«Παίχτηκε θέατρο, ενώ ήξεραν ότι υπήρχαν νεκροί»

Μάρτυρες που συγκλονίζουν με τις καταθέσεις τους και αποδεικνύουν ότι οι πληγές από την πυρκαγιά στο Μάτι είναι ακόμα ανοιχτές. Ο ένας μετά τον άλλον περιγράφουν την απόγνωση, την ανοργανωσιά και το πόσο τυχαίο ήταν να βγεις ζωντανός ή να πεθάνεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Εικόνες φρίκης που στιγμάτισαν όσους επέζησαν και το μόνο που τους μένει είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Το σπίτι του Αλέξανδρου Φλώρου είναι στα 600 μέτρα από την ακτή. «Μπήκαμε στη θάλασσα, κάποια στιγμή χάσαμε τη στεριά, δεν βλέπαμε. Κολυμπούσαμε, προσπαθούσαμε να μείνουμε ενωμένοι, ο αέρας δυνάμωνε όσο περνούσε η ώρα. Επεφταν σπίθες, κουκουνάρια στο νερό. Κάποια στιγμή δυσκόλεψαν τα πράγματα πάρα πολύ. Ακούγαμε τα αεροπλάνα και νομίζαμε ότι έρχονταν να μας σώσουν, φωνάζαμε “βοήθεια”. Κάποια στιγμή η γυναίκα μου λέει “αυτό ήταν!”.

»Μετά από πολλές ώρες είδαμε κάτι φώτα. Είχαμε φτάσει κοντά στο λιμάνι της Ραφήνας, ήταν φώτα πλοίου. Ερχόταν ένα ψαροκάικο. Μας έριξε φως με φακό, μετά μια κουλούρα. Η γυναίκα μου είχε πάθει υποθερμία, τα παιδιά είχαν γίνει μπλε. Μας έδωσαν κουβέρτες. Είδα έναν παππού να επιπλέει στη θάλασσα... Ανέσυραν μια γυναίκα, της έκαναν ανάνηψη, δεν τα κατάφερε... Μας έβγαλαν στην ακτή, από το σοκ δεν θυμόμασταν να πάρουμε τηλέφωνο κάποιον δικό μας... Δεν βλέπαμε καλά, στην ακτή φαίνονταν κάποια ασθενοφόρα. Εκεί είδαμε πλαστικές σακούλες μαύρες που τις έκλειναν...».

Ο Ιωάννης Χατζηαθανασίου έχασε την αδελφή του που έμενε στο Κόκκινο Λιμανάκι. Ο ίδιος είναι κάτοικος Ραφήνας και την επόμενη ημέρα πήγε στο σπίτι της αδελφής του. «Ηταν κατεστραμμένο. Είδα μετά το αυτοκίνητο με τα κλειδιά μέσα και με βαλίτσες φορτωμένο να έχει καεί...».

«Δεν υπήρχε συντονισμός, καμία υπηρεσία δεν λειτούργησε», κατέθεσε ο Κωνσταντίνος Χατζησταματίου, ο οποίος υπέστη εγκαύματα τέταρτου βαθμού και υποβλήθηκε σε πολλαπλά χειρουργεία. «Είχαμε επιστρέψει από το μπάνιο στο σπίτι μας. Γύρω στις 17.30 υπήρχαν καπνοί, στις 18.00 άρχισαν να πέφτουν μεγάλες καύτρες. Είδα τη φωτιά μέσα στην αυλή μας. Στις 18.10 είχε κοπεί το ρεύμα. Πήρα την οικογένειά μου και φύγαμε προς την παραλία.

»Η νύφη μου κάθε ένα τέταρτο λιποθυμούσε, είχε επηρεαστεί το αναπνευστικό της, εκτός από τα εγκαύματα που είχε. Εψαχνα να βρω νερό να της δώσω, σε αυτήν και στον εγγονό μου. Είδα παρκαρισμένα πυροσβεστικά να κοιτάνε τη φωτιά. Στις 18.45 βγήκε στη τηλεόραση ο δήμαρχος Ραφήνας και είπε ότι δεν κινδυνεύουμε από τη φωτιά, ότι πάει προς τον Διόνυσο και ότι μπορούμε να κυκλοφορούμε με τα αυτοκίνητά μας. Αν δεν βλέπαμε τον καπνό θα είχαμε καεί. Δεν μας ενημέρωσε κανείς».

Ο Αριστείδης Χερουβείμ έχασε μέσα στις φλόγες τη μητέρα του, την αδελφή του και τις δυο ανήλικες ανιψιές του. Η κατάθεσή του ήταν καθηλωτική και πολύ συγκινητική, καθώς περιέγραψε την τρομακτική αγωνία του επί ώρες όταν, από το σπίτι του στην Αθήνα, προσπαθούσε με δεκάδες τηλεφωνήματα να μάθει νέα τους, χωρίς κανένας να ξέρει να του πει το παραμικρό.

«Καμένοι σε κοινή θέα»

Ωσπου «γύρω στις 2 το πρωί έφτασα στο σπίτι της αδελφής μου. Ηταν ανοιχτό. Δεν βρήκα κανέναν μέσα, το αυτοκίνητο της αδερφής μου ήταν στο σπίτι. Στα 50 μέτρα είδα κάποιες σορούς σκεπασμένες με ένα λευκό σεντόνι. Απέναντι ακριβώς [από τις σορούς] ήταν ένα ζευγάρι. Ηταν εντελώς καμένοι σε κοινή θέα, χωρίς να είναι καν καλυμμένοι. Οι αστυνομικοί μού είπαν ότι κάτω από το σεντόνι ήταν δυο γυναίκες και δυο παιδιά.

»Κατάλαβα ότι ήταν οι δικοί μου συγγενείς. Αλλά μου είπαν ότι ήταν νεαρές γυναίκες. Ζήτησα να κάνω αναγνώριση. Εκεί υπήρχε μια δυσκολία γιατί αφενός δεν είχαν γάντια και αφετέρου είπαν ότι δεν ήθελαν να διαταράξουν το σκηνικό του εγκλήματος. Τελικά τα καταφέραμε, αναγνώρισα την αδερφή μου, τη μητέρα μου και το ένα παιδάκι. Το άλλο ήταν πολύ καμένο. Οι σοροί ήταν άσπρες... Εσβησαν τα παιδιά με πυροσβεστήρα... Αυτό επιτρέπεται; Αυτό έγραψαν στην αναφορά τους οι αστυνομικοί, ότι εντόπισαν τις σορούς και άδειασαν τον πυροσβεστήρα του περιπολικού».

Ο μάρτυρας οργισμένος κατέθεσε πως «κάποιοι από τους κατηγορούμενους θα έπρεπε να είναι στη φυλακή και σίγουρα όλοι, την επόμενη ημέρα, θα έπρεπε να είχαν ξηλωθεί από τις θέσεις τους» και αναφέρθηκε σε όσα έγιναν εκείνη τη νύχτα με την πολιτική ηγεσία και τη σύσκεψη στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής και «όλο αυτό το θέατρο που παίχτηκε ενώ ήξεραν ότι υπήρχαν νεκροί».

Ευχήθηκε να μη ζήσει κάποιος όσα έζησε ο ίδιος. «Δεν γνωρίζουν πώς είναι να μαζεύεις μισοκαμένα παιχνίδια από τον κήπο. Να πρέπει να αξιολογήσεις τι από τα πράγματα των κοριτσιών θα πρέπει να πετάξεις και τι να δώσεις. Οσοι μείναμε πίσω ζούμε ένα μαρτύριο. Υπάρχουν άνθρωποι εδώ σαν και εμένα που πρέπει να μας προστατεύσετε, εμείς είμαστε τα θύματα, κυρία πρόεδρε».

● Η δίκη συνεχίζεται σήμερα.