Ο πόνος, η οδύνη, η δυστυχία, ο θρήνος των ζωντανών πλασμάτων, ανθρώπων και ζώων, έχει κάτι το συγκλονιστικό, το συνταρακτικό. Τα όσα φτάνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης, παρότι έχουμε εθιστεί πια στις εικόνες της φρίκης, που πολλά χρόνια τώρα έχουν γίνει πλέον «κανονικότητα», είναι αρκετά για να μας στοιχειώνουν. Και ειδικά το πιο ευαίσθητο κομμάτι της ανθρωπότητας, τα παιδιά, που αντιμέτωπα με την εικόνα του κακού και του ολέθρου φοβούνται, βλέπουν εφιάλτες, αισθάνονται την απειλή, χάνουν την ασφάλεια του κόσμου τους…
Και τι να πεις για εκείνα τα παιδιά που όλα αυτά δεν τα βλέπουν στην τηλεόραση αλλά τα βιώνουν αληθινά, που άκουσαν τις εκρήξεις, τρέξανε στα καταφύγια, είδαν τα γκρεμισμένα οικήματα, δεν θα ξαναδούν κάποιους ανθρώπους τους, παράτησαν τα χωριά, τις πόλεις, το σχολείο, τα σπίτια τους… Παιδιά πρόσφυγες, κυνηγημένα, τρομοκρατημένα, ορφανά… Απέκτησαν πληγές πολύ βαθιές, ψυχικά τραύματα που δεν θα επουλωθούν ποτέ, σημάδια που μπορεί, ίσως, κάποτε, να ξεθωριάσουν αλλά θα είναι πάντα εκεί, δεν θα σβήσουν…
Οι εικόνες από τον πόλεμο στην Ουκρανία μάς συγκλονίζουν, μας αναγκάζουν για άλλη μια φορά να σκεφτούμε τον πόλεμο, την ειρήνη, τη μητρική εστία, την προσφυγιά. Προχθές βομβαρδίστηκε το Βελιγράδι, χθες η Βαγδάτη, σήμερα η Μαριούπολη και η Οδησσός. Εμείς εδώ, στην όμορφη χώρα μας, σε μια γωνιά της Ευρώπης, εφησυχάζουμε να σκεφτόμαστε ότι οι πόλεμοι, η πείνα, οι αρρώστιες, τα παιδιά που γίνονται στρατιώτες, όλα αυτά γίνονται σε χώρες μακρινές, «καθυστερημένες», στην Αφρική, την Ασία… Ξεχνάμε ότι η ζωή είναι μια ρόδα, ότι σήμερα είσαι καλά και αύριο είσαι άστεγος και απελπισμένος… Ξεχνάμε ότι ο πόνος κάθε ζωντανού πλάσματος είναι ο ίδιος, το δάκρυ του είναι το ίδιο καυτό… Και έρχεται η ζωή να μας θυμίσει αυτά που εύκολα καμιά φορά απωθούμε. Και να αναδείξει την υποκρισία μας.
Γιατί εξίσου πρόσφυγες με τις ξεριζωμένες μανάδες από την Ουκρανία, που σέρνουν τη βαλίτσα τους με το ένα χέρι και κρατάνε το παιδί τους με το άλλο, είναι και οι κυνηγημένοι από πόλεμο, ανέχεια και φόβο, οι κατατρεγμένοι που πνίγονται στη Μεσόγειο, πουλιούνται στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης, εγκλωβίζονται στα συρματοπλέγματα της Ουγγαρίας, εγκαταλείπονται σε νησίδες στον Εβρο, πατάνε αλαφιασμένοι τη στεριά των νησιών μας και επαναπροωθούνται (μάθαμε κι αυτή τη λέξη!) από ελληνικές δυνάμεις «ασφαλείας» στην Τουρκία. Ναι, κύριε υπουργέ Μετανάστευσης και Ασύλου, «πραγματικοί πρόσφυγες» είναι και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που η ζωή τούς ανάγκασε να χτυπάνε την πόρτα της Ευρώπης και της Δύσης, ικέτες για μια καλύτερη ζωή. Και τα 40.000 παιδιά που το «παράπτωμά» τους είναι ότι μπήκαν στη χώρα χωρίς χαρτιά και που θα έπρεπε να είναι στο σχολείο, όπως επιτάσσει η Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού· τα παιδιά αυτά, που κοιμούνται στους δρόμους ή είναι εγκλωβισμένα στις «δομές φιλοξενίας» (διάβαζε: στρατόπεδα), έχουν πλήρη δικαιώματα, κυρία υπουργίνα της Παιδείας! Γιατί δεν είναι στις τάξεις μας;
Αλλά όλα αυτά που βλέπουμε μας κάνουν να σκεφτούμε και άλλα πράγματα.
Βροντοφωνάζουμε κι εμείς το ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ! ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!
Ομως τι λέτε; Θα βρεθεί κάποιος να είναι υπέρ του πολέμου; Οποιον κι αν ρωτήσετε στον δρόμο αυτό θα σας πει, «όχι στον πόλεμο – ναι στην ειρήνη!». Σίγουρα.
Αλλά εμείς στα σχολεία μας, στα νηπιαγωγεία, στα δημοτικά και περισσότερο στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, ερχόμαστε καμιά φορά αντιμέτωποι με ένα έξυπνο παιδί που επισημαίνει την αντίφαση: Λέμε «Οχι στον πόλεμο!» αλλά πριν από λίγες μέρες, την 25η Μαρτίου, γιορτάζαμε έναν πόλεμο, όπως και την 28η Οκτωβρίου, επίσης γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολέμου.
Η Οκτωβριανή επανάσταση πόλεμος ήταν, όπως και η Γαλλική επανάσταση. Και ο πόλεμος της Αλγερίας ήταν ένας πόλεμος μιας χώρας ενάντια στα αποικιοκρατικά δεσμά που της είχε επιβάλει μια άλλη χώρα.
Κι αν οι πόλεμοι είναι κακοί, τότε γιατί εδώ, στην Ελλάδα, βάζαμε για χρόνια φυλακή (και τώρα τους ταλαιπωρούμε όσο δεν παίρνει…) όσους είναι κατά του πολέμου και δεν θέλουν να πιάσουν όπλο λόγω των πεποιθήσεών τους (Μάρτυρες του Ιεχωβά, αντιρρησίες συνείδησης); Και οι εμφύλιοι πόλεμοι;
Και οι θρησκείες της αγάπης; Ο Πατριάρχης της Ρωσίας ευλογεί τα ρωσικά όπλα και ο Πατριάρχης της Ουκρανίας τον ουκρανικό στρατό.
Πού καταλήγουμε φίλες και φίλοι; Τι θα πούμε στα παιδιά; Υπάρχουν κακοί πόλεμοι και καλοί πόλεμοι;
Ή θα πούμε ότι όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί αλλά κάποιοι πόλεμοι είναι αναγκαίοι και άρα πρέπει να γίνονται;
Μα τότε γιατί λέμε ότι «Η ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ»;
Δύσκολα ερωτήματα… και δύσκολη και η δουλειά των εκπαιδευτικών!
Φίλες και φίλοι, το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης στο σχολείο, η ανάπτυξη της ιστορικής συνείδησης, που θεωρητικά είναι κεντρικός στόχος του μαθήματος της ιστορίας. Η οποία βάσιμα μπορούμε να πούμε ότι στο ελληνικό σχολείο ελάχιστα επιδιώκεται και ακόμη λιγότερο επιτυγχάνεται. Το γιατί είναι όμως μια ξεχωριστή κουβέντα…
Προς το παρόν η σκέψη μας είναι στα πιο αθώα θύματα αυτού (και κάθε πολέμου): ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Και προχθές στην αντιπολεμική συναυλία βροντοφωνάξαμε με όλο τον κόσμο: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ – ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!
Ναι στη ζωή! Ναι στη φιλία και τη συνεργασία των ανθρώπων!
Η Συντακτική Επιτροπή
Βογανάτσης Δαμιανός, Δημοπούλου Φωτεινή, Μπαλτάς Μπάμπης, Μπάρκα Κατερίνα, Παούρη Κατερίνα, Παπαδόπουλος Χάρης, Σπίτα Βίκυ
📨 Επικοινωνήστε μαζί μας και στείλτε μας τα κείμενά σας για δημοσίευση στο μέιλ: [email protected]
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας