«Η δουλειά μας τείνει να γίνει προνόμιο των κυβερνήσεων»

Και απόψε αλλά και τις επόμενες Τετάρτες, ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, ο γνωστός Τσολιάς της Ελληνοφρένειας, εμφανίζεται στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου. Φέτος παρουσιάζει, μαζί με τα Τσόλια Μπαντ, το «Επιτελικώς πάτος». «Πρόκειται για ένα stand-up comedy show με ζωντανή ορχήστρα, το οποίο έχει βαθιά τις ρίζες του στην επιθεώρηση», μας λέει ο Αποστόλης. «Ο τίτλος παραφράζει το άκρως πετυχημένο επιτελικό κράτος των αρίστων -με τα αγορασμένα πτυχία- του Μητσοτάκη.

Η καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών, με τον καλύτερο πρωθυπουργό του κόσμου δεν θα μπορούσε να μην είναι στο επίκεντρο της παράστασης. Ο Κασσελάκης είναι μια ωραία προσθήκη στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα, οπότε δεν θα μπορούσε να λείπει, όπως και συνέδριό του. Οι παλαιοχριστιανοί επίσης είναι μια ενδιαφέρουσα πινελιά, όπως και οι συν αυτώ ψεκασμένοι Νίκες, Σπαρτιάτες, Βελόπουλοι, μακεδονομάχοι, αρνητές ταυτοτήτων και νομοσχεδίου για ομόφυλα».

● Είπες ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι μια ωραία προσθήκη. Λες να αποτελεί την ελπίδα της Αριστεράς;

Τι σχέση έχει ο Κασσελάκης με την Αριστερά; Στον ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρόεδρος ο άνθρωπος. Νομίζω ότι έχουμε την ωριμότητα πλέον ως λαός να ξεχωρίζουμε τις έννοιες. Η 5ετία διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ βοήθησε πολύ σε αυτό και του το πιστώνουμε. Τώρα, για το αν είναι η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ελπίδα για τον τόπο.

● Τι σε βολεύει περισσότερο, μια σοβαρή πολιτική κατάσταση ή μια πολιτική κατάσταση σούργελο;

Ιδανικά, μια σοβαρή πολιτική κατάσταση. Ας δοκιμαστούμε και σε αυτό. Δυστυχώς, όμως, τα τελευταία 20 χρόνια που ασχολούμαι με τη σάτιρα, μόνο με σούργελα έχω να κάνω. Η δουλειά μας τείνει να γίνει προνόμιο των κυβερνήσεων. Σε μια σουργελοκατάσταση, εμείς το αλατοπίπερο βάζουμε μόνο. Το υπόλοιπο προσφέρεται απλόχερα από τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς.

● Πιο δύσκολο είναι το τραγούδι ή η πρόζα στις παραστάσεις σου;

Η πρόζα, ξεκάθαρα. Με το τραγούδι είναι πιο εύκολο να συμπαρασύρεις το κοινό. Η μελωδία σού δίνει τη δυνατότητα και τα ερεθίσματα να «τριπάρεις» πιο εύκολα από την πρόζα.

● Ενώ στην πρόζα;

Πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός και με ανοιχτές κεραίες, για να μη χάσεις το αστείο ή τη διαδρομή για το αστείο. Η δυσκολία από τη δική μου πλευρά, είναι να κρατώ ζωντανό τον ρυθμό και το ενδιαφέρον του κοινού, για να έρθει μαζί μου σε αυτή τη διαδρομή προς την κορύφωση.

● Κι αν το κοινό είναι «παγωμένο», πώς το ξεκλειδώνεις;

Συνήθως, με τον αυτοσχεδιασμό. Η μαγεία του αυτοσχεδιασμού ξεκλειδώνει σχεδόν τους πάντες. Οταν βλέπουν ότι μπροστά στα μάτια τους «μαγειρεύεται» ένα κείμενο που θα έρθει για να «ζήσει» μόνο για κείνη τη στιγμή, για εκείνη την παράσταση και μόνο για εκείνους, τους ζεσταίνει και τους ψήνει να συμμετέχουν κι οι ίδιοι με όποιον τρόπο μπορούν στη μοναδική αυτή στιγμή που παρακολουθούν κατά αποκλειστικότητα.

● Υπάρχει κάποιο σιγουράκι;

Μια παρότρυνση για ένα «Μητσοτάκη γαμιέσαι» είναι το πλέον σιγουράκι, για να σπάσει ο όποιος πάγος. Η καθολικότητα αυτού του συνθήματος το κατατάσσει επάξια στο νέο σύνθημα που όλους μας ενώνει.

● Πες μας μια αμήχανη στιγμή από κάποιο live...

Πρόκειται για ένα live στα Χανιά, πριν από 2-3 χρόνια, όπου, λίγο πριν από το φινάλε, σε μια φορτισμένη πρόζα για τη διαφορετικότητα που προηγούνταν ενός φορτισμένου τραγουδιού για τη διαφορετικότητα, η οποία ξεκινούσε με την ατάκα: «Είμαι λεσβία…», κάποιος από το κοινό βρήκε το «τέλειο» timing να φωνάξει με οίκτο σε μια παύση μετά την ατάκα μου, «δεν πειράζει».

● Και ήταν αυτό αμήχανη στιγμή;

Τώρα στη διήγηση μοιάζει πιο πολύ αστεία, όντως, παρά αμήχανη στιγμή. Ομως, εκείνη τη στιγμή, με το φορτισμένο κλίμα που σας περιέγραψα, πάγωσε το αίμα όλου του μαγαζιού. Εκτοτε, αυτή η στιχομυθία έχει γίνει κάτι σαν σλόγκαν της μπάντας στην έναρξη κάθε περιοδείας.

● Και μια μαγική στιγμή;

Οταν είχε έρθει στην παράσταση η Μάγδα Φύσσα, η οποία θυμάμαι να μου λέει ότι ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε μετά τη δολοφονία (4-5 χρόνια μετά δηλαδή) και την έβλεπα να χαμογελάει λίγο και πάλι.

● Μια τελευταία ερώτηση που θέλω να σου κάνω: γιατί δεν δείχνεις ποτέ το πρόσωπό σου;

Δεν κρύβω το πρόσωπό μου, απλώς δεν το εκμεταλλεύομαι εμπορικά. Εφόσον εκφράζομαι δημιουργικά μέσα από τους ρόλους μου και τα κείμενά μου, δεν βλέπω τον λόγο να προστεθώ στο εγχώριο life style. Σε μια εποχή που η εικόνα περνάει ταχύτατα από τα μάτια μας κάθε λεπτό και εναλλάσσεται με άλλες εικόνες συνεχώς, προτιμώ να δίνεται έμφαση σε αυτά που λέω ή γράφω και όχι στο πώς μοιάζω. Εχει μεγαλύτερη δύναμη η αρχετυπική φιγούρα του Τσολιά από άλλη μια αναλώσιμη φάτσα.

—

♦ Πληροφορίες: Σταυρός του Νότου, Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος. Γενική Είσοδος: 15 ευρώ. Ωρα έναρξης: 21.00. Απόψε και τις επόμενες Τετάρτες.