Δισκοκριτική: Deep Purple, Jack White, Μανώλης Λιδάκης, Απόστολος Κίτσος

Deep Purple
=1
earMUSIC/Edel AG
★★★☆☆

«Σε έναν κόσμο ο οποίος γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκος τα πάντα απλοποιούνται σε μια ενοποιημένη ουσία. Τα πάντα ισούνται με το… ένα». Αυτό είναι το γενικό νόημα πίσω από το «=1», τον καινούργιο δίσκο των Deep Purple που μας εξέπληξε θετικά. Η σούπερ μπάντα από τη Βρετανία έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό το status του θρύλου ή του γερόλυκου και σίγουρα μπορούμε να πούμε πως έχει σταματήσει να είναι «σχετική» μουσικά, καθώς τα χρόνια της πρωτοπορίας της έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, όμως είναι πάντα συγκινητικό να τους βλέπεις ενεργούς και δισκογραφικά και μάλιστα με μια αξιόλογη δουλειά.

Οι κύριοι Ian Gillan (78), Roger Glover (78), Ian Paice (76) και Don Airey (76) δεν έχουν ν’ αποδείξουν τίποτα κι όμως νιώθουν την ανάγκη να κυκλοφορήσουν νέα μουσική. Για τον σκοπό αυτό επιστράτευσαν και τον… νεαρό Simon McBride (είναι μόλις 45) και το αποτέλεσμα είναι μια επιστροφή στις hard rock/progressive φόρμες του ένδοξου παρελθόντος.

Μετά από μερικές αποκαρδιωτικές απόπειρες τα τελευταία χρόνια οι Βρετανοί βρήκαν ξανά τα πατήματά τους συνθετικά και σε συνδυασμό με τη δεδομένη αρτιότητά τους ως οργανοπαίκτες παρουσιάζουν το γνωστό τους μίγμα heavy rock με jazz στοιχεία και μπόλικες στιγμές όπου τα όργανα εναλλάσσονται στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια δουλειά από μια μπάντα που δείχνει αναζωογονημένη. Ξεχωρίζουμε τραγούδια όπως τα «Pictures of You», «Lazy Sod», «I’ll Catch You».

Για να μην παρεξηγηθούμε, στο 23ο άλμπουμ τους οι Deep Purple δεν αλλάζουν τον ρου της μουσικής ιστορίας, αλλά δεν το έχουν και ανάγκη, άλλωστε το έχουν κάνει ποικιλοτρόπως στο παρελθόν...

Χρήστος Καλλιμάνης

—

Jack White
No name
Third Man Records
★★★☆☆

Ακούστε τι έκανε ο Jack White: κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του εντελώς ξαφνικά την προηγούμενη Παρασκευή. Το πουλούσε αποκλειστικά και μόνο ως no name βινύλιο στα τρία δισκοπωλεία του, της Third Man Records, σε Νάσβιλ, Ντιτρόιτ και Λονδίνο. Και μόνο για 8 ώρες. Στη συνέχεια η Third Man Records προέτρεψε, προτρέπει δηλαδή, όσους το αγόρασαν να το ανεβάσουν στο διαδίκτυο.

Κάπως έτσι το βρήκαμε στο YouTube, το ακούσαμε και είναι ένα πολύ καλό garage άλμπουμ που θυμίζει ίσως τα πρώτα χρόνια των White Stripes, αλλά στο πιο «άγριο». Γενικά ο μέγας Jack White περνάει πολύ καλή φάση τα τελευταία χρόνια και φαίνεται αυτό (ακούγεται δηλαδή) και εδώ, στο ανώνυμο άλμπουμ.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

—

Μανώλης Λιδάκης
Κυρίες... τα σέβη μου
Ogdoo Music Group
★★★☆☆

Ο Μανώλης Λιδάκης, από τους κορυφαίους ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού μας, επιστρέφει στη δισκογραφία μ’ ένα πολύ καλό άλμπουμ-φόρο τιμής σε έξι μεγάλες τραγουδίστριες (Χάρις Αλεξίου, Σοφία Ασσυχίδου -έφυγε από τη ζωή μόλις στα 37 της λόγω τροχαίου δυστυχήματος-, Δήμητρα Γαλάνη, Λίτσα Διαμάντη, Βίκυ Μοσχολιού, Ρίτα Σακελλαρίου). Ο δίσκος περιλαμβάνει επανεκτελέσεις 11 σπουδαίων τραγουδιών που εκείνες πρωτοερμήνευσαν και ο Λιδάκης δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει «δικά του» κομμάτια που έχουν ταυτιστεί με γυναικείες φωνές, πράγμα που δεν είναι διόλου εύκολο.

Δώρα Σελλά

—

Απόστολος Κίτσος
Αναχώρη
Μικρή Αρκτος
★★★☆☆

Ενα πολύ ωραίο άλμπουμ στο οποίο ο Απόστολος Κίτσος κάνει το ντεμπούτο του και ως τραγουδοποιός μελοποιώντας Κατερίνα Γώγου και Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Παράλληλα συνεχίζει τη συνεργασία του με τον Μιχάλη Καλογεράκη, που συμμετέχει στην «Αναχώρηση» με πέντε τραγούδια του σε ποίηση των Ζακ Πρεβέρ, Αρθούρου Ρεμπό, Μάνου Πετράκη. Ο Απόστολος Κίτσος υπογράφει και τις ενορχηστρώσεις δημιουργώντας δυναμικά, φρέσκα, σημερινά ηχοτοπία με έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία. Ξεχωρίζουν τα «Να ξεκινήσουμε πρωί» (πολύ καλό ντουέτο με τη Sophie lies), «Ασφαλής», «Μπάρμπαρα» και η διασκευή τού «Κι ήταν πάντα η νύχτα» των Γ. Σπανού - Λ. Νικολακοπούλου.

Δώρα Σελλά