«Μου αρέσει η οικονομία στην τέχνη»

Ο συνθέτης Γρηγόρης Πολύζος, μετά τους τρεις προσωπικούς δίσκους του με κύκλους τραγουδιών («Σε τόπους που δεν ξερω» - 2010, «Αποστάσεις» - 2016, «Πολύχρωμες Ζακέτες» - 2019), κυκλοφορεί ένα ορχηστρικό άλμπουμ, το «Dreamories». Το έγραψε και το ενορχήστρωσε ο ίδιος, με το backstage της παραγωγής να περιλαμβάνει 70 ώρες στούντιο, 13 μουσικούς, αμέτρητες παρτιτούρες και πολλά ξενύχτια. «Είναι ένα άλμπουμ με επτά δικές μου ορχηστρικές συνθέσεις της περιόδου 2020-2023», λέει στην «Εφημερίδα των Συντακτών». «Χρησιμοποίησα μεγάλη ορχήστρα για να μπορέσω να εκφράσω όλα τα ηχοχρώματα (μουσικά και συναισθηματικά) που είχα στο μυαλό μου».

● Πώς καταφέρνει κάποιος σε επτά συνθέσεις να συγκεντρώσει το «soundtrack» στιγμών της ζωής του και των ονείρων του;

Και μάλιστα μικρές σε διάρκεια· το μεγαλύτερο μετά βίας ξεπερνάει τα 3 λεπτά. Μου αρέσει η οικονομία στην τέχνη. Είναι δύσκολο για έναν δημιουργό να κάνει «οικονομία». Συνήθως είμαστε αυτάρεσκοι και όλο προσθέτουμε, βάζουμε. Το έχω κάνει κι εγώ πολλές φορές και είμαι σίγουρος ότι θα το ξανακάνω. Προτιμώ, όμως, ο ακροατής να πει «θα ήθελα να έχει κι άλλο», παρά να πει «βαρέθηκα».

● Καταλαβαίνω πως είχες και επιπλέον συνθέσεις;

Ναι, αλλά επέλεξα αυτές τις επτά, γιατί θεώρησα ότι αποτελούν μια ενότητα τόσο από πλευράς συνθετικού ύφους όσο και από πλευράς συναισθηματικής κατάστασης.

● Είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο ένα ορχηστρικό άλμπουμ στο φτιάξιμό του;

Είναι σίγουρα διαφορετικό. Πιο μοναχικό κατά τη δημιουργία του, πιο προσωπικό, πιο εσωτερικό. Οι συνεργασίες που είχα ώς τώρα (με στιχουργούς, τραγουδιστές) ήταν παραπάνω από ευχάριστες κι έτσι, στην αρχή, μου κακοφάνηκε που ήμουνα μόνος μου σε όλο αυτό, μα από ένα σημείο και μετά άρχισα να το απολαμβάνω.

● Στην ακρόασή του;

Για την ακρόασή του δεν νομίζω ότι είμαι ο πιο κατάλληλος να απαντήσω. Εγώ με την ίδια ευκολία μπορώ να ακούσω Max Richter, Rene Aubry, Yann Tiersen, Μάνο Χατζιδάκι, Θάνο Μικρούτσικο και Beatles.

● Κάποιοι λένε ότι τα περισσότερα συναισθήματα στους ακροατές δημιουργούνται από τους στίχους στα τραγούδια...

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μαζί τους. Ή, καλύτερα, να διευκρινίσω κάτι. Οι στίχοι επιτρέπουν στον ακροατή να ταυτιστεί και έτσι, μέσω της ταύτισης, να νιώσει ένα συνειδητό συναίσθημα. Συναίσθημα που πηγάζει από τη λογική, όμως. Αντίθετα, και ισχυρότερα θα έλεγα, η απόλυτη μουσική, η μουσική δηλαδή που είναι απαλλαγμένη από τους στίχους και από οποιαδήποτε αναφορά στη ζωή, είναι ικανή (αν είναι όμορφη) να προκαλέσει πολύ πιο βαθιά, πιο πρωτόγονα, πιο πηγαία, πιο ασυνείδητα συναισθήματα και έτσι να προκαλέσει αυτό που εγώ καλώ «υπέρβαση». Αν, για παράδειγμα, κάποιος ακούσει ένα τραγούδι που μιλάει για τη μητέρα του ή για έναν μεγάλο του έρωτα που τον εγκατέλειψε, είναι με έναν τρόπο αναμενόμενο να συγκινηθεί· αν όμως κάποιος συγκινηθεί το ίδιο με μια μουσική χωρίς λόγια, είναι υπέρβαση. Εγώ, προσωπικά, τόσο ως ακροατής όσο και ως δημιουργός ψάχνω, κυνηγώ αυτή την υπέρβαση.

● Εχεις πολλά διαφορετικά στιλ στις μουσικές σου, υπάρχει κάποιο που σου αρέσει περισσότερο;

Δεν θα το έλεγα· όχι. Οσο κλισέ κι αν ακούγεται, ό,τι γράφω, ό,τι δημιουργώ βγαίνει από μέσα μου, άρα τα αγαπάω και μου αρέσουν όλα το ίδιο. Και τα τραγούδια και τα ορχηστρικά και τα κλασικά που γράφω εκφράζουν διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου και καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες έκφρασής μου.

Συμμετοχές στο άλμπουμ «Dreamories»:

Πιάνο στο «Waltz of Unfulfilled dreams»: Σταύρος Λάντσιας. Βιολί: Στέλλα Τσάνη. Βιόλα: Αντώνης Μανιάς. Τσέλο: Μιχάλης Πορφύρης. Κοντραμπάσο: Μιχάλης Καλκάνης. Ακορντεόν: Ντίνος Χατζηιορδάνου. Ομποε: Γιάννης Τσελίκας. Κλαρινέτο/Μπάσο κλαρινέτο: Φίλανδρος Κάρρας. Τρομπέτα/Φλικόρνο: Διονύσης Κοκόλης. Τρομπόνι: Χρήστος Σπηλιόπουλος. Τούμπα: Κώστας Ασλανίδης.