Απογοήτευση και μαύρες σκέψεις γέννησε η προχθεσινή στάση του δημάρχου Θεσσαλονίκης προκειμένου να εγκριθεί από το δημοτικό συμβούλιο πρόγραμμα συλλογής ομβρίων υδάτων -με ΜΚΟ χρηματοδοτούμενη από την Κόκα Κόλα-, παρά την έντονη αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης, ακόμη και συμβούλων της διοικούσας παράταξης.
Η επιμονή της διοίκησης κορυφώθηκε στην τελική ψηφοφορία κατά την οποία ψήφισαν ακόμη και… οι απόντες, ανακαλώντας μνήμες από τις χειρότερες μέρες του παπαγεωργοπουλισμού.
Και πώς να ερμηνευτεί η -χάριν της πολυεθνικής- δριμεία, αναίτια και άκαρδη επίθεση ακόμη και στους απολυμένους της εταιρείας, με κατηγορίες περί… ηχορρύπανσης, ή η αμφισβήτηση ακόμη και της απόλυσής τους με την περιγραφή τους ως «απολυμένοι δήθεν»;
Δυστυχώς, ο «ανεξάρτητος» μέχρι χθες δήμαρχος και ένα μέρος της παράταξής του κατάφεραν να σταθούν δεξιότερα της παράταξης του Σταύρου Καλαφάτη, που προτίμησε την ευθεία κριτική στην εταιρεία για αντεργατική συμπεριφορά.
«Κοκακολισμός»
Δεξιότερα δεν μπορούσε να πάει ο κ. Μπουτάρης, αφού εμφανίστηκε όχι μόνο ως απολογητής της εταιρικής «μεγαλοψυχίας» αλλά ως δήμαρχος των επιχειρηματιών και όχι των πολιτών, ένας απλός port parole της εταιρείας.
«Η Κόκα Κόλα έκανε μια αναδιάρθρωση δομής. Δεν μετέφερε τη δραστηριότητά της στη Βουλγαρία, όπως λένε, αλλά στη Θήβα», είπε, απηχώντας τις θέσεις της εταιρείας. «Και το συνδικάτο ελέγχεται από τον Αρτεμίου, γνωστών πεποιθήσεων… (εννοεί τον Κώστα Αρτεμίου, συνταξιούχο συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, ηλικίας περίπου 75 ετών)».
Για να κλείσει με «τους απολυμένους δήθεν, που κάθονται στην Αριστοτέλους και ηχορρυπαίνουν με τα μεγάφωνα…». Με το τελευταίο ο δήμαρχος όρισε τον «κοκακολισμό» ως ιδεολογικό «ανώτατο στάδιο του μπουταρισμού».
Δεν άκουγε τίποτα ο δήμαρχος. Ούτε τον Γιάννη Δελή, που παρατηρούσε πως «η εταιρεία δεν ασχολείται τυχαία με το θέμα, θέλουν να βάλουν στο χέρι τα αποθέματα νερού… κάνουν μερεμέτισμα δύο σχολείων και φοράνε κοινωνικό προσωπείο», ούτε τη Μαρία Αγαθαγγελίδου, που σημείωνε πως «το πρόγραμμα μπορεί να το κάνει το πανεπιστήμιο ή η ΕΥΑΘ, αυτοί λένε για global, εμείς μπορούμε να δράσουμε local». Ούτε τον Ανδρέα Κουράκη και ούτε, φυσικά, τον Παναγιώτη Αβραμόπουλο: «Το νερό θέλουν, κι εμείς υπογράφουμε συμβόλαιο για συμμετοχή τους στις πηγές νερού, δεν είναι απλά τα πράγματα».
Ακόμη και την έκπληξη με την κριτική από τα δεξιά παρέκαμψε ο δήμαρχος. Ο Εφραίμ Κυριζίδης είπε πως «μας την έδειξε την εταιρική της ευθύνη στη Θεσσαλονίκη η εταιρεία»· και ο Δημήτρης Κούβελας, «εδώ έχουμε ένα σύμφωνο αοριστίας, εγκλωβιζόμαστε σε συνεργασίες με αβέβαιο αποτέλεσμα».
Τίποτα από αυτά δεν είχαν νόημα για τον κ. Μπουτάρη, αφού είχε μαζί του τον αντιδήμαρχο Θανάση Παππά που εισηγούνταν τη συνεργασία με την εταιρεία, και με την επίκληση ότι αν δεν ψηφιστεί «θα φανώ ανακόλουθος, θα εκτεθώ…» ζήτησε «να μη γίνει ιδεολογικό το θέμα» και απάντησε στη δεξιά κριτική: «Είστε και φιλελεύθεροι, αλλά θέλετε και το κουλούρι και το τυρί…».
Δεν βγαίνουν τα... κουκιά
Το κλείσιμο ήταν εξίσου θεαματικό. Οταν δηλώθηκαν οι διαφωνούντες, καταγράφηκαν 14 σύμβουλοι («Λαϊκή Συσπείρωση», «Ανοιχτή Πόλη», «Μένουμε Θεσσαλονίκη» (Κ. Σεβρής, Α. Κουράκης, Π. Αβραμόπουλος, Παπαναστασίου), ενώ υπέρ της συμφωνίας δώδεκα. Εν ολίγοις, προέκυπτε άνευ προηγουμένου στραπάτσο.
Η πρόεδρος του συμβουλίου Καλυψώ Γούλα δεν προχώρησε σε καταμέτρηση, είπε ότι αυτή θα γίνει από τη γραμματεία, κι έτσι με τις ψήφους (άγνωστος αριθμός) των απόντων το τελικό αποτέλεσμα ανακοινώθηκε χθες(!) το πρωί ως υπερψήφιση.
Από την πλευρά των «δήθεν απολυμένων», ο Δημήτρης Αγάς δήλωσε στην «Εφ.Συν.» «τριάμισι χρόνια αγώνα, 2.500 απολυμένοι (400 στη Θεσσαλονίκη) και χωρίς δουλειά, επτά εργοστάσια κλειστά σε όλη τη χώρα. Καλή Ανάσταση, κύριε δήμαρχε, από τους δήθεν απολυμένους…».
