Αθωώθηκαν οι διωκόμενοι απ’ τον Φορτσάκη

Αθωωτική ήταν η απόφαση του δικαστηρίου για τους τρεις διωκόμενους από την περίοδο της πρυτανείας Φορτσάκη στο ΕΚΠΑ.

Η Αθηνά Αλεξανδρή, πρώην εκπρόσωπος των εργαζομένων στη Σύγκλητο του ΕΚΠΑ, η Βανέσσα Πεντογάλου, εργαζόμενη στο ΕΚΠΑ και μέλος του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ, και ο Παναγιώτης Σωτήρης, πρώην μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΣΔΕΠ, κατηγορούνταν από τον Θεόδωρο Φορτσάκη για τα γεγονότα στη Σύγκλητο του ΕΚΠΑ στις 30 Οκτωβρίου 2014, στην οποία συμμετείχαν με απόφαση των συλλογικών τους οργάνων.

Ο Θ. Φορτσάκης τούς κατηγορούσε ότι «τον υποχρέωσαν διά της βίας να παραμείνει παρά τη θέλησή του, για βραχύ χρονικό διάστημα, εντός της αίθουσας, καθώς με το σώμα τους έφραζαν την πόρτα και στη συνέχεια την κλείδωσαν, εξαναγκάζοντάς τον να παραμείνει, ακουσίως, περιορισμένος, με αποτέλεσμα να στερηθεί κατά τον χρόνο αυτόν την ελευθερία της κίνησης».

Βέβαια, οι τρεις μάρτυρες κατηγορίας, που εμφανίστηκαν στο δικαστήριο της περασμένης Τρίτης και οι οποίοι συμμετείχαν ως μέλη της Συγκλήτου στην επίμαχη συνεδρίαση, κατέθεσαν πως δεν υπήρξε καμία παράνομη κατακράτηση, καθώς οι πόρτες παρέμεναν ανοιχτές καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας.

Η έδρα θεώρησε πως οι παραπάνω μαρτυρίες ήταν αρκετές και έτσι δεν προχώρησε στην εξέταση των μαρτύρων υπεράσπισης των διωκομένων, αλλά κατευθείαν στις απολογίες των κατηγορουμένων, οι οποίοι αρνήθηκαν τις κατηγορίες, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για συνδικαλιστικές διώξεις.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο μηνυτής δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι ήταν βασικός μάρτυρας κατηγορίας, επικαλούμενος κοινοβουλευτικά καθήκοντα.

Μέσω πληρεξούσιου δικηγόρου δήλωσε πως δεν επιθυμεί την ποινική δίωξη των τριών και ότι παραιτείται από την άσκηση πολιτικής αγωγής.

Με κοινή ανακοίνωση, οι τρεις διωκόμενοι δηλώνουν ότι η αθώωσή τους αποτελεί «νίκη του κινήματος εντός και εκτός του πανεπιστημίου, νίκη της αλληλεγγύης, νίκη της επιμονής στην υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου. Η απόφαση του δικαστηρίου καταδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να αντιστεκόμαστε απέναντι στις αυταρχικές πολιτικές που θέλουν να μας επιβάλουν αλλά και στις πολιτικές που έχουν οδηγήσει στη λεηλασία της εργασίας και της ζωής μας».