Ιστορίες ενσωμάτωσης: Οι περιπέτειες του Μούσα

Η «Εφ.Συν.» αναδημοσιεύει σε τακτικά διαστήματα από το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων ιστορίες προσφύγων και μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα και, με όλες τις ευκολίες και τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, έχουν καταφέρει να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.

Ο Μούσα μάς υποδέχεται στην πόρτα του σπιτιού του με ένα φιλόξενο χαμόγελο. Το σπίτι του χαρακτηρίζεται από υψηλή αισθητική και ευταξία. Στο σαλόνι μάς σερβίρει τσάι με ιεροτελεστία που προδίδει παράδοση. Οι κινήσεις του, καθώς σερβίρει, δείχνουν απόλυτα μεθοδικές. Ο ίδιος, άλλωστε, είναι ένας άνθρωπος συγκροτημένος, μετρημένος στους λόγους του και ακριβοθώρητος στο χαμόγελό του.

Είναι 28 ετών. Παντρεύτηκε πολύ πρόσφατα την αγαπημένη του Ίλια και σήμερα ζουν στην Κυψέλη. Πολύ πρόσφατα εξελέγη πρόεδρος της κοινότητας της Ακτής Ελεφαντοστού στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε στη Σένφρα της Ακτής Ελεφαντοστού. Από την πατρίδα του έφυγε το 2012 μετά και από την πολιτική κρίση που συντάραξε τη χώρα. Το 2010–2011 η Ακτή Ελεφαντοστού πήγε σε εκλογές μετά από 10 χρόνια. Ο Laurent Gbagbo, πρόεδρος της χώρας από το 2000, κέρδισε τις εκλογές, όμως η αντιπολίτευση δεν αναγνώρισε το αποτέλεσμα. Ο Alassane Ouattara, αρχηγός της αντιπολίτευσης, αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος και μοιραία η σύγκρουση πήρε διαστάσεις εμφυλίου…

«Τον Ιούλιο του 2012 έφυγα από την πατρίδα μου. Έφυγα από την πατρίδα μου λόγω της πολιτικής κατάστασης. Περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη και έπρεπε να φύγω. Ήταν δύσκολη η απόφασή μου. Μετά από εκείνες τις εκλογές καταλήξαμε με δύο προέδρους. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης (σ.σ. Ouattara) ανακήρυξε τον εαυτό του πρόεδρο παρ’ όλο που έχασε. Ο εκλεγμένος πρόεδρος (σ.σ. Gbagbo) δεν το δεχόταν. Οπότε καταλήξαμε σε σύγκρουση. Δύο πρόεδροι για πέντε μήνες στη χώρα.

»Οι υποστηρικτές των δύο άρχιζαν να αλληλοσκοτώνονται. Εάν δεν ήσουν με το μέρος του ενός, ήσουν αυτομάτως με το μέρος του άλλου. Όταν ξέσπασε η βία, μου έκαψαν το μαγαζί και το αυτοκίνητο. Δεν μπορούσα πια να μείνω, δεν ήμουν ασφαλής. Ήμουν, μόλις, 22 ετών. Έφυγα μόνος, γιατί είχα ήδη χάσει την οικογένειά μου. Τη μητέρα μου και τον πατέρα μου.»

Ταξίδι μακριά από την Ακτή Ελεφαντοστού

«Πήγα στην Κωνσταντινούπολη. Είχα visa για να ταξιδέψω και έμεινα εκεί για δύο εβδομάδες. Έπειτα αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα. Ήθελα να νιώθω ασφαλής. Πήγα στην Κωνσταντινούπολη με το σκεπτικό πως κάποια στιγμή, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, θα επιστρέψω πίσω. Όμως εάν είσαι μαύρος ή ξένος, είναι δύσκολο να ζεις στην Τουρκία. Δεν ένιωθα πως η Τουρκία είναι καλή χώρα για μένα. Έτσι αποφάσισα να πάω στην Ελλάδα.

»Η τούρκικη αστυνομία με σταμάτησε στα σύνορα και με συνέλαβε. Με κράτησαν για μία εβδομάδα επειδή δεν είχα χαρτιά. Με άφησαν όταν κατάλαβαν ότι προέρχομαι από μια χώρα που έχει πραγματικά προβλήματα.

»Έφτασα στα παράλια. Εκεί, ήταν ένα καραβάνι με πρόσφυγες που ετοιμαζόταν να ανέβει στη βάρκα για να πάει προς Ελλάδα. Δεν πήγα μαζί τους, δεν ήθελα. Έμεινα πίσω και περίμενα… Τελικά αποφάσισα να μπω. Έφτασα μετά από μεγάλη ταλαιπωρία στην Αλεξανδρούπολη. Ήταν 5 Αυγούστου 2012.

»Με συνέλαβε, όμως, η αστυνομία. Το πρωί κι ενώ ήμουν στο κελί, ήρθαν να πάρουν τα στοιχεία μου. Έμεινα στη φυλακή για 7 μήνες. Προσέλαβα δικηγόρο και πήγαμε στο δικαστήριο στην Κομοτηνή. Μου ζήτησαν να αποδείξω ότι είχα προβλήματα στη χώρα μου. Τηλεφώνησα πίσω στην πατρίδα μου και ζήτησα να μου στείλουν πιστοποιητικά. Μετά από επτά μήνες, επιτέλους, αποφυλακίστηκα. Έζησα σε πολύ κακές συνθήκες. Η αστυνομία με συνόδεψε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αλεξανδρούπολης. Από εκεί πήρα το τρένο και ήρθα στην Αθήνα.

»Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ. Ήθελα τον δικό μου χώρο. Ήταν σύνηθες να βλέπεις πολύ κόσμο να μοιράζεται ένα δωμάτιο. Εγώ δεν μπορούσα να μπω σε αυτήν τη διαδικασία. Είχα κάνει κάποιες αποταμιεύσεις και βρήκα έναν χώρο στον οποίο έμεινα για επτά μήνες. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να φύγω από την Ελλάδα. Στη φυλακή οι αρχές δεν μου συμπεριφέρθηκαν σωστά. Επιπλέον το νομικό πλαίσιο δεν προστατεύει πραγματικά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

»Όταν έφτασα στην Αθήνα είδα πολλά αρνητικά βλέμματα πάνω μου. Από τον τρόπο που με κοιτούσαν ένιωθα να ενοχλούμαι, ένιωθα ότι θεωρούμαι ξένος. Περπατούσα στην Κυψέλη και με συλλαμβάνανε τακτικά παρ’ όλο που είχα χαρτιά. Με πήγαιναν στο τμήμα, απλά για να χάσω τον χρόνο μου ενώ είχα δείξει τα χαρτιά μου. Μου συμπεριφέρονταν χωρίς κανέναν σεβασμό. Όλα αυτά με αποθάρρυναν και φυσιολογικά ήθελα να φύγω.»

Η γνωριμία που κράτησε τον Μούσα στην Ελλάδα

«Όλα άλλαξαν όταν γνώρισα την Ίλια. Τη γνώρισα στις 14 Ιουλίου 2014 σε ένα μπαρ στη Γλυφάδα. Εγώ έκανα το πρώτο βήμα. Πήγα να της μιλήσω. Της είπα ότι θέλω να την προσκαλέσω για ένα δείπνο στα McDonalds. Όταν της το πρότεινα ξέσπασε σε γέλια. Μου είπε ότι δεν τρώει από εκεί. Της είπα πως μπορούμε να βρεθούμε εκεί και να πάμε κάπου αλλού. Όμως πάλι δεν τα κατάφερα. Τελικά μου έδωσε το facebook της. Μιλούσαμε για δύο εβδομάδες μέχρι που τελικά βγήκαμε.

»Στο πρώτο μας ραντεβού ομολογώ ότι καθυστέρησα λίγο και εκείνη ήταν πολύ θυμωμένη μαζί μου. Πήγαμε βόλτα προς την παραλία. Μιλούσαμε για ώρες. Μετά επέστρεψα σπίτι. Προσπαθούσα να καταλάβω εάν ήθελε να βρεθούμε ξανά. Όταν ανέβηκα στο λεωφορείο κι εκείνη ήρθε προς το μέρος μου για να με χαιρετήσει, κατάλαβα ότι θα τα ξαναπούμε. Της έστειλα αμέσως μήνυμα ότι πέρασα πολύ καλά μαζί της και ήθελα να την ξαναδώ. Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε ξανά.

»Όταν αγαπάς κάποιον, λες για πάντα. Τον αγαπάς χωρίς φόβο. Η Ίλια είναι καλός άνθρωπος, είναι πολύ έξυπνη, νοιάζεται για τους άλλους, με αγαπάει και μοιραζόμαστε τους ίδιους στόχους και το ίδιο όραμα.»

Η προοπτική που πρέπει να δουν οι Έλληνες

«Δεν νιώθω ότι είμαι πρόσφυγας, δεν νιώθω ότι είμαι μετανάστης. Είμαι, απλά, ένας άνθρωπος με τη δική του ιστορία.

»Θέλω να βοηθήσω στην ενσωμάτωση των Αφρικανών στην ελληνική κοινωνία. Θέλω να φέρω τους ανθρώπους πιο κοντά μεταξύ τους. Θέλω να δείξω στον κόσμο ότι δεν είμαστε αριθμοί, άνθρωποι χωρίς πρόσωπο. Είμαστε άνθρωποι όπως κι εκείνοι. Θέλω να αναδείξω αυτή τη σκέψη. Δουλεύω σκληρά για να τα καταφέρω.

»Η κοινότητα της Ακτής Ελεφαντοστού απαριθμεί περίπου 300 ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα. Το πιο σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε είναι η ενσωμάτωση των ανθρώπων στην κοινωνία. Ο στόχος είναι να πάνε στο ελληνικό σχολείο, να λάβουν την ελληνική παιδεία και να μάθουν τη γλώσσα. Έπειτα να βρουν μια δουλειά εδώ.

»Οι άνθρωποι πρέπει να βγαίνουν έξω και να είναι κοινωνικοί. Να παίζουν ποδόσφαιρο, να ψάχνουν τρόπους, να γνωρίζουν νέους ανθρώπους και να μαθαίνουν μέσα από όλα αυτά. Όταν βγαίνεις έξω και κινείσαι, μαθαίνεις και αργά ή γρήγορα ενσωματώνεσαι. Όταν είσαι στο σπίτι, κλεισμένος, δεν πρόκειται να ενσωματωθείς.

»Σήμερα δουλεύω ως ελεύθερος επαγγελματίας και σχεδιάζω να ανοίξω το πρώτο ιβοριανό εστιατόριο στην Ελλάδα. Από μικρός αποφάσισα να παλέψω για τον εαυτό μου. Σταμάτησα το σχολείο από πολύ νέος γιατί έπρεπε να παλέψω να επιβιώσω.

»Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα και έχει πολλές ευκαιρίες για τους ανθρώπους, όμως το πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες δεν βλέπουν τις ευκαιρίες που έχουν. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να βγουν μπροστά και να παλέψουν για τις ευκαιρίες τους, για τον τόπο τους. Πρέπει να αρπάζεις τις ευκαιρίες. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να φέρουν νέες, καινοτόμες ιδέες. Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. Στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, στην κοινωνία.

»Όσον αφορά το μεταναστευτικό, πρέπει να εγκαταλείψουν τα στερεότυπα και να ακούσουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Να μιλήσουν μαζί τους. Μπορούν να μάθουν πολλά πράγματα από εμάς. Κι εγώ συνεχίζω να μαθαίνω, πρέπει όμως να είμαστε όλοι σε έναν συνεχή διάλογο. Όσο κινείσαι και συνδέεσαι με ανθρώπους, μαθαίνεις και γίνεσαι σοφότερος.

»Βλέπω πολλούς μαύρους που πηγαίνουν στο σχολείο για πολλά χρόνια και συνεχίζουν να μορφώνονται. Όμως, δεν τους βλέπω στη διοίκηση. Κάθε χώρα πρέπει να δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους. Αυτό θα βοηθήσει τη χώρα να πάει μπροστά. Αγαπάμε την Ελλάδα και θέλουμε οι Έλληνες να μας δώσουν την ευκαιρία να συνυπάρξουμε».

Πηγή: Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων