«Προέρχομαι από μια παραλιακή κωμόπολη όπου σχεδόν τα πάντα έχουν μια υποψία απάτης – το ίδιο κι εγώ. Καθώς δεν υπήρξα κανένας ρέμπελος που έτρεχε με “πειραγμένα” αυτοκίνητα, στα είκοσί μου ήμουν κιθαρίστας στους δρόμους του Ασμπουρι Παρκ και ήδη εξέχον μέλος της κοινότητας αυτών που “ψεύδονται” στην υπηρεσία της αλήθειας... Καλλιτέχνης, με μικρό “κ”», γράφει ο ίδιος ο Bruce στον πρόλογο του βιβλίου. «Είχα όμως τέσσερις άσους στο μανίκι μου: Ημουν νέος, διέθετα κάποια χρόνια σκληρής εμπειρίας στα μπαρ απ’ τις ζωντανές εμφανίσεις μου, μια καλή ομάδα από ντόπιους μουσικούς στο πλευρό μου –οι οποίοι ήταν συντονισμένοι με το στιλ της ερμηνείας μου– και μια ιστορία να διηγηθώ. Αυτό το βιβλίο είναι η συνέχεια αυτής της ιστορίας αλλά και η αναζήτηση της προέλευσής της. Χρησιμοποιώ ως παραμέτρους τα γεγονότα της ζωής μου που πιστεύω ότι διαμόρφωσαν τόσο αυτή την ιστορία όσο και το έργο μου ως ερμηνευτή. Μια από τις ερωτήσεις που μου κάνουν συνεχώς οι φαν που με συναντούν στον δρόμο είναι: “Πώς καταφέρνεις και το κάνεις;”. Στις σελίδες του βιβλίου θα προσπαθήσω να ρίξω λίγο φως στο πώς και –το σημαντικότερο– στο γιατί».
Ενα απόσπασμα από το βιβλίο
Το «My Father’s House» ίσως είναι το καλύτερο τραγούδι που έχω γράψει για τον πατέρα μου, αλλά το συμπέρασμα των στίχων του δεν μου αρκούσε. Στο «Long Time Comin’» παραθέτω την ευχή που έχω για τα παιδιά μου. Τιμούμε τους γονείς μας με το να μη συμπεριλαμβάνουμε στον τελικό απολογισμό τα πιο δυσάρεστα χαρακτηριστικά της σχέσης μας. Αποφάσισα ότι ανάμεσα στον πατέρα μου κι εμένα, το άθροισμα των προβλημάτων μας δεν θα ήταν η άθροιση της κοινής μας ζωής. Στην ψυχανάλυση προσπαθείς να μετατρέψεις τα φαντάσματα που σε στοιχειώνουν σε προγόνους κι αγαθά πνεύματα που σε συνοδεύουν. Αυτό απαιτεί σκληρή δουλειά και πολλή αγάπη, αλλά μόνο έτσι μειώνουμε τα βάρη που πρέπει να σηκώσουν τα παιδιά μας∙ επιμένοντας στη δική μας εμπειρία, τον δικό μας τελικό απολογισμό της αγάπης, των προβλημάτων, των δύσκολων στιγμών και –αν είμαστε τυχεροί– της υπέρβασης. Ετσι διεκδικούμε τη δική μας ζωή ως γιοι και κόρες, ως ανεξάρτητες ψυχές στο δικό μας κομμάτι γης. Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.
Υπάρχουν ζωές με λάθη που μπορούν να επανορθωθούν, αλλά και με ανεξιλέωτες αμαρτίες∙ η ευκαιρία να τις υπερβούμε είναι κάτι που εύχομαι τόσο για εσάς όσο και για εμένα. Κάνω ό,τι μπορώ για να πάρω κάποια στιγμή κι εγώ τη θέση μου ως σωστός πρόγονος στο γενεαλογικό δέντρο της οικογένειάς μου. Ελπίζω ο απολογισμός των δικών μου πεπραγμένων να γραφτεί απ’ τους γιους και την κόρη μου με τη βοήθεια της οικογένειάς μας και, στη συνέχεια, απ’ τους δικούς τους γιους και κόρες με τη δική τους καθοδήγηση. Το πρωί που ο πατέρας μου με επισκέφτηκε στο Λος Αντζελες, πριν γίνω πατέρας, ξεχωρίζει πλέον ως μια κομβική στιγμή της σχέσης μας. Είχε έρθει για να μου απευθύνει μια έκκληση κάνοντας έναν απολογισμό του σκοτεινού και συγκεχυμένου παρελθόντος της κοινής μας ζωής. Πίστευε ότι αυτό ήταν κάτι που μπορούσε να γίνει∙ ήρθε αναζητώντας ένα θαύμα, του οποίου τα κάρβουνα ένιωθε ν’ αναδεύονται στην καρδιά του, ελπίζοντας να σιγοκαίει και να είναι θαμμένο κάπου και στην καρδιά του γιου του.
Μου ζητούσε να γράψω ένα νέο τέλος στην ιστορία μας και προσπάθησα σκληρά για να το πετύχω, αλλά μια τέτοια ιστορία δεν έχει τέλος. Απλώς αποτυπώνεται στο αίμα σου, μέχρι να περάσει και ν’ αποτυπωθεί στο αίμα εκείνων που αγαπάς και οι οποίοι την κληρονομούν. Καθώς αποτυπώνεται, αλλάζει, όπως όλες οι ιστορίες αλλάζουν κατά την αφήγησή τους, παίρνοντας νέα μορφή από τον χρόνο, τη θέληση, την αντίληψη, την πίστη, την αγάπη, την εργασία, την ελπίδα, την απάτη, τη φαντασία, τον φόβο, την ιστορία και τις χιλιάδες άλλες μεταβλητές που επιδρούν στις προσωπικές μας αφηγήσεις.
Συνεχίζει να μεταφέρεται και ν’ αποτυπώνεται, από γενιά σε γενιά, γιατί μαζί με τον σπόρο της ίδιας της καταστροφής της, αυτή η ιστορία κουβαλάει τον αναγεννητικό σπόρο της ανανέωσης – ένα διαφορετικό πεπρωμένο για όσους την ακούνε απ’ το οδυνηρό πεπρωμένο μέσα στο οποίο παλέψαμε ο πατέρας μου κι εγώ. Σιγά σιγά, μια νέα ιστορία αναδύεται μέσα απ’ την παλιά, ξεπηδώντας από διαφορετικά πραγματωμένες ζωές. Μια ιστορία που βασίζεται στις δύσκολες εμπειρίες εκείνων που έχουν ζήσει πριν από εμάς και πατάει πάνω στα ξεσκισμένα απ’ τη μάχη κουφάρια του παρελθόντος. Ζούμε πραγματικά μόνο όταν απολαμβάνουμε μια καλή μέρα. Αυτή είναι η αγάπη. Αυτή είναι η ζωή: η δυνατότητα να βρούμε τη ρίζα μας, νιώθοντας ασφαλείς σε μια νέα εποχή που ξημερώνει.
Αυτή είναι η αγάπη. Αυτή είναι η ζωή: η δυνατότητα να βρούμε τη ρίζα μας, νιώθοντας ασφαλείς σε μια νέα εποχή που ξημερώνει
Το δέντρο φυτρώνει, τα κλαδιά του πυκνώνουν, ωριμάζουν κι ανθίζουν. Σημαδεύεται από αστραπές, κλονίζεται από κεραυνούς, αρρώστιες, ανθρώπινα γεγονότα και απ’ το χέρι του Θεού. Μαυρισμένο, μεγαλώνει ξανά προς το φως, ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά προς τον ουρανό, ενώ παράλληλα ριζώνει βαθύτερα, πιο σταθερά, μέσα στη γη. Η ιστορία του και η μνήμη του διατηρούνται, η παρουσία του γίνεται αισθητή. Ενα βράδυ του Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου, ταξίδεψα πίσω στη γενέτειρά μου, στη γειτονιά μου. Οι δρόμοι ήταν ήσυχοι. Η γωνιακή εκκλησία του δρόμου μου ήταν σιωπηλή και ίδια όπως πάντα. Εκείνη τη βραδιά δεν γίνονταν γάμοι και κηδείες. Τσούλησα αργά γι’ άλλα πενήντα μέτρα μέχρι το τετράγωνό μου, κι ανακάλυψα ότι η πανύψηλη οξιά μου είχε κοπεί για να περάσει από εκεί ο δρόμος. Ενα κενό πλημμύρισε την καρδιά μου, αλλά μετά ηρέμησα. Κοίταξα ξανά. Το δέντρο έλειπε, αλλά «ήταν ακόμα εκεί».
Ο ίδιος ο αέρας και ο χώρος γύρω του ήταν ακόμα γεμάτος με τη μορφή, την ψυχή και την εξαγνιστική παρουσία του παλιού μου φίλου, με το περίγραμμα των φύλλων και των κλαδιών του να προβάλλονται στα βραδινά αστέρια και τον ουρανό. Ενα τετράγωνο από νοτισμένο χώμα, σκαλισμένο στην άσφαλτο του πάρκινγκ, στην άκρη του πεζοδρομίου, ήταν το μόνο που απέμενε. Υπήρχαν ακόμα μικρές ρίζες σαν φίδια μισοβυθισμένες στη σκόνη και το χώμα – και εκεί το τόξο του δέντρου μου, της ζωής μου, ήταν ορατό με ευκρίνεια. Η ζωή του μεγάλου μου δέντρου δεν μπορούσε να τερματιστεί από κάποια εγκύκλιο της επαρχίας ή από ένα τσεκούρι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας