Idles, Glass Beams, Sprints @ Release Athens

Ανταπόκριση από την πλατεία Νερού 18/06/2025

Ήμασταν σίγουροι πως η επιστροφή των Idles στη χώρα μας θα ήταν όσο εκρηκτική την θέλαμε, όμως αυτό που ζήσαμε χθες στο Φάληρο ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.

Είχα αρκετό καιρό να βρεθώ σε ημέρα του Release Athens θέλοντας διακαώς να δω όλες τις μπάντες που έπαιζαν και, επίσης, να μην απογοητεύομαι από καμία.
Idles, Glass Beams και Sprints έδωσαν πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό και δικαιολόγησαν την φήμη τους πέρα από σπουδαία γκρουπ και ως σούπερ live acts.

Σε αυτό το σημείο, πάντως, αξίζει να επισημανθεί και η μέτρια, για τα δεδομένα του Release Athens, προσέλευση που δείχνει πως, δυστυχώς, στη χώρα μας υπάρχει συγκεκριμένο «ταβάνι» στον κόσμου που ακολουθεί τις νέες τάσεις στη μουσική και αναζητά πιο φρέσκα ονόματα.

Στις 18.40, λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή οι Sprints, που τους λατρέψαμε και με το περσινό καταπληκτικό τους album “Letter To Self”. Δυναμικό punk – indie με μία μπάντα αεικίνητη επί σκηνής και μια σπουδαία frontwoman. Οι Ιρλανδοί ανέβασαν κατακόρυφα τη θερμοκρασία, είχαν μια σημαία της Παλαιστίνης πάνω στη σκηνή, μας έβαλαν να φωνάζουμε από νωρίς “Free Palestine” όμως η ώρα τους αδικούσε, καθώς έδειχναν να μην μπορούν να αντέξουν πολύ την ζέστη που είχε στον χώρο (παρά το χθεσινό αεράκι). 

Ανάλογη ήταν και η ανταπόκριση του κοινού. Όσοι «πιστοί» πήγαν από νωρίς να πιάσουν κάγκελο τα έσπασαν μαζί με την μπάντα, όμως οι υπόλοιποι προτίμησαν να κάτσουν σε σημεία που είχε την απαραίτητη σκιά. Μόνο κάπου προς το τέλος του set και μετά τις συνεχείς παραινέσεις της Karla Chubb να χορέψουμε μαζί της μέσα στη ζέστη πριν… πεθάνει από τη θερμοκρασία έβαλαν όλο τον κόσμο, τουλάχιστον, να σηκωθεί όρθιος.

Και στο τέλος ήρθε η αποθέωση για τους Ιρλανδούς μετά από ένα συγκινητικό μήνυμα για τον παλαιστινιακό λαό, τους μετανάστες, τα μέλη της LGBTQ κοινότητας και εν γένει όσων έχουν πέσει θύματα βίας, αποκλεισμού και αδικίας.

Είχε, πλέον, φτάσει η ώρα για τους Glass Beams και το σκηνικό άλλαξε άρδην. Οι Αυστραλοί παίζουν κάτι εντελώς διαφορετικό, πολύ πιο cool και χαλαρό, δεν μιλάνε καθόλου και πιθανόν θα ήταν προτιμότερο να ανοίξουν τη χθεσινή βραδιά και όχι να μπουν ανάμεσα σε δύο πολύ δυναμικές μπάντες.

Ακόμη κι έτσι το project του Ινδοαυστραλού Rajan Silva προχώρησε επίσης σε μια εξαιρετική εμφάνιση, αποδίδοντας τέλεια το funky, psychedelic rock που παίζει, το οποίο είναι και ξεκάθαρα επηρεασμένο από την ανατολίτικη, ινδική μουσική παράδοση. Δεν έλειψαν, μάλιστα, και οι πιο electro στιγμές που ανέβασαν το κοινό που είχε αρχίσει να πληθαίνει.

Ίσως, τελικά, το «διάλειμμα» των Glass Beams να μας προσέφερε το απαραίτητο χαλάρωμα για το χάος που θα ακολουθούσε.

Λίγο πριν τις 10 το βράδυ οι Idles ήταν και πάλι επί σκηνής, για δεύτερη φορά στη χώρα μας, και μας έδειξαν από τις πρώτες νότες πόσο καταπληκτική μπάντα είναι και πόσο δυνατά είναι τα live τους.

Η έναρξη ήρθε με το “Colossus”, ο Joe Talbot ζήτησε από το κοινό να χωριστεί στη μέση για να προχωρήσει στο πρώτο «πατροπαράδοτο» wall of death, ούρλιαξε όσο πιο δυνατά μπορούσε “Viva Palestina” και το… ξύλο ξεκίνησε και δεν σταμάτησε για την επόμενη μιάμιση ώρα.

Οι Βρετανοί βρίσκονται εδώ και χρόνια στην κορυφή του indie/punk/post-punk ήχου και έχουν, πλέον, τα τραγούδια για να στήσουν ένα setlist που θα «πάρει κεφάλια».

Έκαναν ακριβώς αυτό με κομμάτια όπως “Gift Horse”,  “Mother”,  “I'm Scum”,  “Divide and Conquer”, “Never Fight a Man With a Perm” και έβαλαν φωτιά στην πλατεία Νερού.

Μια πολύ φορτισμένη εμφάνιση από όλη τη μπάντα και με τον Talbot να φωνάζει συνεχώς για την Παλαιστίνη, μαζί με όλο το κοινό, να ζητάει δικαιοσύνη και να αλλάζει στίχους κομματιών προκειμένου να περάσει αντιπολεμικά και αντιφασιστικά μηνύματα.

Ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικές οι συνεχείς αναφορές των Idles στην Παλαιστίνη, αλλά και το μήνυμα στήριξης προς τους Kneecap (που έχουν βρεθεί να κατηγορούνται ακόμη και για τρομοκρατία), απέναντι στην επέλαση ενός επιβεβλημένου «απολιτίκ» προφίλ που προβάλλεται συνεχώς με στόχο να καταπιέσει τις φωνές που πάνε κόντρα στο κεντρικό αφήγημα υπέρ της γενοκτονίας του Ισραήλ.

Αφήσαμε για το τέλος, το… πραγματικό τέλος της συναυλίας. Τα τραγούδια “Danny Nedelko” και “Rottweiler” που ήταν και εκείνα με τα οποία όλοι μαζί ισοπεδώσαμε τον χώρο. Το πρώτο, προσωπικό αγαπημένο από τους Idles, είναι ένας αυθεντικός ύμνος για την αγάπη, τη συμπερίληψη και την αλληλεγγύη. Μια ωδή και ταυτόχρονα μήνυμα υπέρ των μεταναστών «των ανθρώπων που βοήθησαν να γίνει η χώρα σας και η χώρα μου καλύτερες» όπως είπε ο Joe Talbot. Το δεύτερο είναι απλώς ένας πεντάλεπτος αντιφασιστικός χείμαρρος που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.

Επόμενη στάση Fontaines D. C. με Boy Harsher και Shame.  Χαμός ξανά δηλαδή...

Δείτε το φωτορεπορτάζ της Αλεξλανδρας Κατσαρού.