Αν ήμουν υποχρεωμένη μέσα από τα εκατοντάδες υπέροχα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η Χαρούλα Αλεξίου να επιλέξω μόνο ένα, θα επέλεγα αυτό που ακούμε σήμερα. Από έναν δίσκο, «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979), γεμάτο υπέροχα τραγούδια, θα διάλεγα ίσως το λιγότερο προβεβλήμενο αλλά για μένα σπουδαίο τραγούδι.

Σπουδαίο γιατί είναι ταυτόχρονα ερωτικό και πολιτικό, γιατί είναι μπαλάντα στο κουπλέ και γίνεται λαϊκό στο ρεφρέν (το οποίο ερμηνεύει ο Δημήτρης Κοντογιάννης), γιατί οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη είναι εντελώς κινηματογραφικοί, σενάριο λες από ταινία, γιατί η ερμηνεία της Χαρούλας είναι φυσικά μοναδική και γιατί η μουσική είναι του Μάνου Λοΐζου.

Και ένας τελευταίος, αλλά πιθανόν ο πιο σημαντικός, λόγος για αυτή την επιλογή μου: γιατί αν δεν είχαν γραφτεί οι παρακάτω στίχοι, θα έπρεπε να τους είχαμε «εφεύρει»...

«Μήπως είσαι σαν κι εμένανε κι εσύ
στο σκοινί της Ιστορίας ακροβάτης,
μες στο ίδιο σου το στήθος φυλακή,
μες στην ίδια σου τη χώρα μετανάστης».