Ο ΛΕΞ βγάζει τη γλώσσα και σ’ εμάς και στον εαυτό του

«Θα γράψεις για το άλμπουμ του Λεξ;». «Εγώ έγραψα. Γιατί δεν γράφεις εσύ;» «Εγώ; Η προσέγγισή μου θα είναι πολύ boomer, ρε συ». «Ακόμα καλύτερα». Να λοιπόν πώς βρίσκομαι να γράφω για το νέο, 4ο άλμπουμ του Λεξ, το GTK-«Γ.Τ.Κ.» (Για Την Κουλτούρα) δηλαδή, ως παραλλαγή του γνωστού ακρωνυμίου του «Τ.Γ.Κ.» (Τέχνη Για Κολλημένους). Γράφω, απολογούμενη ως... boomer, προσέγγιση ενός 38άρη δημιουργού που λατρεύεται από τους 20-30, μιλάει στη γενιά του, αλλά δεν αφήνει αδιάφορες και τις δικές μας.

Την ημερομηνία κυκλοφορίας πάντως την είχα σημειώσει σε ένα ποστ πάνω στο γραφείο: 22 Νοεμβρίου. Υπάρχει κανείς που κάνει πολιτιστικό ρεπορτάζ αλλά μπορεί να αντισταθεί στο «φαινόμενο» που έγινε τέτοιο μόνο του, δίνοντας από σπάνια μέχρι ποτέ συνεντεύξεις, απουσιάζοντας από τα ραδιόφωνα και τις play-list και τα γραφεία προβολής, γεμίζοντας στάδια και πλατείες κι επιβάλλοντας την επισήμανση της δουλειάς του με τον παραδοσιακότερο και υγιέστερο τρόπο τού «στόμα με στόμα»; Δύσκολα. Είχα και μέρες πριν πέσει επάνω στο βιντεοκλίπ της προαναγγελίας της κυκλοφορίας των 11 καινούργιων τραγουδιών που, σε σκηνοθεσία του Boy, χρησιμοποιούσε τις μαριονέτες της «Φρουτοπίας» στην πλήρη αντιστροφή της παιδικής τους αποστολής και αθωότητας. Στο στιχουργικό σύμπαν του ΛΕΞ τίποτα δεν είναι αθώο. Ούτε ο ίδιος που αισθάνεται ότι πρέπει να εξομολογηθεί, με τον τρόπο του πάντα, τις ενοχές και τον φόβο μήπως λόγω επιτυχίας και διασημότητας έχει αποσυνδεθεί από τον απλό εργατικό κόσμο, το λαϊκό στοιχείο αλλά και το underground που τον αφορούσε εξαρχής. Το λέει («Μωβ Βροχή»): «Στην κοπέλα στο περίπτερο σχολιάζω τη ζέστη Καθώς μου δίνει τα τσιγάρα μέσα της λέει «Δε γαμιέσαι; Δεν έχεις πλέον το δικαίωμα να παραπονιέσαι(…)».

Παρ’ όλα αυτά το σύμπαν του, η ζωή του είναι κι εδώ αυτούσια: τα μικρά διαμερίσματα στις συνοικίες και το εφηβικό δωμάτιο με τον Ντε Νίρο αφίσα στον τοίχο, ο δρόμος, τα νυχτόβια πλάσματα, τα γρήγορα αμάξια, οι λαϊκοί άνθρωποι του μεροκάματου, οι ντελιβεράδες, τα νταραβέρια, το stuff, η μπάλα και οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, αναφορές στον απόηχο από τραγούδια του Μητροπάνου, του Τσιτσάνη και του Ζαμπέτα, το νέον στην Εγνατίας, η μυρωδιά από καυσαέριο και καμένα λάστιχα, τσιγάρα στη στοά του Radio City, όσοι βιάζονται να τον κατατάξουν ή να μετρήσουν το μπόι του. «Τους συμφέρει να με λένε βασιλιά του underground/Η Καθημερινή σ’ ένα άρθρο της με είπε βραχύσωμο/Λες κι είναι η δουλειά μου να πηδάω για rebound» λέει στις «Νυχτερίδες», ενώ και στη «Χειρότερη γενιά» μεταφέρει αυτούσιο το πικρόχολο σχόλιο του Αρη Πορτοσάλτε για εκείνη τη φοβερή συναυλία του στη Νέα Σμύρνη: «Γενικότερα έχουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα κυρίες και κύριοι, αν προστρέξω και σε αυτό στο ότι πήγαν 30.000 νέοι και άκουγαν κάτι αθλίους στίχους ενός υποτιθέμενου καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι χτυπάει το σύστημα».

Δεν νομίζω ότι ο ΛΕΞ θέλει καν να χτυπήσει το σύστημα σώνει και καλά τόσο όσο κυρίως να δώσει φωνή σε ό,τι επικαλύπτεται από την εξωραϊσμένη εικόνα του αστικού κέντρου, του gentrification και της επίσημης ειδησεογραφίας. Μιλάει για όσα αποφεύγουμε να μιλήσουμε: «Λένε πως στη χώρα μου έχει θάλασσα. Προσέχω να βουτάω όπου τα πόδια μου πατώνουνε. Γιατί μες στον βυθό έχει πτώματα που με στοιχειώνουνε». Για όσα ξέρει, για όσα θέλει, για όσα αισθάνεται.

Μελαγχολικός, ναι. Αλλά και σαρκαστικός και ωμά ειλικρινής. Σχεδόν θρασύς στην απόφασή του να ξεσκίσει την οποιαδήποτε βεβαιότητα (ιδεολογική, μουσική ή άλλη). Πολλώ δε μάλλον την επίφαση, το επίπλαστο, ακόμα και την «επινοημένη» αισιοδοξία των ψυχοτρόπων. Δεν είναι όμως μίζερος. Ούτε επίτηδες θλιμμένος ως ύφος με τον τρόπο που κατέφευγε στη θλίψη, κάποτε τη δεκαετία του ’90, ένα λιγότερο ταλαντούχο κομμάτι του έντεχνου που, αναζητώντας σε εποχές πολυδιάσπασης μια κοινή συνισταμένη, κατέφευγε άτεχνα και άτσαλα σε μια απροσδιόριστη ερωτομανιακή κυρίως μελαγχολία. Οχι. Η θλίψη του έχει αιτία όπως και η οργή του: αυτή την «κοινωνία των αναγκαστικά χαμηλών προσδοκιών». Αυτήν περιγράφει στον σύγχρονο νεορεαλισμό των χιπ χοπ που έχουν υπόγεια συγγένεια με το ροκ 'ν ρολ και τα μπλουζ του Σιδηρόπουλου, την ποίηση της Γώγου, τη σάτιρα του Πανούση, τα πάθη του ρεμπέτικου.

Θα μείνει άραγε κάτι απ’ αυτή την «αλήτικη» ποίηση που επιστρέφει και στο νέο του άλμπουμ διατηρώντας την ταξική συνείδηση του δημιουργού της αναλλοίωτη και που ενοχλεί, εξοργίζει όσους δεν θέλουν να φαίνεται το σύνθημα κάτω από τον, περασμένο δυο χέρια, σοβά, οι άστεγοι στα παγκάκια και στις εσοχές της πόλης, οι πρόσφυγες στις πλατείες, η δυσκολία της συνοικίας να περάσει γιορτές πίσω από το πάμφωτο εμπορικό κέντρο; Θα μείνουν στίχοι-συνθήματα στους τοίχους. Θα μείνουν αποσπάσματα στα στόματα των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται. Θα μείνουν μνήμες στα γήπεδα και στις συναυλίες. Θα ξεθωριάζουν όπως τα γκράφιτι σ’ αυτή την σπουδαία αφηγηματική, ουσιαστικά λαϊκή τέχνη, που δεν την απασχολεί να περάσει στην Ιστορία. Ισως αυτό μάλιστα να ’ναι το πιο ακαταμάχητο στην περίπτωση ΛΕΞ. «Κύριε δικαστά δηλώνω ένοχος. Είχα από μικρός μια καψούρα. Για όσα με χρεώνετε είμαι υπεύθυνος. Τα έκανα όλα για την κουλτούρα», λέει (αυτο)σαρκάζοντας. Και δεν βγάζει τη γλώσσα μόνον σ’ εμάς, αλλά και στον εαυτό του.

♦ Πληροφορίες: Το νέο άλμπουμ του ΛΕΞ με τίτλο «G.T.K.» κυκλοφορεί από τη δισκογραφική εταιρεία «Stay Independent» και περιλαμβάνει έντεκα καινούργια τραγούδια σε παραγωγή των Dof Twogee και Ortiz, με τη συμμετοχή στο κομμάτι SL του Gue (Cosimo Fini), που είναι μέλος του διάσημου χιπ χοπ συγκροτήματος «Club Dogo».