Ωρες στη θάλασσα αβοήθητη

Επί έξι ώρες παρέμεινε αβοήθητη στα ανοιχτά της θάλασσας η Σουμέλα Χατζηλαζαρίδου το βράδυ της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018. Η 65χρονη διένυε την πρώτη μέρα των διακοπών στο εξοχικό της, όταν αντιλήφθηκε τη φωτιά που είχε ξεσπάσει στην περιοχή.

Επιβίωσε βρίσκοντας καταφύγιο στα σκοτεινά νερά της Αργυράς Ακτής, με μοναδικό της στήριγμα άλλους που σαν εκείνη κατευθύνθηκαν στη θάλασσα. «Αγαπούσα τη θάλασσα. Πλέον τη φοβάμαι. Φοβάμαι το σκοτάδι, φοβάμαι τη σιωπή. Κάποιες φορές μπαίνω μόνη μου στη σιωπή. Οταν συγχύζομαι, σταματάω να ακούω, είναι συναισθηματική κώφωση μου έχουν πει οι γιατροί» είπε χθες, ανακαλώντας στιγμές οδύνης μέχρι να φτάσει στη στεριά.

«Οταν έφτασα στην Αργυρά Ακτή μαζί με τους γείτονές μου, χαθήκαμε. Ηταν τόσος ο κόσμος στη θάλασσα που δεν τους έβρισκα. Είχε κατέβει όλος ο Βουτζάς κάτω. Εκσφενδονίζονταν πυρωμένα σίδερα, τέντες, υπήρχαν εκρήξεις από τα υγραέρια των μαγαζιών. Δεν βλέπαμε τη στεριά. Ξαφνικά ήμουν εντελώς μόνη μου. Αρχισα να κολυμπάω μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα, όλα ήταν μαύρα και επικρατούσε απόλυτη σιωπή» δήλωσε απευθυνόμενη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών.

Ηταν γύρω στις 11 το βράδυ όταν άκουσε φωνές: «Ημουν ήδη πολλές ώρες στη θάλασσα, μέχρι που άκουσα κάποιους να φωνάζουν βοήθεια. Φώναζα και δεν με βλέπανε. Τελικά βρεθήκαμε. Μας τσιμπούσαν τσούχτρες. Επειδή είμαι αλλεργική, τους είπα να με αφήσουν πίσω αν χρειαστεί. Ενα κορίτσι έπαθε κρίση πανικού και είχε κοκαλώσει. Την πήρα μαζί μου και την έσερνα. Κάποια στιγμή ήρθαν επάνω μου ξύλα. Ετσι νόμιζα, αλλά δεν ήταν ξύλα. Ηταν πτώματα» συνέχισε.

«Ελεγα ότι είμαστε τόσο κοντά στη Ραφήνα που τώρα θα έρθουν να μας σώσουν». Ομως, όπως είπε, κανείς δεν ήρθε - μέχρι που τους βρήκαν Αιγύπτιοι ψαράδες οι οποίοι είχαν καταφτάσει από την Εύβοια: «Αυτοί οι άνθρωποι μας φέρθηκαν με εξαιρετική ευγένεια. Μας φρόντισαν, μας έδωσαν τηλέφωνο να έρθουμε σε επαφή με τους δικούς μας».

Βοήθεια από απλούς πολίτες δέχτηκε και ο Γιώργος Πολυμερόπουλος, ο οποίος βρέθηκε μαζί με τα παιδιά και την εγκαυματία μητέρα του σε έναν κολπίσκο προσπαθώντας να ξεφύγουν από το θερμικό κύμα. Επειτα από πολύωρες εκκλήσεις για βοήθεια, έκανε σινιάλο με έναν φακό σε ένα καΐκι. «Τελικά ήρθε μια κοπέλα με ένα σωσίβιο. Της είπα να πάρει τη μητέρα μου και πως πρέπει να ξανάρθει για τα παιδιά». Ιδιώτες ήταν και εκείνοι που τελικά τους οδήγησαν από τη Ραφήνα σε νοσοκομεία της Αθήνας.

Στο βήμα του μάρτυρα βρέθηκε και η Χριστιάνα Φράγκου, στο κτήμα της οποίας έχασαν τη ζωή τους 26 άνθρωποι αναζητώντας διαφυγή προς τη θάλασσα, αλλά σώθηκαν άλλοι 40.

Oπως είπε, ενώ στην αρχή προσπάθησε με την οικογένειά της να διαφύγει οδικώς, τελικά εγκλωβίστηκε μαζί με άλλους οδηγούς και πολλοί κατέφυγαν προς το οικόπεδό της που οδηγούσε σε γκρεμό: «Οσοι πέσαμε στη θάλασσα διασωθήκαμε από το θερμικό κύμα λόγω της τεράστιας υψομετρικής διαφοράς. Ηταν καθήκον μας να σώσουμε τους κατοίκους, αν και δεν καταφέραμε να σώσουμε τους 26 που δεν πρόλαβαν να πέσουν στη θάλασσα. Σώσαμε όμως άλλους 40». Και κατέληξε: «Μας κατηγόρησαν ως καταπατητές. Το κράτος έχει καταστήσει τους πολίτες ομήρους σε μια ψευδή συνθήκη. Είναι άθλιο και χυδαίο να επιτίθενται σε ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους και την περιουσία τους».