Δισκοκριτική:Tindersticks, London Grammar, Slomosa, A Monkey Shine

Tindersticks
Soft Tissue
Lucky Dog/ City Slang
★★★☆☆

«Baby I was falling, but the shit that I was falling through/’Thought it was just the world rising»: «Αυτοί είναι οι πρώτοι στίχοι του “New World” [σ.σ. σπουδαίο τραγούδι, ένα από τα καλύτερα του 2024] αλλά και οι πρώτοι που ακούγονται στο άλμπουμ και φαίνεται ότι όλα τα τραγούδια στο “Soft Tissue” εκφράζουν αυτή τη σύγχυση που κατοικεί εντός μας –νιώθουμε απόγνωση με την καταστροφή, ενώ υποψιαζόμαστε ότι είμαστε υπεύθυνοι. Αυτοί οι στίχοι τονίζουν τον πόνο και τη συνεχή αναζήτηση για το νόημα στη ζωή» επισημαίνει ο frontman των Τindersticks, Stuart Staples, σχολιάζοντας το «Soft Tissue», το 14ο άλμπουμ τους. Μια πολύ καλή δουλειά η οποία εστιάζει τόσο στις ανατροπές που έχουν συντελεστεί στο προσωπικό και δημόσιο σύμπαν του αγγλικού συγκροτήματος όσο και στους προσωπικούς και δημόσιους νέους κόσμους που έχουν πια δημιουργηθεί.

Μέσα από τα 8 κομμάτια του δίσκου οι Tindersticks αφηγούνται ιστορίες φαινομενικά προσωπικές, που αν τις ακούσεις όμως με προσοχή ανακαλύπτεις την οικουμενικότητά τους. Και τις διηγούνται με την ατμοσφαιρικότητα, τον λυρισμό, την τρυφερότητα, την οικειότητα, τη θαλπωρή που χαρακτηρίζουν τη μουσική τους, με τη φωνή «του απόλυτου τραγουδιστή της baroque pop» (Vogue), Stuart Staples, με τις ενορχηστρώσεις των πνευστών από τον Julian Siegel και των εγχόρδων από τον Dan McKinna και με τα εξαιρετικά φωνητικά της Gina Foster.

«Από τη soul των ‘70s μέχρι τις ακτινοβόλες μελωδίες των εγχόρδων το λατρεμένο συγκρότημα συνεχίζει να φωτίζει τις παρυφές της pop μουσικής, αναδεικνύοντας την ομορφιά των μικρών πραγμάτων» έγραψε ο Alexis Petridis στην κριτική του για το άλμπουμ στον Guardian. Προσυπογράφουμε...

Δώρα Σελλά

—

London Grammar
The Greatest Love
Panik Records/Sony Music
★★★☆☆

Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πως οι London Grammar θα ήταν τόσο καλοί στο νέο τους άλμπουμ. Οχι πως δεν τους γνωρίζουμε, απλώς εδώ πέτυχαν σωστή ισορροπία «συστατικών» τόσο στο αμιγώς μουσικό μέρος όσο και στο συναισθηματικό. Μελωδικοί στο έπακρον, με τη φωνή της Hannah Reid να σε αιχμαλωτίζει εύκολα. Είχαμε ακούσει διάφορα singles από τον δίσκο, όπως το «Kind Of Man» και το «Fakest Bitch», αλλά το καλύτερο κομμάτι τους είναι το «LA» που χτίζεται νότα νότα μέχρι την ηλεκτρική κορύφωσή του. Στις 14 Νοεμβρίου θα παίξουν για πρώτη φορά ως headliners στο O2 Arena του Λονδίνου, γεγονός που δείχνει και ποιο είναι το μέγεθός τους πλέον.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

—

Slomosa
Tundra Rock
Stickman Records
★★★☆☆

Το Μπέργκεν στα δυτικά της Νορβηγίας μάς έχει χαρίσει ιστορικά πολλά σχήματα στον σκληρό ήχο και οι Slomosa είναι ένα από αυτά που μας έχει εντυπωσιάσει τα τελευταία χρόνια. Μετά τον «χαμό» που έκανε το ντεμπούτο τους, ήρθε η ώρα για το δεύτερο άλμπουμ και η heavy rock αρμάδα είναι σε εξαιρετική φόρμα. Stoner riffs, αρκετά grunge στοιχεία και δυνατά, αλλά συνάμα πιασάρικα τραγούδια. Οι Slomosa αποδεικνύουν ότι είναι μία από τις μπάντες που μπορεί να φέρει το κάτι διαφορετικό σε έναν αγαπημένο, αλλά και κορεσμένο ήχο.

Χρήστος Καλλιμάνης

—

A Monkey Shine
Altered State
Self Released
★★★☆☆

Ενα μελαγχολικό ντεμπούτο από την αθηναϊκή μπάντα, που κινείται σε alternative μονοπάτια και έχει μπόλικες δόσεις από τη σκηνή του Seattle. Γενικά το «Altered State» «κοιτάει» προς τη δεκαετία του ‘90, όμως η μπάντα ενσωματώνει αρκετά ατμοσφαιρικά, heavy, αλλά και bluesy στοιχεία, με τον δίσκο να έχει πολύ καλή παραγωγή. Στιχουργικά το άλμπουμ παρουσιάζει ιστορίες βασισμένες σε προσωπικές εμπειρίες και καταπιάνεται με θέματα όπως η φιλία, η αγάπη και η απώλεια. Οχτώ τραγούδια σε γνώριμο ηχόχρωμα, με θετικό στοιχείο τον συναισθηματισμό και την εκφραστικότητα.

Χρήστος Καλλιμάνης