List of Ten: Τσέρρυ Μπράντυ

Οι Τσέρρυ Μπράντυ είναι εντελώς punk. Εκφράζουν τις ανησυχίες και τα συναισθήματά τους μέσω του ελληνικού τους στίχου και έχουν ήδη κάνει σημαντικά βήματα στον χώρο, με αρκετά live και DIY αισθητική.

Την Κυριακή 27 Ιουλίου θα ανέβουν στη σκηνή του New Long Fest για να τα σπάσουν όλα και εμείς βαλθήκαμε να τους «πιέσουμε» να μας περιγράψουν ποιες θεωρούν τις δέκα πιο punk στιγμές στην πορεία τους.

1) Η στιγμή της γέννησης του ονόματός μας

Ομολογουμένως, η πρώτη στιγμή που μας ήρθε στο μυαλό είναι εκείνη που μας «γέννησε». Οκτώβρης του 2020, κάπου στα πρώτα μας τζαμαρίσματα, το τριήμερο της 28ης, και ως κλασικοί Αθηναίοι, πήγαμε εκδρομή στο χωριό του Ορφέα, του ντράμερ μας, το Δώριο Μεσσηνίας, μαζί με την ευρύτερη παρέα μας.

Μετά το απαραίτητο βουνίσιο sightseeing και τον φαγητοτουρισμό, καταλήξαμε το βράδυ στην αυλή του σπιτιού, συνοδεία μιας απροσδιόριστης ποσότητας τοπικού κρασιού, η οποία εξαντλήθηκε γρηγορότερα απ’ όσο περιμέναμε. Ο ντράμερ άρχισε να ψάχνει μέσα στο σπιτι κάτι να πιούμε και σε ένα σκονισμένο ντουλάπι δίπλα στα γνωστά «Μεταξά», ανακάλυψε ένα ανοιγμένο μπουκάλι με άγνωστο ροζ υγρό. Η ζάχαρη είχε κρυσταλλώσει στο στόμιο, η τιμή ήταν σε δραχμές και, παρά ταύτα, αποφασίσαμε να το πιούμε. Προφανώς αυτό μας «έστειλε» και έτσι βαφτίσαμε την μπάντα μας. Γιατί ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό (ποτήρι).

2) Η στιγμή που πέτυχε το πρώτο μας DIY εγχείρημα (ΕΜΠ)

Οταν ήμασταν ακόμα μια φοιτητική μπάντα με δικά μας κομμάτια αλλά χωρίς κυκλοφορίες, ψαχνόμασταν να στήσουμε κάτι δικό μας. Τυχαία μιλησαμε με κάτι παιδιά που οργανώνουν πάρτυ και καταλήξαμε να κάνουμε μαζι ένα DIY φεστιβάλ στην πλατεία του ΕΜΠ.

Κανονίσαμε μπάντες, εξοπλισμό, γεννήτριες, ηχολήπτες, μπαρ, τα πάντα. Φτάσαμε από το πρωί (κατακαλόκαιρο) στον χώρο, βάλαμε μέσα το βανάκι, ξεφορτώσαμε και αρχίσαμε να στήνουμε. Απογευματάκι αργά κατά την ώρα του soundcheck, σκάει ο φύλακας, έξαλλος, με τηλέφωνο στον πρύτανη και απειλές για αστυνομία (ήταν τότε περίπου που είχε περάσει το περίφημο νομοσχέδιο). Εμείς όμως αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Και καλά κάναμε. 

Εκείνο το βράδυ περίπου δύο χιλιάδες φοιτητές μαζεύτηκαν να ακούσουν μουσική και να διασκεδάσουν στον δημόσιο(!) χώρο του πανεπιστημίου τους, έτσι όπως θα έπρεπε να απολαμβάνονται αυτοί οι χώροι. 

Βέβαια δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα: 7 το πρωί, ενώ μαζεύαμε και καθαρίζαμε τον χώρο, κάποιος αποφάσισε να βάλει φωτιά σε έναν κάδο, την οποία έτρεχε να σβήσει ο ντράμερ μας με έναν πυροσβεστήρα απ’ το πορτ-μπαγκάζ του ηχολήπτη.

Για εμάς, εκείνη η μέρα απέδειξε πως οι πανεπιστημιακοί χώροι ανήκουν σε όσους τους ζουν και δημιουργούν μέσα σ’ αυτούς, στους φοιτητές, και σε αυτούς πρέπει να επιστρέψουν...

3) Η στιγμή που το κοινό τραγουδάει για πρώτη φορά μαζί μας (BUMS 2023)

Μάρτιος 2023. Το ΤΣΕΡΡΥ επιστρέφει εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα: στο υπόγειο του BUMS, στα Εξάρχεια. Ένας χώρος με ιστορία και χαρακτήρα, γεμάτος γκράφιτι και ιδρώτα. Το πρώτο μας single, «Φθίνουσες Μέρες», μόλις είχε κλείσει ένα μήνα ζωής και είχε φτάσει τις 4.000 ακροάσεις. Κανείς μας δεν περίμενε τι θα συνέβαινε εκείνο το βράδυ.

Ο Γιάννης πατάει την πρώτη νότα, και το μαγαζί εκρήγνυται. Ο κόσμος ουρλιάζει, φωνάζει, κάποιοι τραγουδούν ήδη το κουπλέ. Όταν μπαίνει το ρεφρέν, ολόκληρο το υπόγειο σηκώνεται στον αέρα:

350 άτομα όλοι μαζί φωνάζουν: «Κι όταν ματώσει ο ουρανός...»,  τη συνέχεια την ξέρετε.

Ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε τη μουσική μας να βρίσκει τον δρόμο της προς τον κόσμο. Η στιγμή που η προσπάθεια χρόνων μετατράπηκε σε κραυγές, pit και φωνές που μας έδωσαν το πιο δυνατό καύσιμο.

Σήμερα το κομμάτι έχει ξεπεράσει τις 50.000 ακροάσεις, αλλά το νούμερο αυτό δεν λέει τίποτα μπροστά στον ήχο εκείνης της πρώτης φοράς που ένα γεμάτο μαγαζί τραγούδησε μαζί μας.

Από τότε, σε κάθε live, όταν έρχεται η σειρά του, είναι σαν ένα άτυπο ραντεβού. Μια υπόσχεση ότι εκείνη η πρώτη σπίθα δεν έσβησε ποτέ. Μόνο μεγάλωσε.

4) Η απροσδόκητα πανκ στιγμή του Λεωνίδα Μπαλάφα (Voes Festival)

Voes Festival - Η πρώτη μας εμφάνιση σε καλοκαιρινό φεστιβάλ — αλλά την πιο πανκ στιγμή δεν ήρθε από εμάς. Τελευταία βραδιά, τελευταίος καλλιτέχνης: Λεωνίδας Μπαλάφας. 

Ανεβαίνει στη σκηνή γύρω στη 1, με ένα από τα (αρκετά) ποτήρια τζιν της βραδιάς στο χέρι, αλλά κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.

Στη μέση του σετ, πηδάει από τη σκηνή, μπαίνει στο κοινό, τραγουδώντας, πιάνει έναν φουσκωτό κροκόδειλο και αρχίζει να χορεύει μαζί του. Κάπου εκεί ξεκινάει και ένα «μπιφ» με το σαλέ γιατί ο DJ άρχισε να παίζει — αλλά κανείς δεν κουνήθηκε. Όλοι κάτω.

Το σετ τελειώνει κανονικά… ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Ο κόσμος φώναζε «κι άλλο» μετά από κάθε κομμάτι, κι εκείνος απαντούσε:

– «Ωραία, άλλο ένα.»

Το «ένα» έγινε τρία. Τα τρία έγιναν πέντε. Για μιάμιση ώρα επιπλέον του προγράμματος συνέχιζαν να παίζουν. Ξέμειναν από το setlist και διάλεγαν κομμάτια επί τόπου.

Από έντεχνα μέχρι Καρρά, («ένα για τον Βασίλη»), με τον ίδιο να παίζει ακόμη και ντραμς σε ένα κομμάτι, εξηγώντας στον κανονικό ντράμερ μπήκε  groove σε ένα κομμάτι.

Και όταν μέρος του κοινού αρχισε να φωνάζει επίμονα «Παίχτε Πανκ!», ο Μπαλάφας απάντησε:

– «Δεν έχω κάτι σε πανκ… αλλά θα παίξω κάτι κοντινό για τον φίλο!» 

Και κλείνει τη βραδιά με Σιδηρόπουλο.

Ήταν μια από τις πιο αυθόρμητες, ζωντανές στιγμές που έχουμε ζήσει σε φεστιβάλ. Ένας καλλιτέχνης που δεν ήρθε απλώς να “βγάλει πρόγραμμα”, αλλά να ζήσει τη στιγμή μαζί με τον κόσμο, χωρίς κανένα φίλτρο, χωρίς φόβο να τσαλακωθεί. 

5) Η στιγμή που καταλάβαμε ότι το DIY δεν «κωλώνει» μπροστά σε τίποτα (Στράφι -Pirates City, στο Disco the Que)

Αύγουστος 2024, Αμοργός. Ο ντράμερ μας είνα «ερωτευμένος» με το νησί, κι έτσι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τραβάει μαζί του όλους εμάς. Πέρσι, λοιπόν, κοντά στον δεκαπενταύγουστο που ήμασταν Αμοργό, είχαν προγραμματίσει live οι φίλοι μας Pirates City με τους Στράφι στο Disco the Que, και φυσικά, αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσουμε.

Έφτασε η μέρα του live και ενώ πηγαίναμε χαλαροί προς την παραλία με το «Fredaki» μας, βλέπουμε σε ένα story στο Instagram ότι το live ακυρώνεται επειδή καθυστέρησε ένα πλοίο, με αποτέλεσμα να χάσουν επόμενη ανταπόκριση. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ξενερώσαμε...

Στέλνουμε μήνυμα, ρωτάμε τι έγινε, και ο Μάνος (Pirates City) μας απαντάει:

«Περιμένετε, το δουλεύουμε.»

Έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα βλέπουμε ότι τα παιδιά πακετώσαν 2-3 από τα επόμενα νησιά για να έρθουν να παίξουν μια μέρα μετά στην Αμοργό γιατί «island tour χωρίς Αμοργό δεν γίνεται». 

Ήρθαν, τα ήπιαμε παρέα, έπαιξαν, ίδρωσαν, τα σπάσανε όλα και το ξημέρωμα, «σερί», μάζεψαν τα πράγματα στο βανάκι τους και φύγανε για το επόμενο νησί του island tour τους, για να στήσουν από το μηδέν μόνοι τους.

6) Η στιγμή που είδαμε την ελληνική πανκ να (ξανα)φωνάζει παρόυσα (Από Κάτω Φεστ, Οκτώβριος 2024) 

Μια άλλη στιγμή που μας έχει μείνει πολύ έντονα είναι το κλείσιμο του Από Κάτω Φεστ τον Οκτώβρη, στο Gagarin. 

Ο χώρος σχεδόν ασφυκτικά κλεισμένος. Πως θα μπορούσε να μην, με τέτοιο line-up; Την σκηνή έχουν πάρει ήδη οι Junkheart, Στραφι και Πεθαίνουν Στο Τέλος και η βραδιά κλείνει με Κροταλία. Τελευταίο τραγούδι: "Όταν Θα Σβήσουν Τα Φώτα" και από κάτω (χα) γίνεται πανικός. Στα ρεφρέν ο κόσμος ακούγεται πιο δυνατά από τα όργανα. Το κομμάτι είναι έτοιμο να κλείσει, αλλά ο κόσμος τραγουδάει την μελωδία των backing vocals στην ίδια ένταση. Τα όργανα σβήνουν. Το κοινό συνεχίζει…και συνεχίζει…ίσως και για 10 λεπτά. Οι μουσικοί κοιτάνε με ειλικρινή ευγνωμοσύνη… και εμείς το ίδιο. Μόνο φωνές και συναίσθημα.

Εκείνο το βράδυ η ελληνική πανκ ίσως να μεγάλωσε λίγο παραπάνω. Ίσως ο κόσμος που ήταν μέσα να κατάλαβε λίγο καλύτερα την ουσία, το συναισθηματικό βάθος και την αξία της. Σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο που προσπαθεί να μας αναγκάσει να ζούμε αποστειρωμένα και μοναχικά, και που η καλλιτεχνική έκφραση περιορίζεται ασφυκτικά, ας είναι η μουσική το πιο ισχυρό από τα "οχυρά" μας.

7) Η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε ότι θα παίξουμε άρρωστοι (Θεσσαλονίκη) 

29 Δεκεμβρίου 2024. Πρώτο live εκτός έδρας: Θεσσαλονίκη, παρέα με τους ΦΥΓΗ, που είχαμε μόλις φιλοξενήσει στην Αθήνα. Ε, δεν γινόταν να μη βγούμε όλοι μαζί για μια μπύρα το προηγούμενο βράδυ πριν το live. Εξάλλου, ο Κωνσταντής (από ΦΥΓΗ) είναι μπάρμαν σε γνωστό πανκροκάδικο της συμπρωτεύουσας.
«Μια μπύρα όμως, ε;» Ή μάλλον, επτά. Και κέρνα πέντε γύρες σφηνάκια. Άντε καλά, έξι.

Την επόμενη μέρα: 39 πυρετό. Ντεπόν, βιταμίνες, ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Κι όμως, ανεβήκαμε κανονικά στη σκηνή και παίξαμε. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε κι εμείς… παλεύαμε με την εξάντληση.

Η επιστροφή είχε μπουκάλια με «χιλιάρια» αναβράζοντα να γυρνάνε και θερμόμετρα να φλερτάρουν με επικίνδυνα νούμερα.

Αλλά δεν είχε σημασία. Γιατί το live πήγε όπως θέλαμε,  κάναμε νέες φιλίες και τώρα έχουμε αυτή την ιστορία να θυμόμαστε. Στο τέλος της μέρας, αυτά είναι που μετράνε πραγματικά.

8) Οι στιγμές μας από το πρώτο τουρ στο εξωτερικό pt.1 (Leiden)

Ο ντράμερ μας είχε φύγει στα ξένα για σπουδές — ένα κλασικό, σχεδόν αναπόφευκτο σενάριο για πολλές μπάντες. Από την πρώτη κιόλας μέρα μάς έτρωγε τ’ αυτιά: «Θα παίξουμε live εδώ, θα το κανονίσω, θα δείτε». Εμείς, μεταξύ μας, τον ακούγαμε με μισό αυτί (μην του το πείτε). Κάπου στα μέσα του χειμώνα, πιάνουμε μια κλήση στο Messenger και ακούμε:

«Μάγκες, έχουμε live 16 και 17 Μαΐου. Leiden και Delft. Τα έχω κανονίσει όλα».

Δεν τον πιστεύαμε. 

Πρώτη στάση: Leiden. Το live είχε στηθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον φίλο μας τον Μάνο, χρόνια στην πόλη και μεγάλη ψυχάρα. Είχε βρει μαγαζί (παλιό και φρέσκο ταυτόχρονα), είχε κλείσει ηχολήπτη, είχε εξασφαλίσει backline, κι είχε ξαμολήσει τους Ιάσωνα και Άγγελο να κόβουν εισιτήρια. Όλο 100% DIY, με αγάπη και μεράκι.

Φτάνουμε, στήνουμε, καλώδια-φώτα-τσεκ-ήχοι, όλα smooth. Το μαγαζί γεμίζει, ανεβαίνουμε και αρχίζουμε να παίζουμε. Μέσα στο σετ, ενώ κάτω γίνεται χαμός, ο ενισχυτής του μπάσου κατεβάζει ρολά. (Να σημειωθεί: ήδη μπαλωμένος με ταινίες και προσευχές.)

Μένουμε λίγο και κοιτιόμαστε. Τζαμάρουμε όπως-όπως, γεφυρώνουμε τη σιωπή με χιούμορ και μουσική. Και τότε, ο Μάνος εξαφανίζεται με σπριντ, πάει στο δίπλα μπαρ, και επιστρέφει με μίνι ενισχυτή 25 watt. Τον κουμπώνουμε «μπαμ-μπαμ» και συνεχίζουμε σαν να μην έγινε τίποτα. 

9) Οι στιγμές μας από το πρώτο τουρ στο εξωτερικό pt.2 (Delft)

Την επόμενη μέρα, Delft. Μέρα Eurovision, που θα περίμενε κανείς να υπάρχει «απώλεια κόσμου»… εμείς τελικά παίζαμε sold out live σε ένα χαμηλοτάβανο και ζεστό υπόγειο. Μέσα πανδαιμόνιο, ήδη από την Ολλανδική μπάντα που μας άνοιξε. Ολλανδοί, φοιτητές απ’ όλο τον κόσμο, Έλληνες φίλοι και άγνωστοι, όλοι κοπανιούνται. Κάπου εκεί, εμφανίζεται ο φίλος μας Φρέντυ (ο θρυλικός merch-man μας που ταξίδεψε με μια βαλίτσα σχεδόν εξ ολοκλήρου με δικό μας merch) να κάνει crowd-surfing και να ξύνει οριακά το κεφάλι του στο ταβάνι. 

Το σετ τελειώνει, όλα έχουν πάει ιδανικά… αλλά για κερασάκι στην τούρτα (pun intended), ο ντράμερ μας αναλαμβάνει τα decks και το γυρνάει από πανκ σε Άννα Βίσση…

Η απόλυτη Κάθαρσις. Και παράλληλα δεν μπορεί καλά-καλά να κουνήσει τον ώμο του, από τράβηγμα στο τελευταίο κομμάτι του encore. 

Το tour ήταν κάτι που θέλαμε καιρό. Κάτι που χτίστηκε χωρίς εταιρίες, bookers και μεσάζοντες. Μόνοι μας, με τους φίλους μας, με τον κόσμο που ήρθε επειδή πίστεψε και γούσταρε. Και αυτό είναι κάτι που θα θυμόμαστε για πάντα και ελπίζουμε να βλέπουμε περισσότερο.

10) Η στιγμή που ένα πανκ live αψηφά τις (άδειες) απειλές ενός Υπουργού.

Τα κόλπα και τις απειλές κατά του DIY στην Αθήνα, ειδικά στα Εξάρχεια,  τα ξέρουμε καλά. Η δήλωση του γνωστού Υπουργού περί «απαγόρευσης συναυλιών» ήταν καθαρά εντυπωσιασμός, φτιαγμένη για να ικανοποιήσει τους Airbnb-άδες και όσους βλέπουν τα Εξάρχεια σαν real estate ευκαιρία.

Εμείς εκείνη την περίοδο ετοιμαζόμασταν για ένα ανοιξιάτικο live ενίσχυσης, με πρόβες, οργάνωση και πολύ ενθουσιασμό. Η ανακοίνωση μάς πάγωσε αρχικά, αλλά επικράτησε η λογική: Οι απαγορεύσεις απαντιούνται συλλογικά, με πράξεις και αποφασιστικά «όχι».

Και έτσι έγινε: ο κόσμος ήρθε από νωρίς, στήριξε, απόλαυσε μουσική, δεν έδωσε κανένα πάτημα και το επικοινωνιακό σόου του Υπουργού κατέρρευσε. Το live κύλησε δυναμικά, με αλληλεγγύη και χαμόγελα, από την ίδια ομάδα που ετοιμάζει και το υπερ-τούμπανο live του Σεπτέμβρη (να πάτε, λέμε).