O Αντώνης Λιβιεράτος έχει νέο άλμπουμ, το «Οβολός στο στόμα» (Puzzlemusik). Είναι το δεύτερο του τελευταίου διαστήματος με ελληνικό στίχο ύστερα από μια σειρά instrumental δίσκων (προσωπικών ή με το σχήμα Κεφάλαιο 24) ή δίσκων με τραγούδια με αγγλικό στίχο (με το συγκρότημα των Dr. Atomik). Μάλιστα είναι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Αντώνη στο οποίο δεν συναντάμε ούτε ένα instrumental, μια και τα 10 κομμάτια είναι τραγούδια. Είναι το πιο ροκ άλμπουμ απ’ όσα έχει ηχογραφήσει ποτέ. Υπενθυμίζουμε πως κατά καιρούς είχε συμμετοχές στα συγκροτήματα Sigmatropic (των οποίων παραμένει ακόμη μέλος), Illegal Operation (στην πρώτη σύνθεσή τους της περιόδου 2001-2003) και Headless Elvis. Χώρια τις πολυάριθμες φορές που έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο ή για τον κινηματογράφο. Μουσικό πολυεργαλείο.

«Ο “Οβολός στο στόμα”, τόσο ως φόρμα όσο κι ως “attitude”, είναι ένα ροκ άλμπουμ αποτελούμενο από δέκα τραγούδια τα οποία έχουν ενορχηστρωθεί και παιχτεί σχεδόν αποκλειστικά με ηλεκτρονικά μουσικά όργανα», λέει στην «Εφημερίδα των Συντακτών».

«Είμαι βέβαιος πως κάποιοι θα αναρωτηθούν “μα γίνεται ροκ χωρίς κιθάρες;”. Η απάντηση στο ερώτημα είναι πως ναι, γίνεται. Και πως, μάλιστα, αυτό έχει αποδειχτεί επανειλημμένα στο παρελθόν. Πώς αλλιώς εκτός από ροκ εν ρολ θα χαρακτήριζε κανείς, για παράδειγμα, τα άλμπουμ των Suicide; Κι ας μην ξεχνάμε πως έχει παραχθεί και παράγεται διαρκώς άφθονη μουσική που χρησιμοποιεί τον ηλεκτρικό “κιθαριστικό” ήχο χωρίς να έχει ουδεμία σχέση με το ροκ.

● Το ροκ σε τι φάση βρίσκεται;

Εδώ και πολλά χρόνια το ροκ κινείται σε δύο διαφορετικές, σχεδόν αντίθετες μεταξύ τους φάσεις. Απ’ τη μια μεριά υπάρχουν οι δημιουργικοί μουσικοί που το χρησιμοποιούν ως εκφραστικό τους όχημα οπότε, υποχρεωτικά, το εμπλουτίζουν διαρκώς με τις δικές τους πρωτότυπες ιδέες κάνοντάς το να ηχεί φρέσκο κι ενδιαφέρον. Κι απ’ την άλλη εκείνοι που παίζουν ροκ επειδή, απλά, είναι πολύ εύκολο να παραχθεί “νέο” υλικό με τον ανασυνδυασμό οικείων στερεοτύπων που έχουν εδραιωθεί στη συλλογική μνήμη των ακροατών του ιδιώματος στη διάρκεια των 70 -σχεδόν- ετών της ιστορίας του.

● Τι υπερισχύει;

Δυστυχώς η παραγωγή της δεύτερης ομάδας αυξάνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να χρειάζεται όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια για να ανακαλύψει κανείς το υλικό που παράγεται από την πρώτη.

● Ποια θεωρείς ωστόσο ότι είναι η βασική σου μουσική ταυτότητα;

H μουσική ταυτότητά μου είναι αυτό που παίζω σήμερα. Το ίδιο θα απαντούσα και οποιανδήποτε άλλη στιγμή δεχόμουν τη συγκεκριμένη ερώτηση. Η ιδέα μιας μοναδικής, σταθερής ταυτότητας που συνοδεύει τον μουσικό απ’ την αρχή ώς το τέλος της δημιουργικής του ζωής επιβλήθηκε επειδή εξυπηρετεί το μάρκετινγκ της μουσικής βιομηχανίας: Ενα αναγνωρίσιμο brand name που παράγει ένα συγκεκριμένων προδιαγραφών προϊόν απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο target group καταναλωτών και άρα είναι πιο εύκολο να προωθηθεί. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τους κατασκευαστές αυτοκινήτων ή απορρυπαντικών.

● Πώς όμως αλλάζει η ταυτότητα του μουσικού;

Στην πραγματικότητα αλλάζει μέσα στον χρόνο μαζί με το όραμά του για τη μουσική. Το οποίο με τη σειρά του αλλάζει καθώς αλλάζει κι ο κόσμος γύρω του και, κατά συνέπεια, ο ίδιος.

● Αγγλικός στίχος ή ελληνικός;

Τα τελευταία χρόνια γράφω στίχους αποκλειστικά στη μητρική μου γλώσσα, τα ελληνικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν ξεχνάω πως η μητρική γλώσσα του ροκ εν ρολ, το οποίο κυρίως υπηρετώ, είναι τα αγγλικά. Οπότε δεν θα έχω κανέναν ενδοιασμό να τα επιστρατεύσω ξανά αν σε κάποια μελλοντική στιγμή βρεθώ να δουλεύω πάνω σε κάποιο υλικό που, λόγω φόρμας, θα τα «απαιτήσει».

● Φαίνεσαι πάντως σαν να δουλεύεις συνέχεια, ασταμάτητα, κάνοντας πολλά διαφορετικά πρότζεκτ...

Στην πραγματικότητα αισθάνομαι απελπιστικά τεμπέλης. Μονίμως κάνω πολύ λιγότερα από όσα θα ήθελα -και κατά την άποψή μου όφειλα- να κάνω.

● Εχω την υποψία πως η καραντίνα λειτούργησε δημιουργικά στους μουσικούς…

Και ναι και όχι. Απ’ τη μια μεριά οι περισσότεροι στη διάρκεια των αλλεπάλληλων λοκντάουν (συγγνώμη, κύριε Μπαμπινιώτη), προκειμένου να διατηρήσουμε τη διανοητική μας ισορροπία, το ρίξαμε στη δουλειά. Οπότε βγήκαμε απ’ αυτά με αρκετό καινούργιο υλικό στα «συρτάρια» μας ή και στους σκληρούς μας δίσκους. Από την άλλη περιορίστηκε δραματικά το, σε πραγματικό χρόνο, δημιουργικό πάρε-δώσε ανάμεσα στους μουσικούς και, ελλείψει συναυλιών, εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά το, εξίσου δημιουργικό, πάρε-δώσε με το κοινό από σκηνής.

● Πώς είναι ο κόσμος σήμερα;

Ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα ενός νέου μεσαίωνα. Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αντιμετωπίζονται ως ψιλά γράμματα, οι εργασιακές σχέσεις και η κατανομή του πλούτου θυμίζουν όλο και περισσότερο την εποχή της φεουδαρχίας, ο σκοταδισμός φαίνεται να κερδίζει διαρκώς έδαφος έναντι της επιστήμης, ο εθνικισμός κι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός βρίσκονται σε έξαρση… Κι όλα αυτά σ’ έναν πλανήτη που οδεύει ολοταχώς προς το να καταστεί μη κατοικήσιμος.

● Τι να κάνουμε;

Χρειαζόμαστε, εξαιρετικά άμεσα, μια σειρά από ριζοσπαστικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να επιβιώσουμε όχι μόνο ως κοινωνία αλλά και ως είδος.