Ο Αλκίνοος των μελωδιών, των στίχων και της πολιτικής σκέψης

Την ευεργετική δύναμη της στιχουργικής και των μελωδιών του Αλκίνοου Ιωαννίδη αισθανθήκαμε το βράδυ της Τετάρτης στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, όπου η νέα γενιά έδωσε δυναμικό «παρών», καθώς εκείνος δεν παύει να ανανεώνει το κοινό του. Με την ίδια νεανική ορμή που είχε στα μισά του χρόνια και ακόμα ανήσυχος δήλωσε «πάντα εκτός τόπου και χρόνου».

Χιλιάδες ακροατές ένωσαν τις φωνές τους στα «Ονειρο ήταν», «Προσκυνητής», «Παράκληση», «Ο κόσμος που αλλάζει», «Θα ‘μαι κοντά σου», «Ηταν ανάγκη», «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι», «Οσα η αγάπη ονειρεύεται» και «Δεν μπορώ». Το σχεδόν τρίωρο πρόγραμμα συμπλήρωσαν και άλλα αγαπημένα τραγούδια· τραγούδια ευθύβολα, τραγούδια-τροφή για σκέψη, που συγκινούν είτε παίζει ολομόναχος είτε όχι, όπως τα «Καθρέφτης», «Requiem», «Απόγευμα στο δέντρο», «Εχω μια λέξη» και «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, όταν σε θέλω».

Αυτή τη φορά ακούσαμε νέες, υπέροχες ενορχηστρώσεις από μια ιστορική μπάντα, που 24 χρόνια ύστερα από τις πρώτες κοινές της εμφανίσεις έπαιξε ξανά μαζί, προσφέροντας χαμηλόφωνες ακουστικές στιγμές, ηλεκτρικές εκρήξεις και εκπληκτικά σόλο. Ο Αλκίνοος με την κλασική και με την ηλεκτρική κιθάρα -την οποία έψαχνε σ’ όλο κόσμο και τη βρήκε στην Πάτρα- φρόντισε να συστήσει στο κοινό από την αρχή της συναυλίας τους τέσσερις εξαιρετικούς μουσικούς, αλλά και να διηγηθεί τις ιστορίες πίσω από τα όργανά τους. Ο Σταύρος Λάντσιας στα πλήκτρα και στη μελόντικα, ο Μιλτιάδης Παπαστάμου στο ηλεκτρικό βιολί, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου στο ηλεκτρικό μπάσο και ο Μιχάλης Καπηλίδης στα ντραμς -θερμό ήταν το χειροκρότημα και στο άκουσμα του ονόματος του αείμνηστου Νίκου Καπηλίδη.

Ο σπουδαίος τραγουδοποιός απέτισε φόρο τιμής στον Παύλο Φύσσα, παραμονές της 11ης επετείου δολοφονίας του, με το «Πάντα θα ξημερώνει», το οποίο είχε γράψει για τον αντιφασίστα μουσικό, και στον Θάνο Ανεστόπουλο με το «Βάλτε να πιούμε», εννέα χρόνια από το φευγιό της ψυχής των Διάφανων Κρίνων. Εδειξε για ακόμα μία φορά ότι δεν ξεχνά τους αγαπημένους του (και δικούς μας) Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Παπάζογλου, Τζίμη Πανούση ερμηνεύοντας δημιουργίες τους, όπως άλλωστε και του Σωκράτη Μάλαμα, ενώ ανταποκρίθηκε στις παραγγελιές του κοινού στο ανκόρ.

Μέσα από τα τραγούδια του μας μίλησε ποιητικά για τον έρωτα και τη μοναξιά, τις προσωπικές αναζητήσεις και απογοητεύσεις, άσκησε κριτική στη μιντιακή προπαγάνδα, την ιδιοτέλεια, τον ωχαδερφισμό, την κομματική τύφλωση και βέβαια καταδίκασε την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Σε ένα βαθιά αντιπολεμικό μήνυμα περιέγραψε ορισμένες από τις τραγικές εμπειρίες του στο σπίτι του την ώρα των πρώτων βομβαρδισμών και της μητέρας του ως εκφωνήτριας στο ΡΙΚ, όπου διάβαζε καταναγκαστικά τις ανακοινώσεις των πραξικοπηματιών, ενώ επισήμανε πως η απριλιανή δικτατορία δεν έπεσε λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αλλά λόγω της προδοσίας της Κύπρου.

Ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα

Παράλληλα, δεν δίστασε να διαμαρτυρηθεί για τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα, σε αντίθεση με συναδέλφους του που ίσως θεωρούν αντισυναυλιακό ή περιττό να τοποθετηθούν. «Επικίνδυνοι τύποι, ανόητοι σπέρνουν θάνατο και καταστροφή. Δυστυχώς τους δίνουμε αέρα ξανά και ξανά, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Ευρώπη», είπε τονίζοντας πως θα ήλπιζε κανείς σήμερα ότι οι λαοί θα είχαν βρει άλλους τρόπους να λύνουν τις διαφορές του.

«Στην Κύπρο πριν από 50 χρόνια, στην Παλαιστίνη σήμερα αθώοι άνθρωποι, γυναίκες, βρέφη, άμαχοι πεθαίνουν. Χιλιάδες προσφυγοποιούνται στον ίδιο τους τον τόπο, πόλεις ισοπεδώνονται, νοσοκομεία βομβαρδίζονται και πονάει η ψυχή μου. Πονάει η ψυχή μου και για τους Ισραηλινούς ομήρους, δεν θέλω να σκέφτομαι τι περνούν. Αλλά συμβαίνει μια τεράστια γενοκτονία από κάποιους που χρησιμοποιούν ως εργαλεία τους ανθρώπους που υποφέρουν.

»Χιλιάδες παιδιά, όπως ήμουν εγώ, θα έχουν κι αυτά για πρώτη τους μνήμη τον πόλεμο, θα μεγαλώσουν μέσα στον φόβο και στο μίσος, όπως και εγώ. Βορά στο στόμα του εθνικισμού, του φανατισμού και της θρησκοληψίας για να επαναλάβουν τις ίδιες τραγωδίες ξανά και ξανά. Πενήντα χρόνια δεν μάθαμε τίποτα δυστυχώς. Ορφανά παιδιά ακρωτηριασμένα κι αδικημένα σε έναν τόπο ρημαγμένο, που δεν είναι ο κόσμος που θα ευχόμασταν να έχουμε.

»Τρεις μέρες μετά την πρώτη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 23 Ιουλίου του 1974 η χούντα των Αθηνών έπεσε. Δεν την έριξε το Πολυτεχνείο του ‘73. Την έριξε το αίμα των αθώων, η θυσία της Κύπρου. Την έριξε η βλακεία της χούντας, ο φασισμός και η προδοσία της. Την έριξε ο επεκτατισμός και η βαρβαρότητα του τουρκικού στρατού και του τουρκικού κράτους. Την έριξε η αγριότητα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων εθνικιστών. Κι ενώ η Ελλάδα δικαίως πανηγύριζε τη Μεταπολίτευση, εμείς κάτω με τους νεκρούς μας άταφους ξέραμε πως ήμασταν μόνοι. Και δεύτερη εισβολή θα ερχόταν σε λίγες μέρες».

Σε άλλο σημείο της συναυλίας είπε πως «δεν γίνεται το όνειρο το δικό σου να είναι ο εφιάλτης του γείτονα. Δεν γίνεται η γιορτή σου να είναι το πένθος του. Αυτό είναι η απόλυτη συνταγή καταστροφής. Κάθε γιορτή χωρίς αγάπη καταλήγει σε σφαγή. Δεν αντέχουμε άλλη σφαγή. Εκνευρίζομαι να ακούω ότι «δεν είναι στο χέρι μας, είναι τα μεγάλα συμφέροντα και εμείς μικροί, πολύ λίγα είναι στο χέρι μας». Αυτά τα πολύ λίγα, ας τα κάνουμε σωστά. Πολλά δεν είναι στο χέρι μας, αλλά το να είμαστε άνθρωποι είναι».