Με πλημμυρίζει μια ατόφια βαθιά χαρά, όταν επιστρέφω σε αγαπημένα ακούσματα· η χαρά του ευρήματος του καινούργιου, θα πρέπει να περιμένει —εξάλλου αυτό πάντα μπορεί να συμβεί και στο παλιό. Η σύγχρονη πολιτισμική κριτική εντοπίζει κυρίως τους κινδύνους της νοσταλγίας, όμως αν την ακυρώσουμε, εισερχόμαστε σε μια αντινομία: ορίζουμε στενά τον ορίζοντα του τραγουδιού. Οι ζωές των τραγουδιών πρέπει να αξιώνουν ήδη από τη γέννησή τους έναν δικό τους χρόνο στις ζωές των ακροατών τους.
Σκάνε οι heavy κιθάρες στη βασικά ποπ σύνθεση- «φιλικά», τα ψευδοscracthes, και στο μυαλό μου χτίζονται χώροι· παρκέ, τοίχοι, στολίδια, πάγκος με ποτά· είμαι αλλού. Είμαι στο 2000 των Wheatus. Είμαι στο σκάλωμα μιας γενιάς σε αυτή την ασύλληπτη γέφυρα που ο frontman κάνει τις «ψηλές» (κάτι που ο κόσμος έμαθε είκοσι τρία χρόνια ύστερα), χωρίς να είναι καν φαλσέτο, αλλά μια γυναίκα, η γυναίκα της ιστορίας, που στην οπτικοποίησή της είναι η Αποκάλυψη της εφηβείας, είναι η Mena Suvari, ήδη πια iconic από το «American Pie», να έρχεται να στην πέφτει με δύο εισιτήρια για τους Iron Maiden. Πιθανότατα, τότε, ό,τι εγγύτερο σε ποπ κατασκευή οικουμενικού εφηβικού ονείρου.
Κάθε διήγηση διηγείται δύο ιστορίες. Και το «Teenage Dirtbag» δεν είναι εξαίρεση. Η μία του ιστορία είναι η ιστορία της βίας της αορατοποίησης των μη αρρενωπών αγοριών από βίαιους jocks, από αγόρια που οπλοφορούν στο σχολείο. Η βία παιδιών σε παιδιά, οι έφηβοι-δολοφόνοι. Η βία κατά των γυναικών ήδη στη soft violence εκδοχή της, όπου η κοπέλα πρέπει να είναι ταυτοχρόνως καλή -επιμελής- μαθήτρια, σέξι, άλλα όχι και slut, αλλά αν θέλει να επιβιώσει και mean girl —εφηβική εκδοχή της boss bitch.
Να μπει στις κλίκες, να ανέβει, να κάνει εκείνη πρώτη το slut shaming στις άλλες ως μια επιβληθείσα εσωτερική και διασπαστική βία και ως παραδοξολογική έσχατη γραμμή άμυνας στο αρρενωποποιημένο και καθετικοποιημένο σχολικό περιβάλλον. Βεβαίως, συνεκδοχικά και αυτόματα, υπερ-θηλυκό, αλλά εξ αυτού όχι θηλυκοποιημένο. Δηλαδή όχι ευάλωτο, αλλά, αντιθέτως, οπλισμένο.
Αυτή η ιστορία μάς αφορά το περισσότερο σήμερα. Όμως η πρώτη «επιφανειακή» ιστορία-φόρμα δεν παύει να είναι το αδόκητο ελευσόμενο. Το άλμα στο κενό του έρωτα. Η πιο σπουδαία εμπειρία ανοίγματος του κάθε τι σωθικού σε όλη την πορεία του έρωτα. Αυτή η ιερή στιγμή για κάθε έναν που πιάνει έναν άνθρωπο και του λέει «είμαι ερωτευμένος μαζί σου». Η απόλυτη τρωτότητα. Το απόλυτο άνοιγμα. Βουτιά χωρίς αλεξίπτωτο στο κενό. Μόνο τα χέρια του Άλλου μπορούν να σε πιάσουν. Και πάντα με έναν τρόπο, ακόμα και στο teenage heartbreak, τα χέρια είναι εκεί. Γιατί το να ερωτευτείς είναι η τελειότητα της κοινωνικής σχέσης ακόμα κι αν είναι μονόπλευρο. Γιατί τι σημαίνει; Σημαίνει ότι σε «είδα». Μέσα από εμένα σε ερωτεύομαι. Και μπορεί να είναι αυτό που θα απορρίψεις. Ότι δεν σου αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από το δικό μου βλέμμα -για- εσένα (και γι' αυτό πονάει).
Όμως δεν έμεινε κανείς σε αυτό το -κοινωνικό- άλμα ανίδωτος από τους δύο. Και έτσι στην εκδοχή του «Teenage Dirtbag» έχουμε μια πρωτοποριακή για τότε εκδοχή ανακατέματος της ίδιας της ετερότητας. Η αφήγηση του αγοριού ανατρέπεται από το γεγονός ότι και το κορίτσι που αγαπάει τον έχει ήδη δει, αλλά, και αυτό είναι το σημαντικό, μέσα ακριβώς από το ίδιο κοινωνιοκουλτουραλικό πρίσμα. Και του λέει είμαι ακριβώς σαν κι εσένα. Δεν το περιμένεις, με θεωρείς κάτι άλλο, αλλά είμαι -σαν κι εσένα- απόκληρη, αποσυνάγωγη, απροσάρμοστη. Νιώθω κι εγώ σκατά. Πάμε στους Iron Maiden.
Νομίζω αυτό το αφηγηματικό και έμφυλο μπέρδεμα, μέσα από μια κοινωνιοκουλτουραλική όμως ισότητα και συμμετρία, δίνει ένα τσικ παραπάνω ένταση στην αισθητική απόφαση του Brendan B. Brown να τραγουδήσει την εμβληματική γέφυρα γυναικεία. Ένα one-hit wonder, μια πλατίνα, και 25 χρόνια μετά ο Brendan B. Brown συγκινεί βαθιά ερωτικά με το γεγονός ότι κάνει ακόμα μουσική και μας δίνει ακόμα performances που έχουν το ίδιο πάθος με τότε σε αυτή τη μοναδική γέφυρα fucked up teen αισθαντικότητας, που γίνεται γέφυρα με το τώρα. Με την ανασυνειδητοποίηση του σκοταδιού του τραγουδιού. Τώρα που η ενημέρωση είναι ασταμάτητη. Τώρα που ξέρουμε τα αδιάφορα «γιατί» των πάντα καταστροφικών αρρενωπών με τις πάντα σιχαμερές καταστροφικές ιδέες τους για την κυριαρχία επί των πάντων, επιστρέφουμε συνειδητά στα σκιρτήματα της υπόσχεσης ενός μέλλοντος που στην πορεία συνεχώς αναβάλλεται. Και εντούτοις, επιμένει η δυνατότητα πάντα κάποιοι άνθρωποι να πάνε στη συναυλία, στη χοροεσπερίδα, πίσω στο μάθημά τους, και στη ζωή.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας