Καθ’ όλη τη διάρκεια των περίπου έξι ωρών που απολογούνταν χθες η Ρούλα Πισπιρίγκου στο βήμα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, ήταν σαφές πως είχε προετοιμαστεί εδώ και καιρό για τη στιγμή που θα απευθυνθεί η ίδια σε τακτικούς και λαϊκούς δικαστές.
Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο που «τρέχει» η δίκη για την ανθρωποκτονία της 9χρονης Τζωρτζίνας με κεταμίνη, η έδρα έχει ακούσει πολλά για την 35χρονη, κυρίως μέσα από τις καταθέσεις του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων όπου νοσηλεύτηκε το παιδί, οι οποίες απασχόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της ακροαματικής διαδικασίας που ξεκίνησε τον περασμένο Ιανουάριο.
Αν και στην προηγούμενη συνεδρίαση του δικαστηρίου αφιέρωσε τον χρόνο που είχε για να περιγράψει τη σχέση που είχε με την κόρη της, η ίδια επέλεξε χθες να ξεδιπλώσει τους υπερασπιστικούς της ισχυρισμούς μέσω της αφήγησης: περιγράφοντας λεπτομερώς τα διαστήματα των νοσηλειών, έκανε εκτενή αναφορά στη σχέση που είχε με τους νοσοκομειακούς γιατρούς και τις μεταπτώσεις της υγείας της Τζωρτζίνας. Δεν ανέφερε ούτε μία φορά την ουσία κεταμίνη που, σύμφωνα με το βούλευμα, χορήγησε για να σκοτώσει το παιδί.
Ανά διαστήματα σταματούσε την αφήγηση είτε για να σχολιάσει με δυσμένεια τη στάση των γιατρών, υποστηρίζοντας με σαφήνεια πως ο θάνατος του παιδιού ήταν αποτέλεσμα ιατρικής αμέλειας, είτε για να διαβάσει ρεπορτάζ και διαρροές των ημερών της προφυλάκισής της προκειμένου να τα αποδομήσει. Η απολογία επικεντρώθηκε σε τρία βασικά σημεία:
Οι γνωματεύσεις
Από την αρχή της νοσηλείας του παιδιού στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο μέχρι τη διακομιδή του στο «Ωνάσειο», η κατηγορούμενη υποστήριξε πως στην πραγματικότητα ποτέ δεν πήρε σαφή απάντηση για τους λόγους της επιδείνωσης της υγείας της Τζωρτζίνας – ή, ακόμη και αν έπαιρνε, το επόμενο περιστατικό του παιδιού αναιρούσε την προγενέστερη γνωμάτευση των γιατρών. Τις πρώτες μέρες νοσηλείας της Τζωρτζίνας, όταν παρουσίαζε τρέμουλο και πόνους στην πλάτη και την κοιλιά, οι γιατροί θεώρησαν πως επρόκειτο για ψυχοσωματικά συμπτώματα.
Αργότερα, η ιατρική διάγνωση, κατά τα λεγόμενά της, ήταν ίωση και γαστρεντερίτιδα και μετά πνευμονία. Οταν το παιδί έπαθε την πρώτη ανακοπή, η διάγνωση ήταν καρδιακό πρόβλημα και όταν μεταφέρθηκε στο «Ωνάσειο» για να του χορηγηθεί βηματοδότης, ο αρμόδιος γιατρός μίλησε για πιθανότητα νευρολογικού προβλήματος.
Η ίδια άφησε σαφείς αιχμές για αδιαφορία μελών του προσωπικού των νοσοκομείων. Ανέφερε μάλιστα πως συχνά την άφηναν στο σκοτάδι για την πορεία της υγείας της μικρής Τζωρτζίνας, ενώ σχολίασε πως γιατροί που κατέθεσαν ανέφεραν διαγνώσεις και ιατρικές ορολογίες που άκουγε για πρώτη φορά στο δικαστήριο.
Οι πιο βαριές αιχμές όμως ήταν κατά του επικεφαλής της ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, ο οποίος είναι και βασικός μάρτυρας κατηγορίας στην παρούσα δίκη. Η κατηγορούμενη υποστήριξε πως, αν και «ήταν η ζωή του παιδιού μου στα χέρια του» και ότι τον «είχε Θεό μέχρι την τελευταία στιγμή», ήταν εκείνος πίσω από διαρροές σε ΜΜΕ, αφού συνομιλίες που είχε το ζευγάρι μαζί του κατά τη νοσηλεία του παιδιού διέρρευσαν αργότερα ως ηχογραφήσεις σε Μέσα για να χτίσουν το προφίλ της διαταραγμένης και απαθούς μητέρας.
«Να με ηχογραφεί και να διακινεί τους διαλόγους σε εκπομπή;» διερωτήθηκε. «Μετά βγήκαν κάποια πρωτοσέλιδα για το σύνδρομο Μινχάουζεν, πριν καν συλληφθώ. Αυτόν τον ισχυρισμό τον άκουσα πρώτη φορά επίσημα από τον συγκεκριμένο γιατρό στο δικαστήριο».
«Ψυχρή μάνα»
Η κατηγορούμενη υποστήριξε πως ο εντατικολόγος του Ρίου «είχε πιάσει όλη την εντατική, τους γιατρούς μέχρι και στο “Ωνάσειο”. Δεν ήξερα ότι είχε φτιάξει από πίσω μου μία ιστορία για το σύνδρομο», ενώ ισχυρίστηκε πως ο ίδιος την είχε χαρακτηρίσει «την πιο ψυχρή μάνα που έχει δει». «Είχα νοσηλεύτριες να σχολιάζουν τα νύχια μου και τον κ. Ηλιάδη να σχολιάζει πως φοράω άρωμα στο νοσοκομείο. Ελεγα: με αυτά ασχολείστε;».
Ο ισχυρισμός της «ψυχρής μάνας» που δεν έκλαψε ποτέ στο νοσοκομείο πολλές φορές έχει αναφερθεί στο δικαστήριο και, προσπαθώντας να τον αποδομήσει, η ίδια τόνισε πως είχε χάσει ήδη δύο παιδιά: «Οταν μου είπε ο κ. Ηλιάδης πως δεν κλαίω, του είπα, “γιατρέ, μέσα στο νεκροταφείο έχω μάρμαρα από δύο παιδιά, εκεί πάω και κλαίω. Εδώ που την κοιτάω και την πιάνω δεν θα κλάψω. Θυμάμαι, του είπα “είμαι παγοκολόνα”. Ετσι τα έφερε η ζωή. Το τι κάνω όταν κλείνει η πόρτα της εντατικής και φεύγω δεν το ξέρει κανείς».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας