Καταγγελία για επίθεση χρυσαυγιτών σε Έλληνα νεαρό στον Πειραιά

Απρόκλητη επίθεση εναντίον νεαρού στον Πειραιά από μέλη της Χρυσής Αυγής καταγγέλλει η Κατερίνα Μ. Καλογερά. Η επίθεση έγινε το απόγευμα του Σαββάτου (14/3) σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους του Πειραιά, ενώ στην καταγγελία περιγράφονται και τα τραγελαφικά επεισόδια που διαδραματίστηκαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου κατέφυγε ο νεαρός για να υποβάλει μήνυση, αλλά και στο νοσοκομείο. όπου πήγε για τις πρώτες βοήθειες.

Κι όλα αυτά μόλις ένα μήνα πριν από την έναρξη της δίκης της Χ.Α αλλά και δύο μέρες πριν από ανάρτηση στο μπλογκ της οργάνωσης που εξισώνει το bullying με φόνο.

Η καταγγελία της κ. Καλογερά, με επιστολή της στον Τύπο, έχει ως εξής:

«ΟΙ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΗΣ ΚΑΘ’ ΟΛΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ"»

Περπατάς στο δρόμο ανυποψίαστος για να πας στη δουλειά σου, για να δεις τους φίλους σου ή γιατί απλά σ’ αρέσει να περπατάς, φορώντας τα ρούχα που γουστάρεις, έχοντας κόψει τα μαλλιά σου έτσι όπως γουστάρεις, και γιατί όχι, άλλωστε σ’ ελεύθερη χώρα ζούμε. Έτσι νόμιζες τουλάχιστον. Και ξαφνικά βρίσκεσαι στο έδαφος, να σε κλωτσάνε, να σε βρίζουν, να σου πατάνε το χέρι, ενώ μέσα σ' αυτά τα λίγα λεπτά που χτυπάνε το κεφάλι σου στην άσφαλτο, προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει λάθος και γιατί σου συμβαίνει αυτό που σου συμβαίνει.

Ο ανιψιός μου είναι φοιτητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Tο Σάββατο το βράδυ ξεκίνησε από το σπίτι του για να συναντήσει τους φίλους του. Πέρασε από την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου έξω από το ξενοδοχείο Savoy στον Πειραιά, όπου, όπως έμαθε αργότερα, είχε εκδήλωση η πολιτική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Όταν πέρασε από εκεί δεν γνώριζε ούτε τον λόγο που ήταν μαζεμένος κόσμος έξω από το ξενοδοχείο, ούτε για την εκδήλωση, προχωρούσε για να πάει στη στάση εντελώς ανυποψίαστος.

Ξαφνικά ένα χέρι αρχίζει να τον χτυπάει στον ώμο και ένας τύπος να τον ρωτάει "τι μαλλί είναι αυτό, ε;, τι είσαι εσύ;" Το παιδί δεν απαντάει και συνεχίζει την πορεία του, ο τύπος γίνετε πιο επιθετικός: "τι είσαι εσύ ρε, αντιφασίστας ή αναρχικός;". "Δεν ασχολούμαι μ’ αυτά" απαντάει ο ανιψιός μου, αλλά ο τύπος επιμένει: "τι είσαι εσύ, αντιφασίστας ή αναρχικός;"

"Ηρέμησε" του λέει ο μικρός και τα αίματα άναψαν, ο τύπος τοΎ ρίχνει την πρώτη μπουνιά ενώ αρχίζουν να μαζεύονται κι άλλοι (6, 7). Ο μικρός καταλαβαίνει ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση και προσπαθεί να ξεφύγει, τον κυνηγούν, τον πιάνουν, του χτυπάνε το κεφάλι σε κάτι κάγκελα, μετά τον ρίχνουν κάτω και αρχίζουν να τον βρίζουν, να του πατούν το χέρι και να τον κλωτσάνε στα πλευρά, κι αφού εκτονώθηκαν, τον παρατούν και φεύγουν.

Ο μικρός σηκώθηκε και αιμόφυρτος πήγε στη στάση, όπου δυστυχώς όσοι ενήλικες συμπολίτες μας βρισκόταν εκεί, ούτε που γύρισαν να τον κοιτάξουν, για βοήθεια ούτε κουβέντα βέβαια, αντιθέτως γύρισαν την πλάτη από την άλλη. Μόνο μερικά 18Άρικα έτρεξαν να τον βοηθήσουν, να του δώσουν νερό και μαντήλια για να σταματήσει το αίμα. Όσο για τους χουλιγκάνους της πολιτικής οργάνωσης, συνέχισαν ανενόχλητοι τη συμμετοχή τους στην εκδήλωση.

Η δεύτερη πράξη αυτού του έργου συνεχίστηκε στο αστυνομικό τμήμα που πήγαμε για να κάνουμε μήνυση. -Αλλοδαπός είναι το παιδί; -Έλληνας είμαι. Έχει σημασία; -Ναι γιατί αφού δεν είναι αλλοδαπός δεν είναι ρατσιστική βια. -Φυσικά και είναι ρατσιστική βια. Η ρατσιστική βια δεν έχει να κάνει μόνο με τη χώρα προέλευσης. -Όχι όχι δεν είπα αυτό, φυλετικά εννοώ. -Τι εννοείτε φυλετικά; Τον χτύπησαν επειδή δεν ανέχθηκαν τη διαφορετικότητά του. -Ναι, φυσικά. Δηλαδή, απλά για να δω αν θα κάνετε εδώ την καταγγελία ή αλλού. Σου την πέσανε πολλοί; -6-7 άτομα. (Αρχίζουν τα τηλέφωνα με τους ανώτερους) -Και Έλληνας είπαμε ότι είσαι, έτσι; -Ναι. -Όχι, Έλληνας είναι, κύριε διοικητά, ε έτσι; Έχω εδώ την ταυτότητά του. Ναι, αλλά ούτε και ο Φύσσας ήτανε αλλοδαπός (κύριε διοικητά).

Πράξη τρίτη στο νοσοκομείο -Ποιος σε χτύπησε; -Η Χρυσή Αυγή. -Πώς έγινε; -Είχαν εκδήλωση εδώ στο Savoy στον Πειραιά. -Τους τσίγκλισες; -Όχι. -Τι έκανες; -Απλά περνούσα. -Και; -Δεν τους άρεσε το λουκ μου. -Ποιο λουκ; -Ξέρω εγώ το μαλλί μου. -Άντε ρε, σοβαρά; Κοίτα να δεις, καλά ακούμε ότι χτυπάνε αλλοδαπούς, κανένα γύφτο, αλλά και Έλληνες; (ο ανιψιός μου έχει γουρλώσει τα μάτια και κοιτάει τους γιατρούς) -Κι αυτούς που τους χτυπάνε δηλαδή όλα καλά; -Όχι ότι είναι σωστό, αλλά πού να φανταστεί κανείς ότι βαράνε κι Έλληνες. Πονάς; -Ναι. -Ίσως έχεις μερικά ραγίσματα δεν φαίνεται καθαρά, αλλά φίλε μου να κουρευτείς. -Τι εννοείται να κουρευτώ; -Κόψε το μαλλί ή άφησέ το να μακραίνει. -Γιατί; -Να κουρευτείς, να κουρευτείς. -Μα νόμιζα ότι είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε εμείς πώς θέλουμε να κουρευόμαστε ή να ντυνόμαστε. -Να κουρευτείς, άκου με που σου λέω.

Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποια πράξη τελειώνει αυτός ο εφιάλτης, αν τελειώνει ποτέ. Ο ανιψιός μου δεν θα το κουρέψει το μαλλί, γιατί δεν έχει μάθει να του υπαγορεύει κανείς το τι θα κάνει, ποιος θα είναι και πώς πρέπει να φαίνεται, δεν έχει μάθει, ευτυχώς, να του καλουπώνουν την Ελευθερία του. Είμαι σίγουρη όμως ότι αυτό που έζησε δεν θα το ξεχάσει εύκολα, ότι θα περάσει πολύς καιρός πριν ξαναπερπατήσει στο δρόμο χωρίς να κοιτάει πίσω του με τον φόβο ότι κάποιος, από το πουθενά, θα του την πέσει ξανά.

Ξέρω ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ ότι στα μάτια των "ελεύθερων και δημοκρατικών" συμπολιτών του είδε την αδιαφορία τους, την αδράνειά τους, την προδοσία τους. Γιατί όλοι μας τον έχουμε προδώσει, με την ανοχή μας σ’ αυτές τις πρακτικές, με την ψήφο μας σε πολιτικές οργανώσεις με φασιστική νοοτροπία, με την αδυναμία μας να κλείσουμε την πόρτα στον χουλιγκανισμό του φασισμού και την τρομοκρατία που κάποιοι θέλουν να μας επιβάλουν.

Τους δίνουμε την ανοχή μας, την ψήφο μας, ίσως γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα τι είναι το διαφορετικό που ενοχλεί αυτά τα φασίζοντα ανθρωποειδή που αποκαλούν τους εαυτούς τους πατριώτες και ότι αύριο-μεθαύριο ίσως να είμαστε εμείς το διαφορετικό που φοβούνται. Ο ανιψιός μου γνώριζε για τα αίσχη των ναζί μόνο από την ιστορία, είμαι σίγουρη όμως ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ το αίσχος που βίωσε από τους νεοναζί.

Κι αν εμείς, ως κοινωνία, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τέτοιους εφιάλτες και τέτοια βιώματα, τότε έχουμε αποτύχει συνολικά. Έχουν αποτύχει οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κυβερνήσεις, οι δικαστές, τα κόμματα, οι ακτιβιστές, οι απλοί πολίτες και όλοι όσοι συνεχίζουν να μένουν απαθείς, να μην αντιστέκονται ενεργά, να κλείνουν τα μάτια σε τέτοια περιστατικά. Γιατί ήδη μετράμε θύματα και αν περιμένεις να αντιδράσεις μόνο όταν θύμα θα γίνει το δικό σου το παιδί, τότε ίσως να είναι πολύ αργά.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ Μ. ΚΑΛΟΓΕΡΑ».