Κολαστήριο αντί για καλύτερο μέλλον

Tην πρώτη φορά που παρέμεινε κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο ήταν 13 χρόνων και ο εγκλεισμός του διήρκεσε 7 μήνες. Ο Κ.Κ., Πομάκος, γεννημένος στην Κομοτηνή, που βρέθηκε στην «Κιβωτό του Κόσμου», «για ένα καλύτερο μέλλον», όπως είπε, τιμωρήθηκε το 2018 με αυτόν τον τρόπο από τη διοίκηση της οργάνωσης επειδή κάπνιζε χασίς με συμμαθητές του. Σε αυτούς τους μήνες, έξω έβγαινε μόνο για να πάει σχολείο -στην Κόνιτσα, διαφορετικό από αυτό που πήγαινε ώς τότε- και, ακόμα και εκεί, δεν επιτρεπόταν να συναναστρέφεται τους συμμαθητές του: «Απομόνωση πραγματική. Εβλεπα μόνο τον παιδαγωγό που είχε βάρδια για να μου φέρει φαγητό. Δεν έβγαινα ούτε για δουλειές».

Στη δομή της Πωγωνιανής παρέμεινε συνολικά 4 χρόνια και στη συνέχεια στις δομές του Βόλου μέχρι την ενηλικίωσή του. Στην Πωγωνιανή, διευθυντής ήταν ο Π.Σ., συγκατηγορούμενος του πατέρα Αντώνιου και, σύμφωνα με τους περισσότερους μάρτυρες που έχουν καταθέσει στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, «δεξί του χέρι». Ο Κ.Κ. χθες έδωσε τον χαρακτηρισμό «ομάδα» στους συνεργάτες του πατέρα Αντώνιου, με τον ιδρυτή της Κιβωτού «επικεφαλής» και όλες τις εξουσίες συγκεντρωμένες στα χέρια του. «Πέρα από την εντολή αυτού του ανθρώπου δεν γινόταν τίποτα. Ούτε να μετακινήσουμε αυτό εκεί».

Στον Βόλο παρέμεινε και εκεί σε απομόνωση μέχρι την ημέρα που ενηλικιώθηκε, σε ένα παράσπιτο της δομής. Αυτή η δεύτερη απομόνωσή του ήρθε με αφορμή την καταγγελλόμενη κλοπή δεκάδων χιλιάδων ευρώ από τις εγκαταστάσεις της οργάνωσης, που οδήγησε την υπόθεση στην αστυνομία, η οποία αποφάνθηκε πως εκείνος ήταν ο υπαίτιος. Το δικαστήριο γι’ αυτή την υπόθεση δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι αθώος και πως οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν, μαζί με άλλα δύο παιδιά, τον χτύπησαν για να πάρουν βίαια την ομολογία του. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Κ.Κ., ωστόσο, η διοίκηση πήρε τον νόμο στα χέρια της και αποφάσισε να τον υποβάλει σε μία άτυπη φυλακή:

«Είχα ένα κρεβατάκι στο πάτωμα, για να μπορώ να κοιμάμαι. Είχαν κλειδώσει την τουαλέτα γιατί είχε ένα παράθυρο και φοβόντουσαν μήπως φύγω από εκεί. Και να μπορούσα να φύγω από το παράθυρο, θα με βλέπανε τα παιδιά και θα ήταν πιο σκληρή η τιμωρία μου. Τους είπα ότι δεν γίνεται να μην έχω τουαλέτα, μου την άνοιξαν μετά από κάποιες βδομάδες».

Πέρα από το γεγονός πως αναδεικνύεται η έλλειψη μηχανισμών εποπτείας και ελέγχου των παιδικών ιδρυμάτων -κοινωνικός λειτουργός πήγε στη δομή μόνο για το θέμα της κλοπής- από τη μαρτυρία του Κ. διαφαίνεται και η απραξία των εργαζομένων που απέστρεφαν το βλέμμα στις «παιδαγωγικές» μεθόδους που εφαρμόζονταν.

Σωματική βία

Μόνο δεκαπέντε μέρες πριν από την ενηλικίωσή του και το φευγιό του από την οργάνωση, αντέδρασαν οι εργαζόμενοι. Και αυτό γιατί μετά την απομόνωση και την υποχρέωση σε βαριές εργασίες, ήρθε και η σωματική βία, όπως αφηγήθηκε. «Το βράδυ ήρθαν ο Π. και ο Α. [κατηγορούμενοι]. Με ξύπνησαν με κλοτσιά, μου είπαν ότι πήρα κάτι που τους ανήκει, τα χρήματα δηλαδή. Εγώ είπα ότι έχω μιλήσει στην αστυνομία και ο Π.Σ. μου είπε ότι θα με σκοτώσει αν δεν τους πω πού είναι τα λεφτά. Με χτύπησαν τόσο που πρήστηκε το πρόσωπό μου. Μετά βρήκαν κάτι πετρούλες που είχα στο δωμάτιο για να παίζω και με χτυπούσαν και με αυτές. Δεν ξέρω πόσο κράτησε, ένιωθα ότι ήταν ώρες, αλλά μπορεί να ήταν 20-30 λεπτά».