Η μουσική του υποστήριξε τον Πολ Νιούμαν στην κόντρα του με τους δεσμοφύλακες στον «Μεγάλο δραπέτη», ακολούθησε τον Κλιντ Ιστγουντ /Επιθεωρητή Κάλαχαν στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο, συντονίστηκε με την οκτακύλινδρη «Μάστανγκ» του Στιβ ΜακΚουίν στο «Μπούλιτ» και με τις αέρινες γροθιές του Μπρους Λι στον «Κίτρινο πράκτορα του Χονγκ Κονγκ».
Οι εικόνες που έντυσαν οι νότες του Λάλο Σίφριν είναι ακόμη εδώ. Όμως τα κείμενα που συνόδευσαν τον θάνατό του δεν έμειναν στα σπουδαία σάουντρακ. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Το έργο του, ξεκινώντας από μια βαθιά αργεντίνικη ρίζα, άνθισε σε όλο το εύρος της μουσικής.
Ναι, με δάσκαλο τον Ολιβιέ Μεσιάν και μέντορα - συνεργάτη - αδελφικό φίλο τον Ντιουκ Ελινγκτον δεν ξεκινάς απλώς με γερές βάσεις· μπορείς να θεωρήσεις ότι έχεις ήδη φτάσει... Αλλά όταν συνεχίζεις με τον Σταν Γκετζ και την Ελα Φιτζέραλντ ή σε τιμούν με τη συνεργασία τους ο Κάουντ Μπέιζι, η Σάρα Βον και ο Κουίνσι Τζόουνς, τότε, το να διευθύνουν δικές σου συνθέσεις μαέστροι σαν τον Ζούμπιν Μέτα είναι σχεδόν αναμενόμενο.
Για να επιστρέψουμε στην ίδια τη θλιβερή είδηση, ο τίτλος στα περισσότερα ενημερωτικά μέσα ήταν κοινός και απαράλλαχτος: «Πέθανε ο συνθέτης των “Επικίνδυνων Αποστολών”». Πρόκειται για ένα παλιό τηλεοπτικό μουσικό θέμα, που επιμένει να επανέρχεται (βοηθάει και ο Τομ Κρουζ με τις ταινίες του). «Το πιο μεταδοτικό μουσικό θέμα που άκουσαν αυτιά θνητών» έγραφε το 1966 το «New Yorker» (και δεν είχε και άδικο).
Ομως, ακόμη και μια τέτοια σύνθεση, μπορεί να αντιπροσωπεύσει και να πυκνώσει, στα λίγα λεπτά που διαρκεί, την πολυετή πορεία του δημιουργού της σε τζαζ σκηνές, στούντιο ηχογράφησης και αίθουσες συμφωνικής μουσικής;
Κακά τα ψέματα, το κυρίαρχο αποτύπωμα που αφήνει πίσω της η απώλειά του Σίφριν είναι οι «Επικίνδυνες Αποστολές». Το νεύρο και η σπίθα τους έφτασε σε όλους μας. Και δεν έχει σημασία αν πολύ λιγότεροι άκουσαν την «Gillespiana» ή είδαν (και άκουσαν) το «Τάνγκο» του Σάουρα. Το βασικό είναι ότι όλα τα υπογράφει κάποιος που, μέσα από όσα ήταν και όσα γνώρισε, αγάπησε τη δουλειά του.
Ελεγε, το 2005, στα 73 του: «Υπάρχει μια πόλη στο Χόλιγουντ, το Φορτ Λόντερντεϊλ, που είναι ένα είδος νεκροταφείου ελεφάντων για διευθυντές ορχήστρας. Εχει ωραίο καιρό, μπορείς να παίζεις γκολφ όλη τη μέρα. Κάποιοι από τους συναδέλφους μου, ερμηνευτές κλασικής μουσικής ή συνθέτες του σινεμά, έχουν επιλέξει να ζουν εκεί. Ομως, για μουσική, ούτε λέξη πια δεν θέλουν να ακούσουν. Αυτός ο τόπος δεν είναι για μένα».
Είναι παράδοξο, αλλά την καρδιά και τον παλμό αυτής της στάσης εντοπίζει με συναρπαστική ακρίβεια μια διαφήμιση, πριν από δεκαπέντε χρόνια. Εκεί είναι οι παρτιτούρες και ο πυρετός πάνω από το πιάνο, εκεί και η σύνθεση των «Επικίνδυνων αποστολών». Το 2010 ήταν ένα διαφημιστικό σποτ, αυτές τις μέρες ένας όμορφος αποχαιρετισμός.
Δείτε το εδώ:
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας