της οδού Αχαρνών σε χώρο στέγασης προσφύγων. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, το City Plaza πρόσφερε στέγη και φαγητό σε αρκετές εκατοντάδες κόσμου, που το αποκαλεί «σπίτι».

Ενας από αυτούς είναι και ο 27χρονος Ράμπι από τη Συρία, ο οποίος, όπως πολλοί νέοι ομοεθνείς του, εγκατέλειψε τη χώρα του γιατί δεν ήθελε να υπηρετήσει στον στρατό «επειδή είτε θα σκότωνα είτε θα σκοτωνόμουν», όπως μας λέει χαρακτηριστικά. Αφησε πίσω οικογένεια και σπουδές και ταξίδεψε στην Τουρκία, όπου έμεινε για δύο χρόνια δουλεύοντας ως διερμηνέας. Αφού φρόντισε για την ασφαλή μετακίνηση της μητέρας και του αδελφού του από τη Συρία, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη.

Στις 8 Μαρτίου έφτασε στη Λέσβο. Υστερα από πέντε μέρες έφυγε για την πρωτεύουσα, όπου βρέθηκε «εγκλωβισμένος» στο λιμάνι του Πειραιά, αναγκασμένος να μοιράζεται μια μικρή σκηνή με άλλα άτομα. Κάποιος γνωστός τού είπε για την κατάληψη του City Plaza και αμέσως αποφάσισε να πάει. Αρχικά βοηθούσε ως γλωσσικός διαμεσολαβητής μεταξύ των αλληλέγγυων και των προσφύγων που έφταναν καθημερινά στον χώρο, ενώ σταδιακά συμμετείχε σε όλες τις δραστηριότητες της αυτοοργανωμένης κοινότητας που είχε αρχίσει να δημιουργείται.

«Στην αρχή, το έκανα για να απασχολούμαι με κάτι και να περάσει ο καιρός μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της μετεγκατάστασής μου. Σιγά σιγά όμως βρήκα χαρά και ικανοποίηση σε αυτό. Γνώρισα νέους ανθρώπους και ιδέες. Με κάποιους μοιραζόμασταν κοινό παρελθόν, με άλλους πάλι δεν μας ένωνε τίποτα μέχρι τότε. Μέσα όμως από τη συμβίωση και την κοινή μας προσπάθεια να λειτουργήσουμε το μέρος, βιώσαμε έμπρακτα την αλληλεγγύη» μας λέει ο Ράμπι, τον οποίο συναντήσαμε στην κατάμεστη καφετέρια του City Plaza.

Μετά από εννιά μήνες έφυγε για την Ντιζόν της Γαλλίας, όπου του αναγνωρίστηκε καθεστώς προστασίας για ανθρωπιστικούς λόγους. Στο ειδικά διαμορφωμένο καταφύγιο όπου διαμένει δεν έχει πολλά να κάνει, όπως λέει, οπότε έχει αφιερωθεί στην εκμάθηση της γλώσσας, παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο, προκειμένου να μπορέσει πιο εύκολα να βρει δουλειά. Δυστυχώς όμως, όλες του οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση έχουν πέσει στο κενό μέχρι στιγμής.

Τη μέρα που πήρε το διαβατήριό του, αγόρασε αμέσως εισιτήριο για την Αθήνα. «Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να γυρίσεις εδώ;» τον ρωτάμε.

«Είναι σαν την ανάγκη να ανασάνεις. Είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να πας σπίτι σου. Στη Συρία δεν μπορώ να πάω τώρα λόγω της κατάστασης. Το City Plaza είναι αυτό που αποκαλώ σπίτι. Επιπλέον, το νιώθω σαν καθήκον μου να γυρίσω και να βοηθήσω με κάθε τρόπο. Να σταθώ στο πλάι των ανθρώπων με τους οποίους δούλεψα για να φτιαχτεί το City Plaza, το σπίτι μου, αλλά και να βοηθήσω όσους βρίσκονται σε παρόμοια θέση με μένα».

Η συλλογική αυτή προσπάθεια φιλοξενεί σε σταθερή βάση 350 με 400 άτομα, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά, προσφέροντάς τους, πέρα από στέγη, τροφή και βασική ιατρική φροντίδα, μαθήματα στη μητρική τους, σε ξένες γλώσσες, αλλά και στα ελληνικά, επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και μια σειρά αθλητικών και δημιουργικών δραστηριοτήτων για παιδιά και ενηλίκους. Κυρίως όμως τους προσφέρει ασφάλεια και το αίσθημα του «ανήκειν».

Οπως μας λέει ο Ράμπι, τη δεύτερη φορά που επέστρεψε στο City Plaza μπορεί να μη βρήκε τους ανθρώπους που είχε γνωρίσει όσο ζούσε ο ίδιος εκεί, αλλά είδε έναν χώρο που λειτουργούσε συλλογικά σαν μια κοινότητα.

«Είδα ανθρώπους να μιλούν δύο και τρεις ξένες γλώσσες, να συμμετέχουν στις συναντήσεις και να έχουν αναπτύξει πολιτική σκέψη. Δεν είδα μεμονωμένες ομάδες, αλλά παρέες από άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων, με διαφορετικό παρελθόν, αλλά με κοινές ιδέες και όνειρα».

Στην πλειονότητά τους οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αποζητούν να φτιάξουν τη ζωή τους σε κάποια χώρα της κεντρικής ή της βόρειας Ευρώπης. Ο Ράμπι δεν είναι ένας από αυτούς. Σε αντίθεση με τους περισσότερους, σκέφτεται να ζήσει στην Ισπανία, γιατί «αν τα καταφέρεις σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση, τότε αποδεικνύεις στον εαυτό σου ότι έχεις δυνατότητες, είναι θέμα αυτοσεβασμού» μας λέει.

«Αλλωστε είμαι και Μεσόγειος! Θέλω να μπορώ να διασχίσω τον δρόμο χωρίς να στέκομαι στο φανάρι κι ο κόσμος τριγύρω μου να μη με στραβοκοιτάει» προσθέτει γελώντας.

Για επίλογο κρατάμε τα λόγια του νεαρού συνομιλητή μας, η ιστορία του οποίου είναι συνυφασμένη με αυτή του City Plaza: «Εύχομαι να μην υπήρχε ανάγκη, λόγω πολέμου, να λειτουργήσει το City Plaza. Εύχομαι το City Plaza να υπήρχε ούτως ή άλλως ως κέντρο αλληλεγγύης και πολιτισμού».