«Το Σκασιαρχείο» (Τεύχος Δεκεμβρίου 2024)

3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Εχουμε ανάπηρους στην Ελλάδα;

Σήμερα 3 του Δεκέμβρη είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Αναπηρίας. Αφιερωμένη στις ανάπηρες συμπολίτισσες και ανάπηρους συμπολίτες μας και στα δικαιώματά τους, που μένουν μονίμως στα χαρτιά και διακηρύσσονται με λόγια που τα παίρνει ο αέρας...

Ηρθε λοιπόν στον νου μας κάτι που μας έλεγε ένας καλός συνάδελφος τις προάλλες:

«Κυκλοφορώ χρόνια με ποδήλατο. Και χαίρομαι που επιτρέπεται, εδώ και κάποια χρόνια, να μπαίνουν τα ποδήλατα στο μετρό – στο τελευταίο βαγόνι. Το πρόβλημα είναι ότι στο Μοσχάτο, όπου μένω, τρέχουν όλοι να προλάβουν το τρένο και τα τελευταία βαγόνια είναι πάντοτε γεμάτα, ενώ τα μπροστινά σχεδόν άδεια. Τον πρώτο καιρό επιχείρησα κάποιες φορές να πάω με το ποδήλατό μου πιο μπροστά.

- Κύριε φύλακα, μπορώ να πάω πιο μπροστά στην αποβάθρα, στο πρώτο βαγόνι;

- Οχι, για τα ποδήλατα είναι το τελευταίο βαγόνι. Το πρώτο βαγόνι είναι για τους ανάπηρους.

- Μα... Σας παρακαλώ, βλέπετε τι γίνεται εδώ πίσω... Ενοχλώ και τον κόσμο.

- Είπα! Το πρώτο βαγόνι είναι για τα αναπηρικά αμαξίδια.

Εν τω μεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια, πιστέψτε με, έχω δει όλο κι όλο ένα αναπηρικό αμαξίδιο να επιβιβάζεται στο πρώτο βαγόνι. ΕΝΑ! Πού είναι οι ανάπηροι; Φαίνεται ότι στην Ελλάδα, ευτυχώς, δεν έχουμε ανάπηρους!»

Εχουμε ανάπηρους στην Ελλάδα;

Οι εφημερίδες συχνά-πυκνά γράφουν ότι σχεδόν ο πληθυσμός μιας κωμόπολης αφανίζεται κάθε χρόνο στη χώρα μας από τα δυστυχήματα στους δρόμους. Μία εκατόμβη! Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην κακή οδήγηση και στα θύματα στην άσφαλτο. Πού είναι λοιπόν, οι τραυματίες; Οι ανάπηροι; Γιατί δεν τους βλέπουμε να κυκλοφορούν με τα αμαξίδιά τους στην πόλη;

Ισως, αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, γιατί...

● η πολυκατοικία τους δεν έχει ασανσέρ,

● στην είσοδο υπάρχουν τρία σκαλάκια – ανυπέρβλητο εμπόδιο δίχως βοήθεια,

● στο πεζοδρόμιο δυο πλάκες είναι σπασμένες και λείπουν,

● ο μαγαζάτορας έβγαλε κάτι κούτες... καρέκλες... τραπέζια...

● στην άκρη του πεζοδρομίου κάποιος πάρκαρε στη ράμπα («να, εδώ, πετάχτηκα για λίγο!»)

● το σινεμά, το σχολείο, η καφετέρια, η αίθουσα εκδηλώσεων, δεν έχουν ράμπα (με τις σωστές προδιαγραφές!). Κι αν έχουν ράμπα, δεν έχουν τουαλέτα για ανάπηρους!

● όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, υπάρχει ρατσισμός και προκατάληψη απέναντι στις ανάπηρες/ανάπηρους ανθρώπους,

● στα σχολεία μας δεν κάνουμε όσα πρέπει για να είμαστε σαν κοινωνία εξοικειωμένοι με την εικόνα και την ιδέα της αναπηρίας,

● τέλος, όπως το γράφει, δίπλα, τόσο εύγλωττα, η συγγραφέας Λίλα Πατρόκλου (περιπατητική ανάπηρη με κηδεμόνες και με αμαξίδιο, επί πολλές δεκαετίες) η απάντηση-καρμπόν των διάφορων υπηρεσιών στις διεκδικήσεις των ανάπηρων για το δικαίωμα στην προσβασιμότητα είναι: «Μα γιατί διαμαρτύρεστε; Το πρώτο βήμα έγινε».

Και ώσπου να γίνει το δεύτερο βήμα οι ζωές των ανάπηρων συμπολιτών μας, των αδελφών, των παιδιών μας, περνάνε και φεύγουν με το να κοιτάζουν απ’ το τζάμι τη θλιβερή εικόνα της απέναντι πολυκατοικίας. Αυτή είναι η ζωή τους. Αυτή είναι η αληθινή αναπηρία! Γιατί πόσες φορές θα αγγαρέψεις τους φίλους σου για να μπορέσεις να βγεις από το σπίτι;

Και ώς τότε τα μπροστινά βαγόνια στους συρμούς του μετρό θα μένουν άδεια.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ!

Η Συντακτική Επιτροπή

Βογανάτσης Δαμιανός
Μπαλτάς Μπάμπης
Παπαδόπουλος Χάρης
Σπήτα Βίκυ

►Επικοινωνήστε μαζί μας και στείλτε μας τα κείμενά σας για δημοσίευση στο εξής μέιλ: [email protected]